Λίγο πριν κλείσει έναν αιώνα ζωής «έφυγε» ο Ρότζερ Κόρμαν, μέντορας σημαντικών σκηνοθετών του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά.
Ο Ρότζερ Γουίλιαμ Κόρμαν κατέχει ένα μάλλον ακατανίκητο ρεκόρ. Ηταν ο άνθρωπος που έβγαλε κέρδος σχεδόν από όλες του τις ταινίες. Κι αν οι περισσότερες από αυτές δεν ήταν ευρέως γνωστές στο κοινό ή καλλιτεχνικά αναγνωρισμένες από την αμερικανική κριτική, αυτό ελάχιστα ενδιέφερε τον σκηνοθέτη που γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ στις 6 Απριλίου 1926. Μάλιστα εξέδωσε κι ένα βιβλίο γύρω από τον προσωπικό άθλο του, με τίτλο «Πώς γύρισα 100 ταινίες στο Χόλιγουντ και δεν έχασα δεκάρα». Στο βιβλίο αυτό ο μετρ του «αυτοσχέδιου» σινεμά, που ήταν ικανός να γυρίσει μια ταινία σε 10-15 μέρες, γράφει αναλυτικά το μυστικό της επιτυχίας του: η αγάπη του για το σινεμά ήταν η μοναδική πυξίδα του.
Το μυστικό ήταν ο… μπαμπούλας
Στα 30s η οικογένεια του Κόρμαν μετακόμισε στο Λος Αντζελες και βρέθηκε από μικρός δίπλα στη Μέκκα του κινηματογράφου. Από την πρώτη στιγμή ήξερε ότι το μέλλον του ήταν μόνο εκεί. Και παρότι μπήκε στη σχολή μηχανικών του Στάνφορντ κάνοντας το χατίρι του πατέρα του (εργάστηκε μάλιστα ως μαθητευόμενος για τρεις ημέρες στην Electrical Motors), η λαχτάρα του για το σινεμά ήταν ακόρεστη. Παράτησε τις σπουδές του για να ταξιδέψει στην Αγγλία (παρακολούθησε για ένα εξάμηνο μαθήματα αγγλικής φιλολογίας στην Οξφόρδη) και στο Παρίσι. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ έπιασε δουλειά στην 20th Century Fox διαβάζοντας αμέτρητα σενάρια (που συνήθως κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων) ή βοηθώντας σε διάφορα άλλα πόστα. Ωσπου αποφάσισε να φτιάξει τις δικές του ιστορίες, οι οποίες υπάκουαν πιστά στους κανόνες της αγοράς. Για τα περίφημα θρίλερ του με τέρατα υποστήριζε ότι αν στοχεύεις να κάνεις το κοινό να φοβηθεί, φτιάξε θηριώδεις μπαμπούλες και ο τρόμος του θεατή είναι εξασφαλισμένος.
Η πρώτη του παραγωγή ήταν το «Highway dragnet», ένα νουάρ του 1954 σκηνοθετημένο από τον Νέιθαν Τζούραν σε δικό του σενάριο με πρωταγωνιστές τους Τζόαν Μπένετ, Ρίτσαρντ Κόντε και Γουάντα Χέντριξ. Μέχρι το τέλος της καριέρας του έκανε την παραγωγή σε 493 ταινίες και σειρές, ενώ σκηνοθέτησε 56 φιλμ, εκ των οποίων τα πιο γνωστά ήταν το «Trip» (1967) σε σενάριο Τζακ Νίκολσον, το «Wild angels» (1966) με τους Πίτερ Φόντα, Νάνσι Σινάτρα, Μπρους Ντερν και το «Μικρό μαγαζάκι του τρόμου», που γυρίστηκε το 1960 σε τρεις μέρες και κόστισε μόλις 28 χιλιάδες δολάρια! Ο Κόρμαν μπορούσε άνετα να φτιάξει έξι εφτά φιλμ ελάχιστου κόστους μέσα σε ένα χρόνο, τα οποία έβρισκαν θέση στα drive in και στις χειμερινές αίθουσες βγάζοντας πάντα κέρδος. Εξαίρεση ήταν το αντιρατσιστικό δράμα «Intruder» το 1962, που απέτυχε να πάρει έγκριση από την επιτροπή λογοκρισίας και παίχτηκε σε λίγα σινεμά, παρά τις θετικές κριτικές. Το είδαν ελάχιστοι και αποτέλεσε τη μοναδική εμπορική αποτυχία του Κόρμαν, ο οποίος μετά την κρυάδα που πήρε αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει ποτέ «ταινία με προσωπικό ενδιαφέρον».
