Ο Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης ντύνεται DJ και φτιάχνει το λυρικό, ποιητικό, ροκ, κλασικό και… λοξό εορταστικό σάουντρακ του Docville.
Σαν σε εκείνο το θαυμάσιο τραγούδι του Λουκιανού, θέλω να κάνω ένα πάρτι και να ’ναι όλες οι θεσπέσιες ψυχές απ’ τα παλιά, μα και από τα τωρινά, φίλοι ζώντες και τεθνεώτες, τα κορίτσια μας, οι ήρωες της παιδικής μας ηλικίας και να ’μαι ο αμφιτρύων και να σερβίρω εδέσματα και ποτά και να αναλαμβάνω ασμένως το μουσικοχορευτικό πρόγραμμα, να γίνομαι ένας χριστουγεννιάτικος DJ σε μια postpunk ψυχεδελική ελληνοϊρλανδέζικη φάτνη με τρελά λαμπιόνια και με αστερόσκονη και με κεριά αρωματικά και με μνήμες που προβάλλονται με προτζέκτορες στους τοίχους, να ο Μπομπ Ντίλαν, να κι ο Σαββόπουλος, να κι ο Εγελος κι ο Κάντιος κι ο Καρτέσιος, να κι η Γιόκο, να κι ο Καρούζος κι ο Βακαλόπουλος κι ο Λάγιος κι ο Παπαγιώργης, να κι η Καλλιόπη κι η Λένα και η Χλόη, ιδού και τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες και η γαλοπούλα και πολλή ρώσικη σαλάτα, να και τα μπριός και άφθονα ρόδια και φουντούκια απ’ αυτά που κατακλύζουν το πιο όμορφο βιβλίο του Πέτερ Χάντκε, την «Κλέφτρα των φρούτων».
Κι αρχίζει το γλέντι κι ο γλυκασμός, ν’ απλώνονται παντού, η ηδύτητα, μια εορταστική εκεχειρία, μια ανακωχή με ό,τι μας εναντιώνεται, με καθετί που μας θλίβει, μόνο χαμόγελα τώρα, φιλιά μονάχα και βλέμματα λιγωμένα. Και βάζω στο πικάπ τα «Χριστούγεννα» του Νιόνιου κι είμαι κι εγώ ένας μπαγαπόντης μπαγάσας χρονοποιός και παίζουμε όλοι με τις αντιφάσεις μας, διότι οι αντιφάσεις μας είναι το αλατοπίπερο και τα καρυκεύματα της ζωής, κι αλίμονο σ’ όποιον μαχμουρλή δεν ξέρει να ζει με το ντιρλαντά των αντιφάσεων, χα χα!, για ακούστε, για ακούστε! φίλες και φίλοι, «Χριστούγεννα πάντα έχουν εμφύλιο / Κάτω στην αυλή βρέχει καθρεφτάκια /Δώσ’ μου ειρήνη εννιά μηνών / Γόμες και κιθάρες και μολυβάκια / Θα αναβοσβήνω σαν δεντρύλλιο / Για να φανταστεί ο χιονάνθρωπoς της γειτονιάς / Κοντά σου ιδέες θα γεννώ / Τη νέα δουλειά θα εγκυμονώ / Τα στιχάκια της χρονιάς / Κι επί ένα χρόνο γιορτινό / Στο γλυκό βουνό / Με των μάγων το άστρο θ’ ανεβαίνω / Χρόνια παιδικά και συντρόφους του έργου / Ο,τι άλλο πλάι μου να ’ναι ξένο».
