Την ώρα που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διαβεβαίωνε τη Βουλή και τον λαό ότι τα πάντα, από την πλευρά του κράτους, λειτούργησαν υποδειγματικά στη Ρόδο, αλλά φταίει η κλιματική κρίση που η πυρκαγιά έφτασε μέχρι τα τουριστικά χωριά της παραλίας, δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα τον διαψεύδουν.
Περιγράφουν ένα κράτος που δεν έκανε σχεδόν τίποτα πριν διατάξει με το 112 εκκένωση. Περιγράφουν χάος και έλλειψη συντονισμού και ενημέρωσης. Αυτά τα λένε ντόπιοι και ξένοι που έζησαν τον εφιάλτη. Και αν σε κάτοικους της Ρόδου μπορεί κάποιος να χρεώσει αντιπολιτευτική διάθεση, τι να πει για την Δανή τουρίστρια που τα έζησε μαζί με την οικογένειά της;
Η Louise Fassov Holm-Pedersen περιέγραψε την Κόλαση από το ξενοδοχείο στη Νότια Ρόδο έως την επιστροφή της στη Δανία.
Ελληνας χρήστης του Facebook έκανε μια πρόχειρη μετάφραση (μάλλον από Google). Διαβάστε:
Αν πηγαίνετε διακοπές στη Ρόδο, τότε απλά σταματήστε και διαβάστε αυτό.
Φτάσαμε στην Ρόδο Τρίτη και Τετάρτη ανακαλύψαμε ότι καιγόταν στο νησί. Μας είπαν να μην πανικοβληθούμε. Αλλά και πάλι εγγραφτήκαμε στη λίστα της Δανίας για παν ενδεχόμενο. Ωστόσο, δεν υπήρχαν προειδοποιήσεις.
Χθες το πρωί σηκωθήκαμε και πήγαμε στην πισίνα. Υπήρχε καπνός πάνω από το ξενοδοχείο. Αλλά με διαβεβαίωσαν οι εργαζόμενοι ότι όλα ήταν εντάξει. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Γύρω στο μεσημέρι ο καπνός ήταν πραγματικά πυκνός και μαύρος και κόκκινος (δείτε εικόνα). Ανησυχήσαμε πολύ και αποκαλούσαμε τον οδηγό μας που είπε ότι όλα ήταν εντάξει. Δεν είχαν λάβει καμία προειδοποίηση οπότε όλα ήταν εντάξει. Εγώ πάντως κάλεσα το υπουργείο Εξωτερικών που μας διαβεβαίωσε ότι οι ντόπιοι το είχαν τακτοποιήσει και όσο δεν μας ζητούσαν να φύγουμε από το ξενοδοχείο όλα καλά. Οι εργαζόμενοι είπαν ότι πρέπει να χαλαρώσουμε. Συμφωνήσαμε να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας αν εξελιχθούν τα πράγματα.
Αλλά λίγα λεπτά αργότερα, το προσωπικό του ξενοδοχείου ξαφνικά φώναξε ότι πρέπει να τρέξουμε στην παραλία και να τα αφήσουμε όλα στην ησυχία τους. Απλά έπρεπε να φροντίσουμε τους εαυτούς μας. Θα μας εκκενώσουν. Βιαστήκαμε να πάρουμε το διαβατήριο μας και τρέξαμε στην παραλία με μαγιό και μπλουζάκι. Φανταστήκαμε ότι σύντομα θα έρθουν καράβια και θα μας πάρουν. Ελικόπτερα πέταξαν από πάνω, έφεραν νερό από τη θάλασσα και το έριξαν πάνω από αυτό που φαινόταν πολύ κοντά».
Περίπου 20 λεπτά μετά το ξενοδοχείο, οι ξεναγοί μας και η UM μας διαβεβαίωσαν ότι είμαστε ασφαλείς, οι φλόγες ξεκίνησαν στο γειτονικό ξενοδοχείο. Λόγω του ανέμου, η φωτιά ήρθε προς το μέρος μας πολύ γρήγορα. Έπρεπε να βιαστούμε στην ακτή. Ο μπαμπάς μου έχει χειρουργική επέμβαση στο γόνατο, η μαμά μου έχει μια πνευμονική νόσο που την προκαλεί να έχει πολύ μικρή χωρητικότητα στους πνεύμονες, και ο ανιψιός μου με έλκος στομάχου που τον έκανε να ξερνάει όλη την ώρα. Εκτός από τον άντρα μου, τα δύο παιδιά μου, τον αδερφό μου και έναν ακόμη ανιψιό.
