Οσο µεγαλύτερη είναι η πολιτική απάτη που επιχειρείται τόσο περισσότερο οι δηµιουργοί της µιλούν αορίστως για το γενικό καλό, χωρίς αιχµές και προσδιορισµούς. Με τους απατεώνες της πολιτικής συµβαίνει ακριβώς αυτό που συµβαίνει µε τους παπατζήδες της πώλησης. «Κάνει αυτό το σαµπουάν για την πιτυρίδα;» τους ρωτάς και απαντάνε «είναι τροµερά φιλικό και ταιριάζει σε όλους τους τύπους µαλλιών». «Είναι φρέσκο το ψωµί;» είναι η ερώτηση, στην οποία η απάντηση είναι του τύπου «το αλεύρι είναι από τον µύλο του Χατζηπετροπουλοδήµα». Η αοριστία µπαίνει πάντα στην υπηρεσία του απατεώνα όπως το σκόρδο στη σκορδαλιά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις δηµόσιες εµφανίσεις του κάνει κατάχρηση των κανόνων της πολιτικής απάτης. Μιλά για τους ευάλωτους πολίτες (αορίστως), απευθύνεται σε αυτούς που νοιάζεται (αορίστως), υπόσχεται λύσεις (αορίστως) και κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους (αυτό µε συνέπεια και πολύ ορισµένο τρόπο). Εδώ και αρκετούς µήνες γράφονται δειλά δειλά άρθρα αποκαθήλωσης του πάλαι ποτέ πρωθυπουργού της µεσαίας τάξης, ενώ όσοι από τους δηµοσιολογούντες σέβονται τον εαυτό τους θέτουν το ερώτηµα «πού µας πάει ο Μητσοτάκης;». Παράλληλα µε τις ιδιαιτερότητες της πολιτικής οντότητας Μητσοτάκη ο χρόνος εκθέτει και τα προβληµατικά στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Ο Μητσοτάκης δεν καταλαβαίνει. ∆εν καταλαβαίνει γιατί οι υπήκοοι της επικράτειας δεν είναι ευχαριστηµένοι, γιατί δεν εκτιµούν την «έκπτωση» στο τιµολόγιο ηλεκτρικού ρεύµατος, γιατί δεν τους φτάνουν τα 500 ευρώ τον µήνα, γιατί δεν τον δοξάζουν µε «ωσαννά», γιατί τον πιέζουν µε την πραγµατικότητα αντί να είναι ευχαριστηµένοι µε την πραγµατικότητα που δείχνουν τα κανάλια. ∆εν µπορεί να αντιληφθεί γιατί η απόφασή του να στείλει όπλα στην Ουκρανία δεν έχει γίνει αποδεκτή µε καθολικά χειροκροτήµατα, όπως δεν µπορεί να αποδεχτεί ότι δεν είναι ο ηγέτης που φαντασιώνεται αλλά αυτό που έδειξε το πρόσφατο βίντεο στη σύνοδο του ΝΑΤΟ: ένας αρχηγός που δεν τυγχάνει εκτίµησης ούτε αναγνώρισης και δεν έκαναν τον κόπο να ανταλλάξουν ούτε χειραψία µαζί του.
Αυτό που ζούµε ως διακυβέρνηση της χώρας δεν προκύπτει µόνο από τις πολιτικές επιλογές του πρωθυπουργού αλλά και από τη συγκρότηση (ή την έλλειψή της) που έχει ως χαρακτήρας. Στον Μητσοτάκη χρωστάµε και δεν µας χρωστάει. Με τον Μητσοτάκη συµφωνούµε και δεν εναντιωνόµαστε. Ο Μητσοτάκης επιβάλλει και δεν ελέγχεται.
Ο πόλεµος στην Ουκρανία έφερε στη δηµόσια συζήτηση πέρα από τους γεωπολιτικούς σχεδιασµούς και τον ρόλο που έχει η προσωπικότητα των ηγετών σε όσα συµβαίνουν. ∆εν γίνεται λοιπόν να καταλογίζουµε τα µύρια όσα στον προβληµατικό Πούτιν αλλά να βλέπουµε «ουδέν µεµπτόν» στον Μητσοτάκη.
