Ο Ροναλντίνιο κλείνει τα 37 και το documentonews.gr γράφει για τη μοναδική του ικανότητα και το χαμόγελο που ξεπέρασε τις ίδιες τις απαιτήσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Το ποδόσφαιρο δεν συγχωρεί. Το άφθονο ταλέντο συχνά δεν είναι αρκετό, προκειμένου μια καριέρα να μείνει σε υψηλό επίπεδο για χρόνια και κλείνοντας να έχει αφήσει τη δική της σφραγίδα στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Η σκληρή δουλειά είναι βασική προϋπόθεση. Με τον Ρόνι όμως τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.
«Η πτώση του Ροναλντίνιο δεν με εκπλήσσει. Η φυσική του κατάσταση πάντα ήταν αβέβαια. Το ταλέντο του ωστόσο δεν αμφισβητήθηκε ποτέ», δήλωνε ο μεγάλος Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος κλήθηκε να τον διαχειριστεί στη Μίλαν, όταν η μαγεία είχε ήδη αρχίσει να φθίνει.
Γεννημένος στο Πόρτο Αλέγρε της Βραζιλίας, ο Ροναλντίνιο ερωτεύτηκε τη μπάλα από πολύ μικρή ηλικία. Η παράδοση της οικογένειάς του στο άθλημα βοήθησε σε αυτό. Παίζοντας ποδόσφαιρο σάλας κατανόησε καλύτερα τα επίπεδα στα οποία μπορεί να εξελίξει την τεχνική του κατάσταση και τη διορατικότητα. Ανέπτυξε στοιχεία και γρήγορη σκέψη, η οποία έστρωσε το έδαφος για τη συνέχεια. Το κανονικό του όνομα, Ρονάλντο ντε Άσις Μορέιρα έγινε «Ροναλντίνιο», που σημαίνει μικρός Ρονάλντο εκείνη την εποχή. Ήταν πάντα ο πιο μικροκαμωμένος, αλλά συνάμα και ο πιο τεχνικά προικισμένος.
Τα 23 γκολ που πέτυχε σε ένα ματς, όταν ήταν 13 ετών, εκτόξευσαν τη φήμη του και το 1997 ήταν μέλος της Βραζιλίας για την Κ-17 στο αντίστοιχο Μουντιάλ. Στη συνέχεια, υπέγραψε στη Γκρέμιο και η επαγγελματική του καριέρα άρχισε να εξελίσσεται. Σε μια εποχή χωρίς social media και βιντεάκια, το ταλέντο ενός πιτσιρικά με πεταχτά δόντια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού άρχισε να απασχολεί όλο και περισσότερους στην Ευρώπη. Κι ύστερα ήρθε το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 1999, όπου με την πρώτη ομάδα της Βραζιλίας, αναδείχθηκε MVP και πρώτος σκόρερ.
Το ταξίδι στην Ευρώπη ήταν λογικό επακόλουθο. Έγινε για την Παρί Σεν Ζερμέν. Το 2002, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με τη Βραζιλία και το γκολ του απέναντι στην Αγγλία έγραψε ιστορία, κάνοντας τον Ντέιβιντ Σίμαν να αναρωτιέται πώς η μπάλα πήρε τέτοια φάλτσα. Ήταν μια από τις αρκετές φορές που ο Ρόνι θα έκανε τους πάντες να ψάχνουν με μοιρογνωμόνια το πώς καταφέρνει να περνάει τη μπάλα από την… τρύπα της βελόνας. Όπως το γκολ με την Τσέλσι στο Στάμφορντ Μπριτζ.
Η ολοκλήρωσή του συνδέθηκε με την ομάδα των ονείρων του, τη Μπαρτσελόνα, απορρίπτοντας πρόταση από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα Τσάμπιονς Λιγκ. Πήρε πολλά ατομικά βραβεία, μεταξύ των οποίων τη Χρυσή Μπάλα και το χάρισμά του τον έχρισε σε ένα σύμβολο της σύγχρονης εποχής του συλλόγου και του ποδοσφαίρου γενικότερα. Στην πρώτη του σεζόν στο Καμπ Νόου σημείωσε 22 γκολ σε 45 ματς, ωστόσο ήταν το 2005-06 που έλαμψε περισσότερο. Στο 3-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο Μπερναμπέου κέρδισε το χειροκρότημα των άσπονδων εχθρών της ομάδας του. Είχε γίνει πραγματικός θρύλος. Για τις εμπνεύσεις, τις ντρίμπλες του και το χαμόγελο που πάντα ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
Ο Ροναλντίνιο έφερε ξανά στο υψηλό επίπεδο το «Jogo bonito», το όμορφο παιχνίδι που συνδέθηκε με τις θρυλικές μορφές του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Το όμορφο παιχνίδι που έρχεται σε κόντρα με τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου, τον επαγγελματισμό και την λογική του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Όσους τίτλους κι αν κατακτούσε, πάντα μέσα του έβλεπε το ποδόσφαιρο αλλιώς. Δεν τον πείραζε να χάσει και καμιά προπόνηση λόγω ξενυχτιού. Ο τρόπος ζωής του δεν ήταν ο κατάλληλος για επαγγελματία αθλητή.
Στην εποχή του Γκουαρδιόλα σταδιακά άρχισε να ταιριάζει όλο και λιγότερο στη Μπαρτσελόνα και το 2008 πήρε μεταγραφή για τη Μίλαν. Στην Ιταλία τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα και το 2011 η Ευρώπη, που κάποτε τον ανέδειξε στο απόλυτο ποδοσφαιρικό σύμβολο, πλέον δεν τον χωρούσε. Επέστρεψε στη χώρα του για τη Φλαμένγκο, έχοντας αποκλειστεί από την αποστολή της Σελεσάο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.
Το γεγονός ότι ο Ρόνι έφτασε στην κορυφή χωρίς την επαγγελματική προσήλωση που χρειάζεται ο μέσος ποδοσφαιριστής του επιπέδου του, είναι ένα ακόμα δείγμα σπάνιου ταλέντου Και είναι ίσως ο μοναδικός που δεν είχε την διάρκεια που θα άρμοζε στις ικανότητές του, αλλά έχει αφήσει τόσο βαθύ στίγμα στο παιχνίδι, κερδίζοντας την καθολική αποδοχή των ρομαντικών του ποδοσφαίρου. Τα γενέθλιά του την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ίσως δεν είναι και τόσο τυχαίο γεγονός!
