Κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας Speedex έκανε η συλλογικότητα Ρουβίκωνας.
Η αστυνομία προχώρησε σε 15 προσαγωγές.
Η ανακοίνωση του Ρουβίκωνα
Στις 14 Φεβρουαρίου, σκοτώνεται σε τροχαίο ο Παναγιώτης Βρέτταρος, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών. Δεν έκανε αυτή τη δουλειά ούτε ευκαιριακά, ούτε απλά ως συμπλήρωμα στο εισόδημά του. Ήταν επαγγελματίας οδηγός επί 16 συναπτά έτη μόνο στη συγκεκριμένη εταιρεία. Ο θάνατός του λοιπόν δεν ήταν ατύχημα και δεν έφταιγε καμία “κακιά στιγμή”.
Ο θάνατος αυτός ήταν δολοφονία με συγκεκριμένο κίνητρο και συγκεκριμένους ηθικούς αυτουργούς. Το κίνητρο αυτό δεν είναι άλλο από τη μεγιστοποίηση του κέρδους των Φουρλή και Σφακιανάκη και άμεσοι ηθικοί αυτουργοί είναι εκείνοι οι διευθυντάδες και εκείνα τα στελέχη των οποίων οι απολαβές αυξάνονται ανάλογα με την αύξηση της “αποδοτικότητας” των εργαζομένων.
Για να το πούμε απλά: απλήρωτες υπερωρίες, παντελής έλλειψη προστατευτικών μέσων (κράνος, αδιάβροχα, μπότες, γάντια, μπουφάν μηχανής κλπ), πλήρης αδιαφορία για τις καιρικές συνθήκες, εγκληματικά ελλιπής συντήρηση στα μηχανάκια και γενικότερα τα οχήματα. Αυτά είναι τα κομμάτια που συνθέτουν το μωσαικό της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν τόσο οι 700 οδηγοί δικύκλων της εταιρείας SPEEDEX όσο και οι χιλιάδες οδηγοί κούριερ και πάσης φύσης ντελιβεράδες.
Μάλιστα, όσο περισσότερο εντείνονται τα παραπάνω, τόσο περισσότερο αυξάνονται τα κέρδη για την εταιρεία. Μια εταιρεία που μέσα από το ξεζούμισμα των 300 οδηγών φορτηγών της και των 700 οδηγών των δικύκλων της καταφερε να ανεβάσει τον κύκλο εργασιών της πάνω από 10% τα τελευταία τρία χρόνια. Με μία πρόχειρη περιήγηση στο site της εν λόγω εταιρείας βλέπουμε ένα σωρό φληναφήματα περί ποιότητας των υπηρεσιών της, διαβάζουμε για αρχές και αξίες όπως ακεραιότητα, ομαδικότητα, σεβασμό στους εργαζόμενους, κοινωνική και περιβαλλοντική ευαισθησία.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι έως και αστεία αν δεν ήταν εξοργιστικά. Όλα αυτά τα παχειά λόγια δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φανταχτερό περιτύλιγμα που πίσω του κρύβει ένα καθημερινό χορό της καρμανιόλας για χιλιάδες εργαζόμενους που πληρώνουν με το αίμα τους σε καθημερινά σχεδόν “ατυχήματα” τα κέρδη εταιριών κολοσσών.