Ο Μητσοτάκης είναι η πιο βάρβαρη και προκλητική περίπτωση νεποτισµού. Αυτού που καθιστά τον γόνο ρυπογόνο και την κατάσταση τοξική. Η µηδενική ανοχή του στην κριτική και στον έλεγχο δεν είναι επίκτητο της εξουσίας αλλά συστατικό στοιχείο της δόµησής τους. Σε αυτήν τη δόµηση διακρίνονται αναξιοπρεπή κοµµάτια, από αυτά που ακόµη και αν τα κατέχει κάποιος και τον ταλανίζουν, αντιστέκεται έστω για τα µάτια του κόσµου, για να µην εκτεθεί. Ο σηµερινός πρωθυπουργός, παρότι δηµόσιο πρόσωπο από ιστορική µάλιστα πολιτική οικογένεια, δεν πλήρωσε ούτε 1 ευρώ από τα δάνειά του για τον «Κήρυκα Χανίων» την εποχή που η κυβέρνηση, της οποίας ήταν υπουργός, αποκαλούσε όλους όσοι δεν είχαν να πληρώσουν τον καιρό της οικονοµικής κρίσης «µπαταχτσήδες». Εκανε αίτηση ως αγρότης για να πάρει από το ελληνικό δηµόσιο αποζηµίωση της τάξης των 1.500 ευρώ ως πληµµυροπαθής. Ποιος θα καταδεχόταν να το κάνει έχοντας τιµηθεί µε τόσες θέσεις και µισθούς στη δηµόσια σφαίρα; Οταν ανέλαβε την εξουσία έβαλε την οικογένειά του µέτοχο στην άσκησή της, αν και δεν ζήτησε ποτέ την άδεια ή την ψήφο για κάτι τέτοιο. Ο ανιψιός του µπήκε δραγουµάνος στο Μέγαρο Μαξίµου. Η σύζυγός του εισέβαλε στο πολιτικό κοµµάτι της δηµόσιας ζωής απολαµβάνοντας προνόµια και ρόλους… εξ αγχιστείας. Αφού κατέκτησε τον ρόλο της εθνικής ράφτρας, εισέβαλε στα έδρανα της εθνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ, φώναξε επικοινωνιακούς προαγωγούς για να δείξει πώς άλλαξε το Μαξίµου κατά τα γούστα της, έκανε εκδροµή στην Πάρνηθα όταν όλοι ήταν σε καραντίνα, θεώρησε γούστο και καπέλο της (Zeus+Dione µάλιστα) να µην απαντήσει ποτέ για τα σπίτια του Βολταίρου, τις offshore στα Κέιµαν, τα ανακριβή πόθεν έσχες.
Αν δεν αποτελούν όλα αυτά έκπτωση της πολιτικής ζωής στην αναξιοπρέπεια και στον ευτελισµό, τότε τι συνιστούν; Και όταν έγινε κριτική στα απαράδεκτα και προκλητικά τι έκανε ο πρωθυπουργός; Ενοχοποίησε και προσπάθησε να εξοντώσει όποιον άσκησε την κριτική. Είπε ότι χτυπάνε την οικογένειά του για να χτυπήσουν τον ίδιο. Γιατί τα θυµίζω; Γιατί είναι η ώρα που πλέον µπορούν όλοι να καταλάβουν τι ακριβώς κάνει τρία χρόνια τώρα ο Μητσοτάκης.
Την προηγούµενη Πέµπτη η δηµοσιογράφος του βρετανικού Sky Τζέιν Σέκερ σε συνέντευξή της µε τον υπουργό Οικονοµικών της Βρετανίας Ρίσι Σουνάκ τον στρίµωξε ρωτώντας τον πώς είναι δυνατόν να καλεί τις επιχειρήσεις να µην έχουν σχέση µε τη Ρωσία του Πούτιν όταν η σύζυγός του επενδύει στη Ρωσία µε την εταιρεία Infosys. Η συνέντευξη µονοπώλησε το ενδιαφέρον των µέσων ενηµέρωσης στη Βρετανία. Στην Ελλάδα η αντίστοιχη ερώτηση στον πρωθυπουργό για τις offshore της συζύγου του θα έστελνε τους (λίγους) θαρραλέους δηµοσιογράφους που θα την έκαναν στον κατάλογο των «χτυπάνε τη γυναίκα του πρωθυπουργού οι αλήτες».
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ένα µείγµα πολιτικής που εκφράζει συγκεκριµένα συµφέροντα και οικογενειακής κουλτούρας Βερσαλλιών πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Πριν από µερικές µέρες ο γιος του πρωθυπουργού Κωνσταντίνος, ένας 20άχρονος νεαρός, έκανε στα social media µια απαξιωτική και χλευαστική ανάρτηση για τους καλλιτέχνες (ανάµεσά τους ο Νταλάρας, η Νικολακοπούλου, η Γλυκερία, η Τσανακλίδου, ο Μητσιάς) που συµµετέχουν στην αντιπολεµική συναυλία. Θα µου πείτε, µα είναι παιδί. Παιδιά ήταν και όσοι σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο και πολλοί από όσους αντιµετώπισαν εκτελεστικά αποσπάσµατα και δεν πρόδωσαν την πατρίδα τους. Παιδιά είναι και όσοι σήµερα παλεύουν για τον επιούσιο χωρίς να κοιτάνε την κοινωνία από ψηλά. Είναι σε κάθε περίπτωση το παιδί του πρωθυπουργού, που (κακώς) το έχουν βγάλει σεργιάνι στη δηµοσιότητα, εκθέτοντας την προσωπική του ζωή αλλά και την οικογενειακή κουλτούρα.
ΥΓ.: Τη δεκαετία του 1960 η λαϊκή θυµοσοφία απέδωσε στον γιο της βασιλικής οικογένειας, τον ανόητο, αλαζόνα και τζιτζιφιόγκο Κωνσταντίνο Γλύξµπουργκ, το προσωνύµιο «Κοκός». Ο Κοκός πίστευε ότι είναι όσα έλεγαν οι φαύλοι αυλικοί του. Οι δυναστείες πάντα παράγουν Κοκούς, τους οποίους πληρώνει ο λαός και µάλιστα ποικιλοτρόπως. Οι υιοί του πατέρα τους και της Φρειδερίκης µάνας τους, οι καστράτοι Φρειδερίκοι ή αν θέλετε Λουδοβίκοι, το αποτέλεσµα της αναπαραγωγής του κακοµαθηµένου τίποτε, που θεωρούν ότι κληρονόµησαν τον κόσµο για να τον ταλαιπωρήσουν, να τον χλευάσουν και να αποδείξουν έτσι την αξία τους. Αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουν ότι η κοινωνία δεν είναι η Οικογένειά τους.