Ειδική μνεία αρμόζει και στη συνδρομή του ώστε να ανακαλύψει το μαζικό κοινό το ξεχωριστό σύμπαν τού αγαπημένου του συγγραφέα Εντγκαρ Αλαν Πόε. Η σειρά ταινιών που έφτιαξε με πρωταγωνιστή τον Βίνσεντ Πράις, παρότι ξεκίνησε αμήχανα με την «Πτώση του οίκου των Ασερ» και το «Κοράκι», βρήκε τον γοτθικό τρόμο που οραματίστηκε ο καταραμένος συγγραφέας στο ανατριχιαστικό «Εκκρεμές της αγωνίας» και έφτασε στα ύψιστα επίπεδα έμπνευσης όταν η παραγωγή μεταφέρθηκε στην Αγγλία με τη «Μάσκα του κόκκινου θανάτου» (1964) και τον «Τάφο με τα επτά μυστικά».
Κι ένα μεγάλο λάθος στην καριέρα του
Η μεγαλύτερη όμως συνεισφορά του Κόρμαν (ο οποίος ήταν εκείνος που διένειμε τις ταινίες του Μπέργκμαν στις ΗΠΑ) στο σινεμά ήταν πως βοήθησε με όσα μέσα διέθετε μια νέα φουρνιά σκηνοθετών που θα έδινε την ώθηση στο υπό κατάρρευση Χόλιγουντ να σταθεί και πάλι στα πόδια του στις αρχές των 70s. Υπολογίζεται ότι υπό τις δικές του οδηγίες –αλλά και προστασία– βρήκαν τη δυνατότητα να εκφράσουν τα πρώτα καλλιτεχνικά τους σχέδια σκηνοθέτες όπως οι Φράνσις Φορντ Κόπολα, Μάρτιν Σκορσέζε, Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, Καρλ Φράνκλιν, Τζον Κάρπεντερ, Νίκολας Ρεγκ αλλά και ηθοποιοί όπως ο Τζακ Νίκολσον, ο Πίτερ Φόντα και ο Ντένις Χόπερ. Μάλιστα οι τρεις τελευταίοι τον πίεζαν να σκηνοθετήσει εκείνος τον «Ξένοιαστο καβαλάρη» που έγινε ταινία-σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, όμως εκείνος αρνήθηκε και ανέλαβε ο Χόπερ. Στις Κάννες, όπου βρέθηκε το 2011 με αφορμή την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ της Αλεξ Στέιπλετον «Corman’s world: Exploits of a Hollywood rebel», παραδέχτηκε πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα του.
Ολοι οι παραπάνω μαζί με τους Τζέιμς Κάμερον, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ρον Χάουαρντ, Τζο Ντάντε, Σάντρα Μπούλοκ κ.ά. εξέφρασαν την οδύνη τους για την απώλεια του «βασιλιά των b-movies». Ομως το σπαραχτικό κλάμα του Τζακ Νίκολσον για τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή «αφού με κουβαλούσε για χρόνια και με πίστεψε απόλυτα» είναι ίσως ο πιο δυνατός αποχαιρετισμός γι’ αυτό τον θρύλο του αμερικανικού σινεμά.