Και πάμε τώρα ν’ ακούσουμε, αγαπημένοι μου άνθρωποι, το πιο συγκινητικό άσμα των Χριστουγέννων, το «Fairytale of New York» με τον απέθαντο Σέιν ΜακΓκόουαν και την Κέρστι ΜακΚόλ και τους Κυψελιώτες του Βορρά, τους Pogues, «Ποτάμια από χρυσάφι» να τραγουδάνε: «Κι η χρονιά αυτή για σένα και για μένα θα ’ναι χρυσή / και μου πήρες το χέρι μου στο χέρι σου / μια παγερή των Χριστουγέννων παραμονή / κι είμαι το ταίρι σου / Και ο Σινάτρα τραγουδούσε / κι ο κάθε μπεκρής πιωμένος ψαλμωδούσε / Και φιληθήκαμε σε μια γωνιά / Χριστούγεννα, κι είμαστε πάλι παιδιά / Αλήτρα μου / Πανκιό μου / Λουλούδι μου / Σκουπίδι μου / Φτηνιάρα μου / Βρομιάρη μου / Αλανιάρα μου / Ζεχνίδη μου / Κι οι καμπάνες Χριστούγεννα σημαίνουν / Κι όλα κοντά μάς φέρνουν», ω! τι τρυφερός καβγάς, τι γλυκά μπινελίκια, εύγε Σέιν, εύγε Κέρστι!
Επιστροφή στις ρίζες
Και συνεχίζουμε, κυρίες και κύριοι κι αγαπημένα μας παιδιά, με μια ξεσηκωτική διαλεκτική αναπάντεχου/προβλέψιμου, πάει να πει συνεχίζουμε με τον «βασιλιά» τον Ελβις (με ποιον άλλο, δηλαδή;) που ιερουργεί βελούδινα με το «Silent night» κι απλώνεται σιωπή κατανυκτική στην post-punk ψυχεδελική ελληνοϊρλανδέζικη φάτνη με τρελά λαμπιόνια, και τα λοιπά, μια σιωπή από μας, από τον ταπεινό σας χριστουγεννιάτικο DJ και τους εκλεκτούς προσκεκλημένους του.
Και μετά πάλι ο Ελβις, που το γυρίζει στο κοφτό κάθετο καθαρόαιμο μπλουζ «Santa Claus is back in town», τύπου επιστροφή στις ρίζες και πίσω στα βασικά, στις οποίες ρίζες και στα οποία βασικά έρχονται να προστεθούν οι λατρεμένοι από την εφηβεία μας και δώθε Ramones που το γλεντάνε πάνκικα και ξέφρενα και με το γνωστό μονότονο, ακόμη και μονόχορδο, θα έλεγα, πανδαιμόνιό τους, ευχόμενοι και δηλώνοντας: «Merry Christmas (I don’t want to fight tonight)». Ω ναι, «I love you and you love me / And that’s the way it’s got to be / I knew it from the start / ’Cause Christmas ain’t the time for breaking each other’s heart». Ω ναι, «Σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς / Κι έτσι το πράγμα έχει / Το ’ξερα από την αρχή / Και τα Χριστούγεννα είναι γιορτή, δεν είναι για να τσακίζουμε του άλλου την ψυχή». Τα Χριστούγεννα, Καλή μου, παύει σουγιάς το βλέμμα σου να είναι, γίνεται το βλέμμα προσευχή, και πάμε πάλι απ’ την αρχή!
Και ευθύς αμέσως αιφνιδιάζω την ομήγυρη (μα και τον ίδιο μου τον εαυτό) βάζοντας στο πικάπ την επιτομή του χαριτωμένου, την εκπληκτική Γκέιλα Πίβεϊ που θέλει για χριστουγεννιάτικο δώρο έναν… ιπποπόταμο (!..) η γλυκούλα, «I want a hippopotamus for Christmas», τι ωραία σουρεάλα!