Περπατήσαμε σε 40 βαθμούς ζέστη με τη φωτιά στην πλάτη για πάνω από τρεις ώρες. Ήμασταν πραγματικά φοβισμένοι. Τι πηγαίναμε κόντρα και πώς θα ξέραμε τι να κάνουμε. Κάποια στιγμή ο ανιψιός μου δεν μπορούσε πια. Θα λιποθυμούσε και θα συνέχιζε να ξερνάει. Μερικοί ντόπιοι πήραν αυτόν και τον αδερφό μου μέσα. Οι άλλοι 7 έπρεπε να συνεχίσουμε με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους. Μετά από 3-4 ώρες επιτέλους πήραμε ένα μήνυμα από έναν υπάλληλο από το ξενοδοχείο μας που προφανώς ήταν και ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, για να πάμε σε ένα ξενοδοχείο και να πάρουμε λίγο νερό. Εδώ κρατήσαμε για μια ώρα. Υπήρχε πολύ μικρό δίκτυο και δεν μπορούσαμε να συνδεθούμε με τον αδερφό και τον ανιψιό μου.
Στο ξενοδοχείο μας είπαν ότι είμαστε ασφαλείς. Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε ανακοινώσει τίποτα ακόμα, οπότε όλα έπρεπε να είναι υπό έλεγχο. Μέχρι που δεν ήταν έτσι κι αλλιώς. Μου ζητήθηκε να βγούμε έξω, θα μας έπαιρναν λεωφορεία. Μέσα σε ένα τεράστιο πλήθος κόσμου παλέψαμε για τις λίγες θέσεις σε ένα λεωφορείο. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν και έσπρωξαν για να πιάσουν θέση στο λεωφορείο. Δεν ήμασταν τυχεροί. Την ίδια στιγμή τελικά έγινε κλήση. Αυτός ήταν ο ξεναγός μας. Έπρεπε να συνεχίσουμε στην επόμενη πόλη όπου θα μας πήγαινε λεωφορείο.
Συνεχίσαμε ξανά με τα πόδια στην άνοδο της ζέστης. Επιτέλους φτάσαμε στη μικρή πόλη όπου έπρεπε να μας πάει το λεωφορείο. Αλλά το λεωφορείο ήδη έτρεχε. Και δεν έρχονταν νέα λεωφορεία. Οι δρόμοι έκλεισαν. Μας είπαν ότι μπορούμε να πάμε σε ένα τοπικό σχολείο όπου θα είμαστε ασφαλείς. Η φωτιά δεν θα έρθει εδώ είπαν. Οι ελληνικές αρχές δεν είχαν αναφέρει τίποτα ότι είναι επικίνδυνο. Μετά από λίγο καιρό επιτέλους συνδεθήκαμε με τον αδερφό μου. Ο ανιψιός μου ήταν ξαπλωμένος με μια σταγόνα σε νοσοκομείο 500 μέτρα από εμάς. Συμφωνούμε ότι δεν θα προχωρούσαμε παραπέρα χωρίς να είμαστε όλοι μαζί. Αλλά ξαφνικά ήρθε ένα μήνυμα ότι πηγαίναμε στην παραλία όπου θα ερχόντουσαν λεωφορεία για μας, αλλά έπρεπε να βιαστούμε. Τηλεφώνησα στον αδερφό μου που έπρεπε να φύγει από το νοσοκομείο με τον ανιψιό μου για να βεβαιωθώ ότι δεν θα χωρίσουμε ξανά.
Υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι στην παραλία. Και πολύ λίγα λεωφορεία. Είχε σκοτεινιάσει Αλλά ο ουρανός άναψε κόκκινος σε απόσταση. Μια στο τόσο ερχόταν ένα λεωφορείο που μπορούσε να πάρει μερικούς ανθρώπους. Όλοι φώναζαν να τους φέρουν μαζί. Και οι άνθρωποι άρχισαν να τσακώνονται για να μπουν στα λεωφορεία. Ακριβώς πίσω μας, οι φλόγες σηκώθηκαν ξανά και πλησίασαν όλο και πιο κοντά. Και έπρεπε να παλέψουμε όπως όλοι οι άλλοι για να μπούμε στο λεωφορείο. Ξαφνικά είχαμε την ευκαιρία. Ήμασταν πολύ κοντά στο να μην τα καταφέρουμε με όλους, αλλά παλέψαμε σαν να ήταν ζωή. Και ήρθαμε μαζί. Είναι τρομακτικό να σκέφτεσαι αν δεν ερχόμασταν μαζί ή αν ήμασταν χωρισμένοι. Και το ίδιο τρομερό ήταν να αφήσεις τις πολλές εκατοντάδες ανθρώπους που στέκονταν ακόμα στο πλήθος και να πολεμήσουν με τις φλόγες ακριβώς πίσω τους.
