Μόνο σε ένα μιντιακό σύστημα όπως αυτό της λίστας Πέτσα θα μπορούσε ένας πρωθυπουργός να απευθύνει τόσο παράδοξο, θολό και μπερδεμένο λόγο και συνάμα να αντιμετωπίζεται σαν ηγέτης με πυγμή, που «έδωσε καθαρά μηνύματα», που «έβαλε τέλος στην πολυφωνία και την κακοφωνία» και που παρουσίασε έναν «χάρτη της στρατηγικής του προσεχούς διμήνου». Μεγαλοστομίες και ωραιοποίηση μιας ζοφερής κατάστασης την οποία αναγκάστηκε να αναγνωρίσει έως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά το διάγγελμά του προς τους πολίτες, που όμως προσκρούουν στην ίδια την πραγματικότητα, αλλά και στο μέλλον που οι αποφάσεις του προδιαγράφουν.
Μια ματιά στον πίνακα που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση για την πρόσβαση των πολιτών σε συγκεκριμένες δραστηριότητες είναι αρκετή για να πιστοποιηθεί το αλαλούμ και το ρεσιτάλ αντιφάσεων. Μετά τους κλειστούς χώρους εστίασης, οι χώροι αθλητισμού και πολιτισμού προστίθενται στο «lockdown για ανεμβολίαστους», με τη διασκέδαση να τίθεται και πάλι στο στόχαστρο, την ώρα που οι εμβολιασμένοι θα κυκλοφορούν δικαιωματικά «ελεύθεροι» εντός τους, αφημένοι στην τύχη τους (και του διπλανού τους).
Σε δεύτερο επίπεδο, υπεραστικά μέσα μαζικής μεταφοράς, εκπαίδευση, χώροι εργασίας, χώροι λατρείας, λιανεμπόριο, κομμωτήρια και ανοιχτοί χώροι εστίασης θα υποδέχονται επιπλέον και ανεμβολίαστους με αρνητικό PCR και rapid test, μέρη όπου επί της ουσίας ο ιός θα συνεχίσει να κυκλοφορεί. Παράλληλα, οι αγορές τροφίμων, τα φαρμακεία και το σύνολο των αστικών μέσων μεταφοράς θα συνεχίσουν να βυθίζονται στο χάος της μηδενικής επιτήρησης.
Από τη μία, ανεμβολίαστοι που μπορεί να μη νοσούν αποκλείονται από δραστηριότητες και κλειστούς χώρους. Από την άλλη, εμβολιασμένοι χωρίς καμία επιτήρηση της υγείας τους εκτίθενται σε ανυπολόγιστους κινδύνους, όπως αποδεικνύει η πορεία της πανδημίας. Ενα μείγμα πολιτικής που δύναται όχι μόνο να προσβάλει βάναυσα τα δικαιώματα εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων πολιτών, αλλά και να εκθέσει έτερες τις δύο πληθυσμιακές ομάδες σε υγειονομικό κίνδυνο και μάλιστα ποικιλοτρόπως. Τα παραπάνω την ίδια ώρα που παραμένουν ανεξέλεγκτες εστίες εκτεταμένης διασποράς του ιού, χώροι συγχρωτισμού και συνωστισμού όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι αγορές τροφίμων και τα σχολεία, με τους χώρους λατρείας να «προστατεύονται» μέσω απλών συστάσεων επιτήρησης.
Μοιραία εμβολιασμένοι και μη πολίτες θα βρίσκονται σε καθημερινή βάση αντιμέτωποι με παραλογισμούς και αντιφατικές πρακτικές, κάτι που θα συνεχίσει να εμποδίζει την εμπέδωση της σοβαρότητας της κατάστασης όσα διαγγέλματα και να ακολουθήσουν.
Δρομολόγια αντιφάσεων
Ενδεικτικά των αντιφάσεων είναι τα καθημερινά «δρομολόγια» των δύο πληθυσμιακών ομάδων, όπως προκύπτουν από τη χάρτα των κυβερνητικών μέτρων.
