Συνήθως οι πολιτικοί είναι αυτοί που δίνουν αφορμές και τον τόνο στις κουβέντες στο καφενείο, την πλατεία του χωριού – παλιότερα – στα timeline των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – σήμερα.
Λένε τα δικά τους και ο οπαδός τα πασπαλίζει με το προσωπικό του ταμπεραμέντο, τις προσλαμβάνουσες εικόνες που έχει ως κοινωνικό άτομο, τις καταβολές του ως παιδί και πάει λέγοντας.
Κι έτσι αναστέναζαν παλαιότερα τα καφενεία και γίνεται σκοτωμός σήμερα στο facebook και στο twitter.
Προχθές όμως ο κύριος Σαμαράς, πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας (και θεωρητικά όχι μόνο των οπαδών του) έκανε ακριβώς το ανάποδο.
Έφερε τον καφενειακό λόγο, το κουτσαβάκικο ύφος, στον πολιτικό λόγο ενός κόμματος εξουσίας που θέλει να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει όλους τους Έλληνες.
Για να είμαι δίκαιος θα τονίσω ότι όλα τα κόμματα που βλέπουν την εξουσία να τους κλείνει το μάτι οξύνουν τον λόγο τους για να «δέσουν» καλύτερα τους οπαδούς και να γλυκάνουν με την αποφασιστικότητά τους «ενδιάμεσους» που «δεν ξέρω-δεν απαντώ» αμφιταλαντεύονται και μέσα στην …ταλάντωσή τους βγάζουν τελικά κυβέρνηση.
Με σεφερλειακή λεκτική πρακτική, και επιτηδευμένο ύφος «μου τα πήρατε όλα και τώρα θα σας δείξω εγώ» έβαλε τη σφραγίδα του στο συνέδριο ενός κόμματος που ενώ συγκεντρώνει παραδοσιακά την προτίμηση μεγάλου μέρους αυτού που λέμε «συντηρητικό κοινό» τελικά άγεται και φέρεται από το μικρό ποσοστό αυτών που ανέδειξαν σε πολιτική δύναμη τη Χρυσή Αυγή.
Σ’ αυτούς απευθυνόταν ο πρώην Πρωθυπουργός!
Προσωπικά πιστεύω ότι οι συντηρητικοί άνθρωποι και οι ιδέες τους είναι κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Και μέσα από τις αντιρρήσεις, και τον διάλογο κάτι τέλος πάντων βγαίνει. (αν υποθέσουμε ότι λειτουργεί η δημοκρατία και οι διαδικασίες της)
Είναι όμως εντελώς διαφορετικό να είναι κάποιος, αυτό που λέμε, «δεξιός» από το να είναι «Σαμαράς».
Ναι ο «Σαμαράς» από προχθές το βράδυ είναι πλέον ορισμός, πολιτικός ορισμός που περιγράφεται ως εξής: Απεγνωσμένος πρώην που θέλει να παίξει τον ρόλο του νυν, δεν τον αφήνουν φανερά, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει το δικό του. Σε αυτόν τον στόχο παίζει με τα εθνικά θέματα και ζεσταίνει το αβγό του φιδιού, χαϊδεύει τους νεοναζί χρυσαυγίτες και τελικά είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος για τη δημοκρατία.
Και έναν τέτοιο πολιτικό μπορεί να τον περιγράφει όπως θέλει κάποιος αρθρογράφος.
Η κυβέρνηση όμως, τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα παρακμής με στοιχεία, με σοβαρότητα και όχι με γνώμονα πόσα Like μπορεί να πάρει ένα status στο Facebook.
Οι πολιτικοί έχουν ευθύνη για όλες τις παρενέργειες των ενεργειών τους και των παραλείψεών τους.
Ο Σαμαρισμός είναι το τελευταίο βήμα πριν τον επίσημο χρυσαυγιτισμό.
Είναι επικίνδυνος για τη Δημοκρατία αλλά και τη Νέα Δημοκρατία.
