Αναφερόμενος στο δήθεν φαγοπότι στο πρωθυπουργικό αεροπλάνο ο πρώην πρωθυπουργός πρόδωσε άθελά του την πηγή της «έμπνευσής» του, διότι ως γνωστών παρθενογένεση στη έμπνευση (ακόμη και ακροδεξιάς προέλευσης) δεν υπάρχει.
Από που προέρχονται όσα σε εκφράζουν έχει σημασία. Και που τα αναπαράγεις. Και ποιους επιχειρείς να επηρεάσεις. Αυτά έχουν σημασία, ειδικά αν είσαι πρώην πρωθυπουργός. Ειδικά αν ο άμεσος συνεργάτης σου συναντούσε μυστικά τους Κασιδιάριδες και μιλούσε για τη «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Ειδικά αν επικαλείσαι νυχθημερόν την πατρίδα και οφείλεις την πολιτική σου ύπαρξη στο λεγόμενο «Μακεδονικό».
«Χαβιάρι και φαγοπότι με Άρη Βελουχιώτη» είπε ο Αντώνης Σαμαράς, χθες στο συνέδριο της ΝΔ κι απ, ό,τι φαίνεται είναι αναγνώστης του site της Χρυσής Αυγής. Από εκεί αντλεί τα τσιτάτα που χρησιμοποιεί στην πολιτική κονίστρα.
Μια ματιά και μόνο στο συγκεκριμένα site θα δει κανείς το εν λόγω σύνθημα – ευφυολόγημα – μπουρδολογία, για παράδειγμα σε άρθρο του Δεκεμβρίου του 2016 υπό τον τίτλο «Σαμπάνια, χαβιάρι και Βελουχιώτη Άρη: Ζαλίζουν οι καταθέσεις και οι επενδύσεις των συριζαίων».
Αυτό που ζαλίζει πάντως είναι ο λόγος τους πρώην πρωθυπουργού ο οποίος τονΙανουάριο του 2015 δεν είχε την ευγένεια να παραδώσει στον επίσημα εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας στο Μαξίμου, δίνοντας δείγμα γραφής του ήθους και της παιδείας του.
Θα μου πείτε ούτε η σημερινή ηγεσία της ΝΔ είχε την ευγένεια να καλέσει εκπρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος στο συνέδριό της επικαλούμενη την ομιλία του πρωθυπουργού στο Παλαί στη Θεσσαλονίκη. Πάντα θα υπάρχει ένας καλός λόγος για να δείξεις την αγένειά σου!
Όμως η Ελλάς είναι «χορτασμένη» από προδοσίες υπερπατριωτών που θέλουν τη χώρα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Βιβλία ολόκληρα γεμίζουν οι χαμένες πατρίδες από τον οίστρο των Εθνοπατέρων. Το «Ελλάς, πατρίδα, οικογένεια» είναι χτισμένο με το χώμα από τη Μικρά Ασία, με την προδοσία του Κυπριακού, με τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που σήκωνε ο Γκρούεφσκι στην πατρίδα του την ώρα που στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σφύριζαν κλέφτικα. Και στο μεσοδιάστημα είναι χτισμένο με τα δάκρυα των μεταναστών στα πιατάδικα της Αμερικής και της Αυστραλίας, στις στοές του Βελγίου και στο σταθμό του Μονάχου.
«Περασμένα, ξεχασμένα», θα πει κανείς, «τι θες και τα σκαλίζεις, το αύριο μετράει τώρα…» . Δεν τα σκαλίζω εγώ, οι Σαμαράδες τα σκαλίζουν. Εγώ λέω ότι η ιστορία είναι ο Άρειος Πάγος των φτωχών, όχι το ξέπλυμα των ναζιστών…