Και βάζω ένα ινστρουμένταλ αριστούργημα, «La noche de los Mayas» του Σιλβέστρε Ρεβουέλτας, διευθύνει αυτό το υπέροχο πλάσμα που κατέβηκε από τον Σείριο για να μας προσφέρει το δώρο της μουσικής της, η Αλόντρα ντε λα Πάρα, και, ύστερα από 29 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα που είναι είκοσι αιωνιότητες μαζί, απαγγέλλω από τη λατρεμένη ποιητική συλλογή με τον λατρεμένα ποιητικό τίτλο «Χριστούγεννα της ισοπαλίας» του λατρεμένου ποιητή Βασίλη Στεριάδη που πάντα τις γιορτινές ημέρες και νύχτες διαβάζω και ξαναδιαβάζω: «Δε σφυρίζουν τη νύχτα / Στον Δ.Ν. Μαρωνίτη / Τρένο-ταμείο του θανάτου. / Αυτογκόλ τρένο του Αντρές Εσκομπάρ. / Τρένο που ο Κίμων αποδήμησε / Φωτογραφία τελευταία κάτω από τ’ αστέρια. / Νάσος, Αντώνης. Η Τζένη κούκλα / ίσιο μακρύ μαλλί δεξιά του μεταστάντος. /Αριστερά του Αντώνη η Μαρία / με το τρένο της στον ουρανό του Χολαργού. /Απέναντί μου στο σκοτάδι ο Γιάννης. / Τρένο που η Νόρα δε σηκώνεται από τον καναπέ / στο τέταρτο άσμα του Σινόπουλου. / Ενώ αυτός κοιτάζει ακόμη ασθενείς./ Την ώρα που εγώ κατ’ εντολήν του / Βασίλη, ρίξε νερό στην κατσαρόλα, λέει. / Τρένο με καλόγριες Αρέτσο-Γκούμπιο. / Τώρα που ο Κώστας τον είδα να γελάει. / Πριν από το αμετάκλητο. / Και που βρίσκομαι στην κατάσταση / Ολυμπιακός Πειραιώς».
Ζαβολιά στη ζαβολιά, πάντα χριστουγεννιάτικη καμωματού ζαβολιά, είναι ο Μπομπ Ντίλαν, φυσικά, και ερμηνεύει αίφνης, ο ακραιφνής βραχνοκόκορας το αρχαίο «Christmas blues» μέσα από το «Christmas in the heart», το τριακοστό τέταρτο στούντιο άλμπουμ του «μεγάλου» που τρέλανε κόσμο και κοσμάκη και που το έκανε διότι ακριβώς μπορούσε να το κάνει.
Και για ν’ αλλάξουμε κλίμα, όπως λέγαμε στα παλιά ραδιόφωνα, αλλά να εμμείνουμε στη βραχνάδα που μας εμπνέει, βάζουμε στο πικάπ το σπαρακτικό χριστουγεννιάτικο λυγμικό ποίημα του Τομ Γουέιτς, το «Christmas card from a hooker in Minneapolis», που το ακούγαμε ασταμάτητα με τον Θοδωρή Μανίκα εκείνα τα αλησμόνητα Χριστούγεννα του 1979, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ «Blue Valentine», σε λίγο ο Θοδωρής θα εικοσάριζε, σε λίγο θα πιάναμε φιλίες αμφότεροι με τον αείμνηστο Χρήστο Βακαλόπουλο, σε λίγο θ’ αρχίζαμε, όλη η παρέα, να εκθειάζουμε τη ζωή, το δώρο του ρόδου των κοριτσιών, να εγκωμιάζουμε την κατάφαση και να γυρίζουμε την πλάτη στην άρνηση. Μια ασπρόμαυρη ταινία μικρού μήκους είναι αυτό το άσμα του Τομ Γουέιτς, ένα γλυκόπικρο ραβασάκι στα ξεσκισμένα μελοδράματα της εγκύου πόρνης που ζει σε μια κάμαρα πάνω από ένα παλαιοβιβλιοπωλείο στη λεωφόρο Ευκλείδου κι έχει κόψει την ντόπα κι έχει αφήσει στην άκρη τη φιάλη κι ο γέρος της παίζει τρομπόνι κι αυτή έχει ακόμη εκείνο τον δίσκο των Little Anthony & The Imperials, προφανώς το σαρανταπεντάρι «Tears on my pillow», αλλά δεν μπορεί να τον παίξει γιατί κάποιος της έκλεψε το πικάπ, πώς σου φαίνεται αυτό;
