Το Documento απευθύνθηκε στον διοργανωτή συναυλιών και publicist για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο των συναυλιών εξαιτίας του lockdown
Η δουλειά μου σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα, με πάρα πολλούς τρόπους με τις συναυλίες. Είτε διοργανώνοντας, είτε προωθώντας ως υπεύθυνος Τύπου, είτε διαφημίζοντάς τες μέσα από τα εκάστοτε Μέσα που έχω ή εργάζομαι.
Αφουγκράζομαι συνεχώς τις ανησυχίες των διοργανωτών, έχοντας περάσει πάμπολλες κρίσεις, πολλοί εκ των οποίων, δεν γνωρίζω αν έχουν τις δυνάμεις (κυρίως ψυχικές αλλά και οικονομικές) να ανταπεξέλθουν και αυτόν τον σκόπελο.
Τα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί, μόνο ως ημίμετρα μπορούν να χαρακτηριστούν. Το κομμάτι της κάλυψης των εργαζόμενων σε διάφορους τομείς των καλλιτεχνικών δρώμενων έχει βρει το δρόμο του μέσω του κινήματος #supportartworkers. Αυτό όμως που έχει περάσει ασχολίαστο, είναι τι γίνεται με τις ξένες παραγωγές στην Ελλάδα, που και εκεί απασχολείται πολύς κόσμος. Αν δηλαδή γίνει μία συναυλία με πληρότητα 40%, ποιος θα πρωτοπληρωθεί, αφού συνήθως χρειάζεται μία πληρότητα της τάξεως του 80% για να «βγουν» τα έξοδα; Άρα δεν γίνεται. Μπορούν, λέει, σε λίγες μέρες να ξεκινήσουν να γίνονται συναυλίες. Ποιες, πού και υπό ποιες συνθήκες; Όλες οι περιοδείες έχουν ακυρωθεί, tour buses δεν υπάρχουν λόγω της πανδημίας, τίποτα δεν είναι λειτουργικό. Προφανέστατα, οι άνθρωποι που παίρνουν τέτοιου είδους αποφάσεις, οι μοναδικές συναυλίες που έχουν δει είναι μέσα από το YouTube ή η εμπειρία τους περιορίζεται σε κάποια πανηγύρια στο χωριό κι εκδηλώσεις πολιτιστικών συλλόγων με φασολάδα ή… γουρνοπούλα.
Υπάρχουν διοργανωτές που έχουν πληρώσει αεροπορικά, αμοιβές, διαφημίσεις, έχουν κάνει ένα σωρό έξοδα και βλέπουν τις συναυλίες τους, όχι μόνο να αναβάλλονται με τεράστια αβεβαιότητα σχετικά με το αν και πότε μπορούν να επαναπρογραμματιστούν, αλλά και να μην μπορούν να κλείσουν καινούργιες, ώστε να υπάρχει δουλειά. Έχει ασχοληθεί κανείς με το αν έχουν επιστραφεί προκαταβολές από συγκροτήματα, αν μπορεί να υπάρξει αποζημίωση από οποιαδήποτε ασφαλιστική σε τέτοιες περιπτώσεις, αν… αν… αν; Πώς μπορεί σε μία ροκ ή ποπ συναυλία ορθίων, που χορεύουν ο καθένας με τον τρόπο του, να τηρηθεί η απόσταση των δύο μέτρων; Μήπως θα πρέπει να προσληφθεί έξτρα προσωπικό, άρα επιπλέον έξοδα;
Ολα αυτά που λέγονται ότι μπορούν να γίνουν με κάποιον τρόπο και πάλι συναυλίες, αφορούν ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό εκδηλώσεων και ως εκ τούτου έναν πάρα πολύ μικρό αριθμό εργαζομένων. Πώς θα καλυφθούν οι επαγγελματίες, με δεδομένο ότι από τον Μάιο κιόλας, έχει σταματήσει κάθε βοήθημα, έστω και το ελάχιστο, σε ανθρώπους που διοργανώνουν events, με το πρόσχημα ότι -προφανώς- έχουν δώσει το ΟΚ να γίνονται εκδηλώσεις;
Το πρόβλημα είναι βαθύ και πολύπλευρο. Διότι, ακόμα και να βρεθεί φόρμουλα ασφαλούς (πάνω απ’ όλα) διεξαγωγής μιας συναυλίας, κάπου, κάπως, κάποτε, πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο κόσμος θα συρρεύσει, όταν υπάρχει ακόμα ο φόβος μετάδοσης του ιού; Έχουμε μπει σ’ ένα δαιδαλώδες τούνελ που το τέλος του δείχνει να είναι απροσδιόριστο και πολύ φοβάμαι ότι νιώθουμε πως η στήριξη είναι ανεπαρκής. Κι αυτό είναι που φοβίζει περισσότερο διοργανωτές, καλλιτέχνες, εργαζόμενους, αλλά και το συναυλιακό κοινό.