Ξεκινώ από το βασικό ερώτημα: ποιος έχει στην σύγχρονη ζωή τη δυνατότητα να ασκεί πολιτική; Ειδικότερα μάλιστα μπορεί μία γυναίκα ή οποιοσδήποτε αποκλείεται λόγω της εργασίας του και της δραστηριότητάς του σε μια εντελώς διαφορετική σφαίρα, από αυτή του ήδη εγκαθιδρυμένου πολιτικού συστήματος, να μετέχει και αυτή/αυτός στην πολιτική; Δηλαδή να γίνεται η ίδια/ο ίδιος πολιτικό υποκείμενο και να μιλάει για το προσωπικό της/του πρόβλημα για το τι είναι δίκαιο ή άδικο, να το κάνει ορατό σε όλους μας και να αναδιαμορφώνει το προϋπάρχον κατεστημένο σύστημα;
Της Αγγελικής Δουβή*
Ήδη ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Γ 1275a 22-23) ότι πολίτης είναι εκείνος που μετέχει του άρχειν και του άρχεσθαι. Η άποψή του ήταν διαμετρικά αντίθετη από αυτά που υποστήριζε ο Πλάτωνας σύμφωνα με τον οποίον, αυτοί που κάνουν χειρωνακτική εργασία («τεχνίτες») δεν μπορούν να ασχοληθούν με τα κοινά διότι δεν έχουν το χρόνο λόγω της εργασίας τους. Εδώ κρύβεται αντίληψη ότι η πολιτική ανήκει σε ένα κλειστό σώμα στο οποίο ο καθένας έχει προκαθορισμένη θέση και ρόλο. Άρα, δεν υπάρχει χώρος για συμμετοχή στην πολιτική από όλους μας, κάποιοι εξαιρούνται.
Ειδικότερα τώρα εμείς οι γυναίκες δικαιούμαστε να συμμετέχουμε στην πολιτική και με ποια κριτήρια;
Είναι γνωστό ότι στο 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ αποφασίστηκε ομόφωνα, οι γυναίκες από εδώ και μπρος θα έχουν ισότιμη αντιπροσώπευση (50/50) σε όλα τα όργανα του κόμματος. Υποστηρίζω ότι με αυτή την απόφαση δημιουργήθηκε ο χώρος και η ικανότητα των υποκειμένων, εγκρίθηκε αυτόματα η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική σκηνή. Η ισότητα μπήκε σαν αφετηρία. Η συμμετοχή μας δεν προϋποθέτει τίποτα άλλο εκτός από το φύλο μας. Η απόφαση αυτή του συνεδρίου μας, είναι βαθιά αριστερή και ριζοσπαστική καθόσον με αυτό τον τρόπο βγαίνουν στην δημόσια σφαίρα ως νέα υποκείμενα, οι γυναίκες που καλούνται τώρα να δράσουν πολιτικά κάνοντας ορατό τον δικό τους κόσμο, ενώνοντας την δική τους εμπειρία με όλων των άλλων δρώντων, σχηματίζοντας μια νέα συλλογική πολιτική ζωή.
Με αυτήν την οπτική που την βρίσκουμε στα κείμενα του Ρανσιέρ, η ισότητα τίθεται ως αφετηρία και όχι ως στόχος. Το ζήτημα δεν είναι να υποστηρίζουμε αφηρημένα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά να προϋποθέσουμε την ύπαρξη μιας ίσης ικανότητας, μιας ικανότητας που δεν είναι κτήμα καμίας καθορισμένης ομάδας και να επιζητούμε να την επαληθεύσουμε.
Δεν μπαίνουμε λοιπόν στην συζήτηση αν οι γυναίκες έχουν τις ικανότητες ή όχι για να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή. Αυτό είναι αυτονόητο. Η ικανότητά μας να συμμετέχουμε δεν είναι κτήμα μιας προκαθορισμένης ομάδας και τα κριτήρια για αυτήν, δεν θα τα θέσουν αυτοί που ήδη συμμετέχουν προνομιακά, αλλά θα τα δημιουργήσουμε και θα τα διαμορφώνουμε συνεχώς όλες και όλοι εμείς στην πορεία.
Έχουμε μεγάλη πορεία μπροστά μας και καθήκοντα καθώς μια τόσο σημαντική ριζοσπαστική πολιτική πράξη, η αναγνώριση του 50/50 είναι ήδη γεγονός στο κόμμα μας. Οφείλουμε να παλέψουμε στην κοινωνία με στόχο την ενσωμάτωση στην πολιτική δράση όλων των αποκλεισμένων. Ας ξεκινήσουμε άμεσα με την συμμετοχή όλων μας στη μεγάλη δημοκρατική γιορτή της 15 Μάη στην εκλογή προέδρου και Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
*Αγγελική Δουβή μέλος ΣΥΡΙΖΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
