Στη Φλωρεντία –και συγκεκριμένα στο παρεκκλήσι του ανακτόρου των Μεδίκων– υπάρχει μια τεράστιων διαστάσεων τοιχογραφία του Μπ. Γκοζόλι «Η πομπή των μάγων», αρκετά χρήσιμη για την ουσία της τέχνης και τη σχέση της τόσο με την πολιτική όσο και με τα σύμβολα. Πρόκειται για μια πολυπρόσωπη σύνθεση όπου ο μόνος υπαινιγμός για τη γέννηση του Χριστού είναι η παρουσία των αγγέλων. Αντίθετα, σε ένα τοπίο με κάστρα και σκηνές κυνηγιού παρελαύνουν μέλη της οικογένειας των Μεδίκων, τοπικοί άρχοντες, επιφανείς φιλόσοφοι και ευγενείς του Βυζαντίου και της Ιταλίας που είχαν πάρει μέρος στη Σύνοδο της Φλωρεντίας (1439) για την ένωση των δύο Εκκλησιών ώστε να αποτραπεί ο διαφαινόμενος οθωμανικός κίνδυνος.
Ο καλλιτέχνης δηλαδή, χωρίς να προσβάλλει το θρησκευτικό γεγονός, διαχειρίζεται τα σύμβολά του για να τονίσει την πολιτική δύναμη του φλωρεντινού αριστοκρατικού οίκου και να αποτυπώσει την εποχή του. Αυτό το στοιχειώδες για τον ρόλο της τέχνης δεν έχει καταλάβει ο Γιώργος Γεραπετρίτης με την εντολή του να αποσυρθεί το έργο της Γεωργίας Λαλέ που αναφερόταν στις γυναικοκτονίες. Σε ποιον όμως απευθυνόταν η κίνησή του; Στους οπαδούς του Νατσιού, που σήκωσε το λάβαρο της πατριδοκαπηλίας επειδή η ελληνική σημαία ήταν ροζ; Στους ψηφοφόρους της ομογένειας που σκανδαλίστηκαν; Σίγουρα πάντως όχι στον εαυτό του, που ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου θα έπρεπε να ξέρει ότι το σύνταγμα απαγορεύει τη λογοκρισία, χωρίς φτηνές δικαιολογίες.
Είναι προφανές πλέον ότι η κυβέρνηση πατάει σε δύο βάρκες, αν δεν είναι επιλογή της η ακροδεξιά διολίσθηση. Δεν μπορεί από τη μια να προβάλλει ένα κεντρώο προφίλ και από την άλλη να μην τολμά να αντιπαρατεθεί στη ρητορική του Σαμαρά, που φάνηκε για ακόμη μια φορά τι πρεσβεύει με αφορμή την τροπολογία για τη νομιμοποίηση των μεταναστών. Δεν γίνεται το εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα να περιλαμβάνει μόνο την ψηφιοποίηση των κρατικών υπηρεσιών και τη διευκόλυνση των επενδύσεων στους ιδιώτες. Πρέπει πάση θυσία να συγκρατηθεί το ποσοστό του 41%.
Μέσα σ’ αυτό περιλαμβάνονται Ελληνες που δεν αντιδρούν όταν τους πουλάς κομμάτι κομμάτι την πατρίδα: τρένα στους Ιταλούς, αεροδρόμια στους Γερμανούς, λιμάνια στους Κινέζους. Δεν αντιδρούν όταν περιμένουν μήνες ραντεβού για μία μαγνητική. Θα φταίει το γκι που δεν αγόρασαν πέρυσι τα Χριστούγεννα για να τους φέρει γούρι και να μην αρρωστήσουν από καρκίνο. Δεν διαμαρτύρονται για τον θάνατο του εμποράκου και του μικρού παντοπωλείου που τα άλεσαν οι μυλόπετρες του καπιταλισμού για να επιβιώσει ο Μασούτης. Μην τους θίξεις όμως τα ιερά σύμβολα, ειδικά όταν θέλουν να μεταδώσουν ένα κοινωνικό μήνυμα. Τότε η απειλή για το έθνος είναι η τέχνη. Συγκεκριμένα, τα σεντόνια στα οποία ξαπλώνουν κακοποιημένες γυναίκες. Ενοχλεί η ροζ σημαία αλλά όχι το βρασμένο κάστανο του γέροντα Παΐσιου που προσκυνούν στο Αγρίνιο. Πηγή εθνικής περηφάνιας η Ακρόπολη, αλλά σιγήν ιχθύος για τα εισιτήρια της επίσκεψής της που θα αναλάβει ιδιωτική εταιρεία.
Μπορούν τα φωτάκια στο δένδρο να διαλύσουν τον σκοταδισμό; Από το συμβολικό κόκκινο των γιορτών φέτος θα μείνει μονάχα η στολή του Αϊ-Βασίλη. Οι αντιλήψεις όλο και περισσότερο θα γέρνουν προς το μαύρο.
