Το σπονδυλωτό ερωτικό δράμα του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι που κέρδισε την Αργυρή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου 2021 είναι το καλύτερο φιλμ της εβδομάδας.
Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας (Wheel of fortune and fantasy) (***)
Κοινωνική ιαπωνικής παραγωγής 2021 (121)
Σκηνοθεσία: Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι Πρωταγωνιστούν: Κοτόνε Φουρουκάουα, Κιγιοχίκο Σιμπουκάουα, Κατσούκι Μόρι, Φουσάκο Ουράμπε, Αόμπα Καουάι
H Γκάμι περιγράφει στην Μέικο πως γνώρισε και ερωτεύτηκε τον γοητευτικό Κάζου. Ένας φοιτητής χρησιμοποιεί την ερωμένη του για να εκδικηθεί τον καθηγητή του. Μια παρεξήγηση φέρνει κοντά δύο άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες που συνειδητοποιούν τις λαθεμένες επιλογές στη ζωή τους.
Τρεις μικρές ιστορίες με αντικείμενο τον έρωτα. Τον έρωτα που γεννιέται ή διαλύεται μέσα από μια σειρά τυχαίων συμπτώσεων, άστοχων επιλογών και παρορμητικών συμπεριφορών. Πρόκειται για την πρώτη ταινία που βλέπουμε στη χώρα μας ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του σύγχρονου γιαπωνέζικου κινηματογράφου. Ο στυλίστας και εσωστρεφής Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι δεν στέκει στην επιφάνεια των πραγμάτων. Με μια βασανιστική σχεδόν εμμονή και μια στωική, σχεδόν τελετουργική, αντιμετώπιση των θεμάτων του, στέκει σταθερός και αφοσιωμένος στο πλευρό των ηρώων του. Δεν μοιρολατρεί ούτε δημαγωγεί. Κυρίως τον νοιάζει να ξύνει την επιφάνεια των πραγμάτων για να εντοπίσει την αλήθεια όσο βαθιά κι αν κρύβεται. Οι κεντρικοί χαρακτήρες των τριών ιστοριών «της τύχης και της φαντασίας» είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Άνθρωποι- γυναίκες κυρίως- κρεμασμένοι από τα τερτίπια της τύχης και τα παιχνίδια της φαντασίας. Και των ερωτικών φαντασιώσεων φυσικά, σαν εκείνη που ξετυλίγεται στο απέραντα γαργαλιστικό σκετς όπου η φοιτήτρια αναστατώνει τον συγγραφέα με όπλο της τα δικά του λόγια. Πρόκειται για ένα ασύλληπτο εύρημα που κάνει σκόνη την λογοτεχνική αυθεντία μέσα από μια αφοπλιστική αποδόμηση που βασίζεται στο σαρκασμό και την στοιχειώδη συμπεριφορά που αμφισβητεί εύλογα κάποια ιερά και όσια. Εξίσου δυνατά και τα άλλα δύο σκετς. Στο πρώτο δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητα της ειλικρίνειας, ως ύψιστη αρετή και επιθυμητή συνθήκη σε κάθε ερωτική σχέση ενώ στο αριστουργηματικό τρίτο μέρος η τέχνη του ιάπωνα δημιουργού φτάνει σε μέγιστα επίπεδα.
Εξόριστος (Exil) (**)
Δραματική διεθνούς συμπαραγωγής 2020 (121)
Σκηνοθεσία: Βισάρ Μορίνα Πρωταγωνιστούν: Μισέλ Ματίσεβιτς, Σάντρα Ούλερ, Ράινερ Μποκ
Ένας σαρανταπεντάχρονος φαρμακευτικός μηχανικός από το Κόσοβο που ζει και εργάζεται στη Γερμανία, υποψιάζεται ότι ένας ρατσιστής συνάδελφος του, τοποθετεί νεκρά ποντίκια στην αυλή του σπιτιού του.