Με post-punk διάθεση
Εμάς εδώ, στην post-punk ψυχεδελική ελληνοϊρλανδέζικη φάτνη με τρελά λαμπιόνια και τα λοιπά, ουδείς μας έκλεψε το πικάπ μεν, κάποιος όμως, ακόμα πιο ζαβολιάρης κι από μένα, εκεί που είχα πάει προς νερού μου, πάει και βάζει το «My way», που ούτε χριστουγεννιάτικο το λες, και ούτε καν με τον Σινάτρα δεν το έβαλε αλλά με τον τράτζικ Σιντ Βίσιους, κι άρχισαν όλοι να χοροπηδάνε σαν κι εγώ δεν ξέρω τι, και γύρισα σφαίρα και έσπευσα να επιβάλω πάλι την τάξη, αλλά με ένα ευγενές ρακόρ, ήτοι με το «My way» με τη Νίνα Χάγκεν, για να γίνει ομαλά η μετάβαση και στο καπάκι με τον ένα και μοναδικό Φρανκ Σινάτρα, που είναι σίγουρα χριστουγεννιάτικη φωνή, η «φωνή», ούτως ώστε να προχωρήσω με τα τω όντι χριστουγεννιάτικα άσματα της λίστας μου, αρχίζοντας με το «Christmas lights» των Coldplay, που ύστερα από έναν καβγά κι έναν χωρισμό τα Χριστούγεννα είναι θλιμμένα αλλά τα λαμπιόνια τα εορταστικά στέλνουν μειδιάματα αισιοδοξίας, ναι, εκείνος την περιμένει μόνος στο χιόνι κι εκείνη ίσως γυρίσει πάλι κι αγκαλιαστούν κάτω από τον φανοστάτη.
Γιατί αυτό είναι, φίλες και φίλοι, τα Χριστούγεννα: αγκαλιές και φιλιά σε ζεστές κάμαρες, αγκαλιές και φιλιά κάτω από ένα φανοστάτη· φώτα ολόφωτα, αλλά και ταπεινά κεράκια· συμφιλίωση με το μέσα μας σύμπαν και με τον έξω πανζουρλισμό· θάλπος είναι τα Χριστούγεννα και θάμβος απέναντι στο θαύμα: ένα θαύμα που παραμένει ηδύ και τρυφερό και φεγγοβόλημα αγάπης.
Αλλά πάντοτε, ακόμη και σ’ ένα χριστουγεννιάτικο γιορτάσι, μπορεί να εμφιλοχωρήσει η μπαγαποντιά, και ο χριστουγεννιάτικος DJ σας είναι εγνωσμένος μπαγαπόντης, κι έτσι, με ντρίπλες και κατεργαριές απέφυγε και φέτος, παραμονή Χριστουγέννων, να βάλει στο πικάπ (άλλωστε δεν υπάρχει στη δισκοθήκη του) εκείνο το αχαρακτήριστο «Last Christmas» εκείνων των αχαρακτήριστων Wham! και συνέχισε απρόσκοπτα έως πρωίας να παίζει Ντίλαν και Σινάτρα και Ελβις και Σέιν και βούρκωσε στο τέλος, όταν έβαλε στο πικάπ το τόσο, μα τόσο ερωτευμένο άσμα, το «In a cold, cold night» των White Stripes, και τραγούδησε (ψέλλισε, μάλλον) μαζί με τη Μεγκ, μαζί με την Καλ, μαζί με όλες τις χορωδίες του γαλαξία, «I can’t stand it any longer / I need the fuel to make my fire bright / So don’t fight it any longer / Come to me again / In the cold, cold night / In the cold, cold night».
