Στη «∆ίκη» του Φραντς Κάφκα ο Γιόζεφ Κ βιώνει µια εφιαλτική περιπέτεια, οδηγούµενος στα δικαστήρια χωρίς καν να γνωρίζει την κατηγορία που τον βαραίνει. Παγιδεύεται στους δαιδαλώδεις διαδρόµους της κρατικής γραφειοκρατίας, αναζητά στήριξη από τους εκπροσώπους των θεσµών, µα όλοι τον αφήνουν αβοήθητο. ∆ιακηρύσσει την αθωότητά του αλλά η εξουσία βρίσκει ακόµη και στις πιο απλές πράξεις του αποδείξεις ενοχής, µέχρι να τον συντρίψει. Στη «Χαµένη τιµή της Καταρίνα Μπλουµ» του Χ. Μπελ η ηρωίδα ζει ήσυχα, δεν ασχολείται µε την πολιτική, αλλά έχει την ατυχία να κοιµηθεί µια βραδιά µε έναν τύπο που καταζητείται από την αστυνοµία για ληστείες και πλαστοποίηση εγγράφων και εµπλέκεται (ψευδώς) µε την τροµοκρατία. Είναι το ιδανικό πρόσωπο που θα του φορτώσουν πράξεις στις οποίες δεν έχει καµιά ανάµειξη. ∆εν υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο εις βάρος της αλλά τα ΜΜΕ αναλαµβάνουν εργολαβικά την κατασυκοφάντησή της.
Η κοινή συνισταµένη των δύο αυτών µυθιστορηµάτων είναι η περίπτωση του Νίκου Ρωµανού. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, που δεν είχε χρόνο να διαβάσει τα µνηµόνια, προφανώς δεν διαβάζει ούτε λογοτεχνία. ∆ιαθέτει ωστόσο συγγραφική φαντασία. Σε µια γιάφκα που έγινε ίσωµα από την έκρηξη και δεν έµεινε ούτε κολυµπηθρόξυλο το ελληνικό FBI ανακάλυψε δακτυλικό αποτύπωµα σε πλαστική σακούλα. Παίρνει περιχαρής τον πρωθυπουργό.
– Κυριάκο, ξέρω πως ζορίζεσαι αυτό τον καιρό. Χαµηλές δηµοσκοπήσεις, τριγµοί στο κόµµα µας µε τη διαγραφή Σαµαρά και ο κόσµος δεν αντέχει άλλο την ακρίβεια. Τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν τα βλέπω να επιστρέφουν, ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου δεν βρέθηκε ακόµη, οπότε τι θα ’λεγες να επαναφέρουµε το αφήγηµα της τροµοκρατίας ώστε να αποπροσανατολίσουµε την κοινή γνώµη και να την πείσουµε ότι µπορεί να νιώθει ασφαλής και να κοιµάται µε ανοιχτές πόρτες και παράθυρα;
– Εξαιρετική ιδέα. Πώς το σκέφτηκες, ρε µεγάλε;
– Γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Να ανακοινώσω και ότι βρέθηκε αποτύπωµα του Ρωµανού και στο βαγόνι των Τεµπών και συνοµιλούσε µε τον σταθµάρχη για να του αποσπάσει την προσοχή και να κάνει το µοιραίο λάθος;
– Λίγο παρατραβηγµένο ακούγεται γιατί τον παρακολουθούσαµε συνεχώς, αλλά άσε µε να το σκεφτώ. Προς το παρόν σκοπεύω να επισκεφτώ το κατεστραµµένο διαµέρισµα, να υπολογίσω τις ζηµιές για να µην καταξοδευτεί η ΤΕΡΝΑ που θα το επισκευάσει.
Οσο κι αν είναι υποθετικός ο διάλογος, αποδεικνύει ωστόσο πως το γελοίο είναι η άλλη όψη του τροµακτικού. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κέρδισε το φωτοστέφανο του επιτυχηµένου µε µια τυχαία έκρηξη στα χέρια του Ξηρού και έκτοτε συντηρεί τον µύθο του µε το δόγµα σοκ και δέος. Ο αναίτιος ξυλοδαρµός του σκηνοθέτη ∆. Ινδαρέ, το φιάσκο µε τον «Ινδιάνο», οι κλοτσοπατινάδες στους κατοίκους των Εξαρχείων επειδή απλώς διεκδικούν πράσινο για την πλατεία τους σκοπεύουν να περάσουν το µήνυµα ότι κάθε αντίσταση είναι µάταιη.
Γι’ αυτό και η συµπαράσταση στον Ρωµανό είναι αδιαπραγµάτευτη. Ακόµη και µια ενδεχόµενη αθώωσή του δεν θα τον απαλλάξει από την τιµωρία του στιγµατισµού και της ταπεινωτικής δικαστικής διαδικασίας. Ετσι, οι γονείς δεν θα λένε πλέον στα παιδιά τους ζακέτα να πάρεις, αλλά σακούλα µην πάρεις γιατί θα µπλέξεις.
Διαβάστε επίσης
Μετρό Θεσσαλονίκης λέμε και κλαίμε…
ΣΥΡΙΖΑ: Ανασχηματισμός και «επιθέσεις φιλίας» για συμμαχίες
Μαρία Καρυστιανού για μετρό Θεσσαλονίκης: «Πού είναι η διαφάνεια και απόδοση ευθυνών;»