Ενας μη εμβολιασμένος πολίτης μπορεί να συγχρωτιστεί με εμβολιασμένους και μη σε ασφυκτικά γεμάτα μέσα μαζικής μεταφοράς δίχως την υποχρέωση ελέγχου, ενώ στην καθημερινότητά του θα εκτεθεί και θα εκθέσει συμπολίτες του σε αντίστοιχο κίνδυνο επισκεπτόμενος τις αγορές τροφίμων και πάλι χωρίς υποχρέωση αυτοελέγχου. Σε χώρους θρησκευτικής λατρείας, λιανεμπόριο και ανοιχτούς χώρους εστίασης όπου ο ίδιος άνθρωπος υποχρεούται να έχει κάνει τεστ προτού εισέλθει, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να έρθει σε επαφή με τον ιό από κάποιον εμβολιασμένο φορέα που δεν έχει ελεγχθεί.
Ο παραλογισμός όμως εντείνεται όταν διερευνά κανείς το καθημερινό πρόγραμμα ενός εμβολιασμένου πολίτη. Εκτεθειμένος στον ίδιο κίνδυνο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πηγαίνοντας στην εργασία του και συγχρωτιζόμενος με άλλους εμβολιασμένους, κανείς τους δεν θα γνωρίζει εάν φέρει τον ιό. Σε αντίθεση με τον ανεμβολίαστο που, εάν δεν έχει μπει σε αναστολή εργασίας, θα αναγκάζεται να υποβληθεί σε τεστ δύο φορές την εβδομάδα.
Ειδικά στους χώρους που πλέον έχουν δικαίωμα εισόδου μόνον εμβολιασμένοι πολίτες, και σε συνδυασμό με τα αλλοπρόσαλλα μηνύματα «ελευθερίας» που η κυβέρνηση έχει φροντίσει να διασπείρει εδώ και μήνες, οι εμβολιασμένοι πολίτες βρίσκονται υπό την απειλή της χαλάρωσης αλλά και της φύσης του ιού. Απαντες, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι που έχουν παιδιά, αντιμετωπίζουν καθημερινά τον κίνδυνο να έρθουν αντιμέτωποι με έναν από τους 137.000 και ολοένα αυξανόμενους «σιωπηρούς» φορείς του ιού, σε ποσοστό που προσεγγίζει το ένα πέμπτο επί των συνολικών κρουσμάτων ανά την επικράτεια.
Με απλά λόγια, και απλά παραδείγματα, τα μέτρα της κυβέρνησης και ο τρόπος επιβολής τους οδηγούν συχνά σε αποδυνάμωσή τους, όταν αυτά δεν αλληλοακυρώνονται ολοκληρωτικά.
Η διγλωσσία στα μέτρα του
«Η απειθαρχία στις εκκλήσεις των ειδικών δεν είναι πράξη “αντίστασης” στο κράτος, αλλά υποχώρηση της λογικής και του κοινού συμφέροντος». Θα έμοιαζε ουσιαστική παραίνεση προς τους πολίτες αυτή η πρόταση εάν στα υπουργικά έδρανα δεν κάθονταν πολιτικοί όπως ο Αδωνης Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης.
Το γεγονός ότι την ώρα που ανακοίνωνε κάποια μέτρα περιορισμού της κινητικότητας σε βάρος ανεμβολίαστων αλλά και εμβολιασμένων πολιτών φρόντιζε να τα χαρακτηρίσει ως «επιλογές ενθαρρυντικές και όχι κατασταλτικές» αποτελεί ακόμη ένα δείγμα παραδοξολογίας.
Το ίδιο αποτελεί και η αναφορά σε μετατροπή του ιού «σε ένα είδος εποχικής γρίπης» παρά την αναφορά στη μετάλλαξη Δέλτα, παρομοίως και με το εμβολιαστικό «παράδειγμα προς μίμηση» της Πορτογαλίας, που κατά τραγική σύμπτωση εξετάζει μέτρα για την εκτεταμένη διασπορά και τις αυξημένες εισαγωγές στα νοσοκομεία. Οι δε διαβόητες αναφορές του σε «πανδημία των ανεμβολίαστων», εκτός από την προφανή αντιεπιστημονικότητά τους, απειλούν την ίδια την κοινωνική συνοχή και τζογάρουν στην έξαρση του διχασμού μεταξύ των πολιτών.