Οδηγηθήκαμε στο βόρειο νησί όπου μπορούσαμε να κοιμηθούμε στο πάτωμα ενός ξενοδοχείου. Οι ξεναγοί μας είπαν ότι δεν υπήρχαν νέα για πτήσεις μακριά από το νησί. Και ότι οι ελληνικές αρχές έχουν ανακοινώσει ότι έχουν σβήσει πυροσβεστικές ζώνες οπότε η φωτιά είναι υπό έλεγχο. Ως εκ τούτου, το υπουργείο Εξωτερικών δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Και οι ταξιδιωτικές εταιρείες δεν εκκενώνουν.
Η φωτιά ΔΕΝ είναι υπό έλεγχο. Κινείται συνεχώς όλο και περισσότερες πόλεις καίγονται.
Οι ντόπιοι έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους. Αυτή τη στιγμή ο άνεμος κινείται νοτιοανατολικά, αλλά όταν αποδειχθεί θα είναι και η βόρεια πλευρά του νησιού που χτυπήθηκε από τη φωτιά. Δεν τολμάμε να είμαστε εδώ πια περιμένοντας τα αεροπλάνα. Κλείσαμε εισιτήρια σε φέρι για Κω. Απόψε πετάμε για Λονδίνο και Κοπεγχάγη. Στη συνέχεια στο Billund όπου είναι παρκαρισμένα τα αυτοκίνητά μας.
Περισσότερες αεροπορικές εταιρείες εξακολουθούν να στέλνουν κόσμο διακοπές στη βόρεια πλευρά. Αρκετοί από αυτούς που έχουν έρθει σήμερα έχουν αξιολογηθεί για μεγάλες αίθουσες γυμναστηρίων όπου μπορούν να κοιμηθούν.
Συγγνώμη για την μακρά ανάρτηση μου με κατάδυση που λέει λίγο από το τρομερό 24ωρο μας. Αλλά πραγματικά δεν θέλω κανείς άλλος να περάσει όσα περάσαμε εμείς.
Οι ελληνικές αρχές δεν αναφέρουν τι συμβαίνει. Και γι’ αυτό δεν απαντά ούτε το υπουργείο Εξωτερικών.
Εμείς είμαστε οι τυχεροί. Έχουμε ακόμα ο ένας τον άλλον και είμαστε ενωμένοι. Ας ελπίσουμε ότι θα είμαστε σύντομα σπίτι
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Αγαπητοί όλοι σας
Σας ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σας. Ζεσταίνει απίστευτα που τόσοι πολλοί σκέφτονται εμάς και όλους όσους είναι ή έχουν βρεθεί στην κατάστασή μας. Διάβασα τα μηνύματά σου. Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω σε όλους καθώς είμαστε απίστευτα κουρασμένοι. Προσπαθώ να απαντήσω σε μερικά από αυτά.
Ήμασταν στο Κιοτάρι στη νοτιοανατολική πλευρά της Ρόδου. Ταξιδέψαμε με τον Corendon. Επικοινωνήσαμε αρκετές φορές με την ξεναγό μας και ήταν μεγάλη υποστήριξη και φιλική φωνή σε όλο το χάος. Αλλά δεν ήξερε τίποτα, δεν είχε πληροφορίες και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να μας καθοδηγήσει. Ήμασταν τυχεροί – πολλοί άλλοι δεν είχαν νέα από την ταξιδιωτική τους παρέα.
Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης αργά το πρωί σήμερα. Τώρα είναι στο οικογενειακό μας διαμέρισμα. Προσπαθώντας να κοιμηθώ. Αύριο θα έπρεπε να είχαμε πάρει τα αυτοκίνητά μας από το αεροδρόμιο Billund και μετά σπίτι στο Aalborg.»
