Ο Αντώνης Σαμαράς δεν προσδιορίζεται και δεν κατατάσσεται με τα κοινά εργαλεία που διαθέτει η αστική δημοκρατία –τη δημόσια μεζούρα αρχών και την κοινοβουλευτική πλάστιγγα αξιών– που χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς πρώτης γραμμής.
Αντιθέτως, είναι απολύτως ευανάγνωστες οι αντιφάσεις του (είναι και φαίνεσθαι), οι οποίες μάλιστα με την πάροδο του χρόνου κακοφορμίζουν επικίνδυνα:
*Μεγαλοαστικής καταγωγής, αλλά χωρίς ίχνος αστικής (ή έστω κάποιας) ευγένειας.
*Ακροδεξιών πεποιθήσεων, χωρίς ωστόσο να έχει από το προσκήνιο ποτέ ηγηθεί ακροδεξιού σχηματισμού.
*Προνομιακά ευεργετημένος πολιτικός από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά διασπαστής της παράταξής του που επέφερε την πτώση της κυβέρνησης.
*Υπουργός Εξωτερικών το 1991 που στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με την υπογραφή του αναγνώρισε το όνομα πΓΔΜ (Μακεδονία) αλλά και (χρόνια μετά) επικεφαλής και διαπρύσιος «μακεδονομάχος» που παρέσυρε την παράταξή του σε ακραίες, επικίνδυνες και διχαστικές επιλογές.
*Υπουργός του Κώστα Καραμανλή, που τον επανέφερε στην πολιτική και του άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την αρχηγία και την πρωθυπουργία, αλλά και ο κύριος πολέμιος της καραμανλικής πτέρυγας και του διαδόχου του στην αρχηγία Βαγγέλη Μεϊμαράκη (εκλεκτού του Κων. Καραμανλή).
*Τιμημένος από τον λαό που του έδωσε εντολή να πρωθυπουργεύσει, αλλά αντιθεσμικός και μικροπρεπής αφού δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου κατά την αποχώρησή του στον επόμενο δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό.
*Εμφανιζόμενος ως ο ρομφαιοφόρος της διαφάνειας και της κάθαρσης, αλλά ταυτόχρονα πολέμαρχος και μηνυτής του πρωθυπουργού, του υπουργού Δικαιοσύνης και των δικαστών όταν η δικαστική διερεύνηση για το κορυφαίο σκάνδαλο της Novartis άγγιξε και τον ίδιο.
Γι’ αυτούς και πλείστους άλλους λόγους ο Αντ. Σαμαράς είναι μια κατηγορία μόνος του ή ορθότερα ανήκει στην κατηγορία αυτών που εξυπηρετούν τις στενά προσωπικές τους βλέψεις και τα ατομικά τους συμφέροντα.
Κατά πώς λέει και ο λαός: «Να νογάς και να βλογάς» (να βλέπεις το συμφέρον σου και να ενεργείς ανάλογα), κάτι που ο πρώην πρωθυπουργός έχει αναγάγει σε… σαμάρειον θεώρημα.
Προφανώς ο Αντ. Σαμαράς έχει πολιτικές καταβολές, αλλά δεν έχει ιδεολογία με την ακριβή έννοια του όρου. Ζυμώθηκε στις πολιτικές καταβολές που συγκρότησαν το κράτος της Δεξιάς όπως αυτό διαμορφώθηκε μετεμφυλιακά.
Ένα κράτος που τους αγωνιστές-νικητές κατά του φασισμού και ναζισμού τους κατέστησε ηττημένους και διωκόμενους μέχρις εξοντώσεως.
Ένα κράτος που με βία και νοθεία, με παρακρατικούς μηχανισμούς, με βασιλικά πραξικοπήματα, με οργανώσεις «καρφίτσα» και με αποστασίες άνοιξε τον δρόμο στη χούντα.
Ένα κράτος-λάφυρο στα χέρια αχρείων εξολοθρευτών του προοδευτισμού και της Αριστεράς.
Μέντορας αλλά και ο άνθρωπος που έμπασε στην πολιτική τον Αντ. Σαμαρά υπήρξε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η μεταπολίτευση διαμόρφωσε ένα σύγχρονο σκηνικό καθώς η ΝΔ πόρρω απείχε από την ΕΡΕ, η επέλαση του ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσε ένα νέο προοδευτικό στάτους και η επικρατούσα μέχρι τότε βασιλοχουντική Δεξιά βγήκε από το προσκήνιο και περιθωριοποιήθηκε ή λούφαξε στην εκσυγχρονισμένη συντηρητική παράταξη, μέχρις ότου η κρίση την έβγαλε ξανά στους δρόμους ισχυρή, δολοφονική και απολύτως ναζιστική.
Ο Αντ. Σαμαράς πολιτεύεται πάντα κάτω από συνθήκες ευρυχωρίας και ασφάλειας.
Η ΝΔ, γι’ αυτόν, είναι η ευρύχωρη Δεξιά και οι πιστοί πραιτοριανοί (των ταυτόσημων πολιτικών καταβολών του) που μετακόμισαν από την κάμαρα υπηρεσίας στο κεντρικό κτίριο, αναλαμβάνοντας κατ’ εντολήν του τη διαχείριση της βίλας, αποτελούν τον ασφαλή οδικό χάρτη των επιδιώξεών του.
Η επερχόμενη προεδρική εκλογή αποτελεί ένα κρίσιμο crash test για τον Κυριάκο, αλλά είναι και ο απόλυτος αγώνας πολιτικής επιβίωσης για τον Αντώνη, μετά το άδειασμα που του έκανε για τη θέση του επιτρόπου της ΕΕ.
Ο Αντώνης γνωρίζει καλά ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, αλλά γνωρίζει και ο Κυριάκος ότι ένα δεύτερο άδειασμα μπορεί να επιφέρει μέχρι και την πτώση της κυβέρνησής του.
Ο Αντώνης το έχει ξανακάνει και μάλιστα στον πατέρα του.
Δεν στηρίζεσαι ποτέ στον Σαμαρά χωρίς να προσφέρεις ανταλλάγματα, όπως «ποτέ δεν ρωτάς τον κουρέα σου αν χρειάζεσαι κούρεμα».