Δεύτερη ταινία του Βισάρ Μορίνα που μας είχε δώσει πριν από 5 χρόνια το πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο του με τίτλο «Ο μπαμπάς μου». Όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να αφηγηθεί μια πολύπλευρη σκοτεινή ιστορία με θέμα την αναζήτηση ταυτότητας και την απόπειρα ενσωμάτωσης σε μια προηγμένη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία, τα θολά όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, καθώς και η αδυναμία να δεθεί το μαύρο χιούμορ με το υπαρξιακό δράμα του ήρωα, υπονομεύουν την κατασκευή του έργου.
Καλάβρυτα 1943 (**)
Ιστορικό δράμα ελληνικής παραγωγής 2021 (97)
Σκηνοθεσία: Νικόλας Δημητρόπουλος Πρωταγωνιστούν: Μαξ Φον Σίντοφ, Αστριντ Ρους, Δανάη Σκιάδη, Νικόλας Παπαγιάννης, Μάρτιν Λάερ, Αλις Κρίγκε, Τόμας Αράνα, Γιώργος Βογιατζής, Μάξιμος Λιβιεράτος, Τάσος Καρλής
Γερμανίδα δικηγόρος και εκπρόσωπος της κυβέρνησης της χώρας της απέναντι στην αξίωση της ελληνικής πλευράς για πολεμικές αποζημιώσεις από την εποχή της ναζιστικής κατοχής, συναντά έναν από τους τελευταίους εν ζωή επιζήσαντες της Σφαγής των Καλαβρύτων.
Καλογυρισμένη ταινία μυθοπλασίας και όχι ένα πειστικό σινεμά τεκμηρίωσης είναι το φιλμ που αντλεί έμπνευση από το ιστορικό γεγονός της Σφαγής των Καλαβρύτων τον Δεκέμβριο του1943. Η ταινία ξεσήκωσε έντονες αντιδράσεις λόγω της απόφασης των δημιουργών να εντάξουν στην πλοκή ένα χαρακτήρα (ο «αυστριακός» στρατιώτης της Βέρμαχτ που σώζει τα γυναικόπαιδα από το θάνατο) ο οποίος σύμφωνα με όλες τις ιστορικές πηγές ήταν απλώς ένα μύθευμα. Τα φλας μπακ και η σύνδεση του χτες με το σήμερα έχουν κάπως άγαρμπη εφαρμογή, οι σκηνές με τον Φον Σίντοφ που υποδύεται τον έλληνα επιζήσαντα είναι οι πιο δυνατές του φιλμ, μαζί φυσικά με ολόκληρη τη σεκάνς της σφαγής όπου η συγκίνηση είναι αναπόφευκτη.
Το Εργοστάσιο (The Factory) (***)
Δραματική ρωσικής παραγωγής 2018 (109)
Σκηνοθεσία: Γιούρι Μπίκοφ Πρωταγωνιστούν: Βλάτισλαβ Αμπάσιν, Ντενίς Σβέντοφ, Αντρέι Σμολιάκοφ
Σε μια μικρή περιφερειακή πόλη της Ρωσίας το τοπικό εργοστάσιο κλείνει και μια χούφτα απλήρωτων εργατών αποφασίζει να απαγάγει τον ιδιοκτήτη του εργοστασίου και να ζητήσει λύτρα. Όμως οι μπράβοι του εργοστασιάρχη έχουν αντίθετη άποψη.
Ο ρώσος σκηνοθέτης Γιούρι Μπίκοφ συνεχίζει στο δρόμο της πολιτικής καταγγελίας που είχε ανοίξει με το προηγούμενο φιλμ του «Ο ηλίθιος», καταγράφοντας ακόμη ένα επεισόδιο διαφθοράς ενισχυμένο όμως με ισχυρά ηθικά διλήμματα και διάχυτη εσωτερική αγωνία. Ο τρόπος που οι εργάτες αναγκάζονται να μεταμφιεστούν σε «κακοποιούς» είναι ένα αψεγάδιαστο αλλά και αφοπλιστικό σχόλιο για την απεγνωσμένη έξοδο μιας εξαθλιωμένης τάξης που στο σοκ της επόμενης μέρας αποφασίζει να αντιδράσει στην κατάφωρη αδικία με όση δύναμη της απομένει. Σκληρό φιλμ με επιδέξια κατασκευή και αμείωτο σασπένς που δεν απευθύνεται μόνο στους μυημένους της πολιτικής αλληγορίας.