Προφανώς δε μιλάμε μόνο για τις δολοφονίες, αλλά και για όλες εκείνες τις περιπτώσεις τροχαίων λιγότερο ή περισσότερο σοβαρών τραυματισμών που όσοι οδηγούν μηχανή ξέρουν πόσο κοντά φτάνεις στο θάνατο ακόμα κι αν το αποτέλεσμα μετριέται απλά σε αμυχές και μώλωπες. Και το πιο εξοργιστικό απ’όλα είναι ότι αυτή η “σοβαρή” και “υπεύθυνη” εταιρεία με τις “κοινωνικές ευαισθησίες” δε βρήκε ουτε 5 λεπτά καιρό να γράψει έστω μία συλλυπητήρια ανακοίνωση στην οικογένεια του νεκρού εργαζομένου. Από κοντά φυσικά και το φιλοεργοδοτικό Σωματείο Εργαζομένων ΣΠΗΝΤΕΞ, το οποίο στη δακρύβρεχτη ανακοίνωσή του 2 μέρες μετά το ατύχημα μας σπεύδει να ξεπλύνει την εταιρεία λέγοντας μας οτι
“το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου εργαζομένων στην ΣΠΗΝΤΕΞ με θλίψη, σας ανακοινώνει την απώλεια του συναδέλφου Βρέτταρου Παναγιώτη, ο οποίος χάθηκε πρόωρα. Το νήμα της ζωής του κόπηκε την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017 στις 11.30 π.μ.. Τα αίτια του θανάτου του είναι ακόμα αδιευκρίνιστα και συγκεχυμένα. Αναμένουμε όλοι το πόρισμα της τροχαίας καθώς και τα αποτελέσματα της νεκροψίας για την ανεύρεση των αιτιών του θανάτου αλλά και των συνθηκών κάτω από τις οποίες συνέβη το ατύχημα. “
Φυσικά ούτε λόγος για οποιουδήποτε είδους κριτική στην εταιρία, ούτε λόγος για την παραμικρή απόδοση ευθυνών, ούτε λόγος για την παραμικρή διεκδίκηση βελτίωσης, έστω, των συνθηκών.
Βλέποντας λοιπόν το θέμα για μία ακόμη φορά να περνάει στα ψιλά, ενάντια στην απάθεια με τα χίλια δυο πρόσωπα και τις χίλιες δυο δικαιολογίες, βρεθήκαμε εδω, στα κεντρικά γραφεία της SPEEDEX, καταλαμβάνοντας τα σε μία προσπάθεια να σπάσουμε τη σιωπή και να φέρουμε τους υπεύθυνους προ των ευθυνών τους. Οι θανατοι, οι ακρωτηριασμοί και οι μικροί ή μεγάλοι τραυματισμοί βαραίνουν συγκεκριμένους ανθρώπους με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες και ήρθε η ώρα να αναλογιστούν όλοι τις ευθύνες τους.
Οχι, δεν εννοούμε μόνο τα μεγαλοαφεντικά (οι Φουρλής και Σφακιανάκης στη συγκεκριμενη περίπτωση) που ειναι οι βασικοί ένοχοι, ή τα τσιράκια τους (οι διευθυντάδες και τα στελέχη που είναι οι άμεσοι ηθικοί αυτουργοί που λέγαμε πιο πάνω). Σε αυτούς δεν έχουμε να πούμε τίποτα αλλο εκτός απο το ότι θα μας βρίσκουν απέναντι τους κάθε φορα που βάφουν τα χέρια τους με αίμα. Κυρίως απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους αυτης της εταιρείας που με την ανοχή και το αίμα τους πληρώνουν το παντεσπάνι των καταπιεστων τους.
Σε όλους αυτους, όπως επίσης και στους κάθε είδους καταπιεζόμενους, έχουμε να πούμε ότι ο καιρός της μεμψιμοιρίας και της αυτολύπησης ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Ήρθε ο καιρός να αντιληφθούμε όλοι ότι αυτό που μέχρι χτες ήταν ζήτημα αξιοπρέπειας, έχει αρχίσει πλέον να γίνεται ζήτημα επιβίωσης και εξαρτάται από εμάς και μόνο να το αλλάξουμε. Κανένα αφεντικό και κανενας γραφειοκράτης συνδικαλιστής δε θα κάνει τίποτα.
Αν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας θα διαινίζεται μια κατάσταση όπου το βαρέλι κυριολεκτικά δεν έχει πάτο. Καλούμε τον κάθε ένα και την κάθε μία εκμεταλλευόμενο και εκμεταλλευόμενη να αναλογιστεί τη θέση του και να βρει το δρόμο προς τη συλλογικοποίηση, την αντίσταση, την αξιοπρέπεια. Συμμετοχή σε σωματεία βάσης, σε συλλογικότητες, επιλογές κάθε είδους άμεσης δράσης ή ό,τι άλλο προέλθει από την ατομική ή συλλογική δημιουργικότητα και ευφυία. Για ένα κόσμο αγώνα και αξιοπρέπειας.
ΑΥΤΟΟΡΓΆΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
