Δύο χορογραφίες και μία παγκόσμια πρώτη από τον πολιτικοποιημένο σκηνοθέτη στη Στέγη
Εικαστικός, σκηνοθέτης, περφόρµερ, αλλά πάνω απ’ όλα έντονα πολιτικοποιηµένος, ο Ραµπί Μρουέ έρχεται µε το σχήµα Dance on Ensemble στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 8 έως τις 10 Νοεµβρίου για να παρουσιάσει δύο χορογραφίες – η µία σε παγκόσµια πρεµιέρα.
Η πρώτη παράσταση, το «Elephant», θα µπορούσε να χαρακτηριστεί σκληρή. Οι πηγές έµπνευσής σας ήταν αρκετά ιδιαίτερες και βιωµατικές ταυτόχρονα.
Περιγράφει τη σχέση των ανθρώπων ίσως κατά τη διάρκεια ενός πολέµου ή ακόµη και κατά τη διάρκεια της κρίσης. ∆ύο άνθρωποι προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι, αναζητούν ο ένας τον άλλο, κυνηγούν ο ένας τον άλλο. Η συνεχής διαδροµή και κίνηση δηµιουργούν έναν λαβύρινθο. ∆εν καταφέρνουν να συναντηθούν καθώς πάντα κάτι συµβαίνει την τελευταία στιγµή. Η αρχική έµπνευση προήλθε από σχέδια νεκρών σωµάτων που έφτιαχνα σχεδόν καθηµερινά. Νεκρά σώµατα από τους πολέµους στη Μέση Ανατολή, κυρίως από τη Συρία. Ο σκοπός µου ήταν να δείξω ότι ακόµη και αν το νεκρό σώµα µπορεί να αποµακρυνθεί, η σκιά του παραµένει ανάµεσά µας. Παρουσίασα τα σχέδια στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Dance on Ensemble Τάι Μπούµερσαϊν και ξεκινήσαµε να τα µεταφέρουµε σε χορογραφίες.
Χορευτές άνω των 40
Ένα χαρακτηριστικό του σχήµατος Dance on Ensemble είναι η ηλικία των χορευτών, οι οποίοι είναι πάνω από 40 χρόνων.
Οι µεγάλοι σε ηλικία χορευτές συνήθως δεν είναι καλοδεχούµενοι στα περισσότερα σχήµατα. Αυτό είναι βίαιο από µόνο του, να αποκλείονται δηλαδή από αυτό για το οποίο ζουν και έχουν δώσει όλο τους το είναι από µικρή ηλικία. Πολλοί θεωρούν ότι θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί, να έχουν βγει στη σύνταξη, ακόµη και στο περιθώριο. Ο χορευτής σε όποια ηλικία και να βρίσκεται µπορεί να παράγει ιδέες. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι η Πίνα Μπάους η οποία δούλευε πάντα µε τους ίδιους χορευτές, οι οποίοι ωρίµαζαν ηλικιακά και καλλιτεχνικά όλοι µαζί. Σκοπός του σχήµατος είναι να προσελκύσει χορευτές ακόµη και πολύ µεγάλης ηλικίας, δίνοντας άλλη προοπτική στη χορογραφία και την προετοιµασία της.
Το έργο «You should have seen me dancing waltz» θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στη Στέγη. Ποια είναι η ιδέα της δηµιουργίας του;
Η ιδέα ξεκίνησε από το ανθρώπινο σώµα το οποίο λειτουργεί σαν τοίχος εξωτερικός αλλά και εσωτερικός. Ενας τοίχος προστασίας τόσο από το «έξω» όσο και από το «µέσα» µας. Στη συνέχεια προχωρήσαµε στο «εδώ» και στο «εκεί» και στο τι µπορεί να σηµαίνουν αυτά. Ολα τελικά υπάρχουν στο µυαλό µας και µετά εκφράζονται µε τη συµπεριφορά µας. ∆εν µπορούµε να ζήσουµε µόνο µε το «µέσα» ή µόνο µε το «έξω». Η τελική φόρµα έχει να κάνει µε τη σχέση δύο διαφορετικών µέσων: το πρώτο είναι ο χορός που χρησιµοποιεί το ανθρώπινο σώµα για να διατυπώσει τις ιδέες του µε µια πιο αφηρηµένη γλώσσα. Το δεύτερο είναι τα περιβόητα µίντια που καταργούν την έννοια του αφηρηµένου και είναι απόλυτα σαφή. Ο σκοπός της παράστασης δεν είναι να βάλει αυτά τα µέσα αντιµέτωπα, αλλά να δείξει τι συµβαίνει µεταξύ τους, αφήνοντας τον θεατή να αποφασίσει και να σχηµατίσει την προσωπική του άποψη.
Γεννηθήκατε στη Βηρυτό, µια πόλη µε τείχος, και ζείτε στο Βερολίνο, µια πόλη που είχε σήµα κατατεθέν το τείχος. Αυτά τα τείχη συνδέονται µε αυτά που παρουσιάζονται στην παράσταση;
Τα δύο αυτά τείχη έπεσαν µε µικρή χρονικά απόσταση µεταξύ τους. Αυτό που έκαναν ήταν να διαχωρίζουν το «µέσα» µε το «µέσα» και είναι πραγµατικά απίστευτο. Τείχη χτίζονται συνέχεια και παντού, από τη Μέση Ανατολή µέχρι τις ΗΠΑ, και αυτό είναι η µεγαλύτερη αλαζονεία του ανθρώπου. Είναι σαν ένας ιός µέσα στους ανθρώπους που το σκέφτονται και ξεκινούν να το πραγµατοποιήσουν. Η απειλή δεν έρχεται ποτέ απέξω, αλλά πάντα από το εσωτερικό, πόσο µάλλον όταν είναι το ίδιο το µυαλό και όχι κάποιος άλλος παράγοντας.
Από τη Βηρυτό βρεθήκατε στο Βερολίνο. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση και πώς λειτουργεί ένας καλλιτέχνης στην παγκόσµια κοινότητα σήµερα;
Ο ρατσισµός υπάρχει σε όλες τις µορφές, ακόµη και καλλιτεχνικά, όπως αυτό που προείπαµε για τις ηλικίες των χορευτών. Αν µιλάµε για την ξενοφοβία, µπορούµε να συµφωνήσουµε ότι είναι δηµιούργηµα της άκρας ∆εξιάς παγκοσµίως. Η τέχνη µπορεί να προσφέρει στον αγώνα εναντίον της φοβίας που στοχοποιεί οµάδες της κοινωνίας. Ωστόσο ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι προσεκτικός και να µη µετατρέπεται σε ακτιβιστή µέσα από την τέχνη του, γιατί τότε θα σταµατήσει να κάνει τέχνη. Η τέχνη θα ξεπέσει σε µια ακόµη πολιτική πρακτική και τακτική. Στην ιδιωτική του ζωή µπορεί να συµπεριφερθεί ελεύθερα, αλλά η τέχνη απαιτεί ισορροπία σε όλα.
Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να κινητοποιεί τον κόσµο και να του υποδεικνύει τι πρέπει να κάνει. Οφείλει να θέτει µόνο τις ερωτήσεις και ο καθένας να ψάξει για την απάντηση. Να δίνει φράσεις χωρίς τέλος και να παρακινεί τον κόσµο να βάλει τον δικό του επίλογο. Να δίνει τον προβληµατισµό και την αµφιβολία – σε διαφορετική περίπτωση η τέχνη θα χάσει τον σκοπό της.
Το Βερολίνο είναι πολύ φιλόξενο σε όλες τις µορφές τέχνης, αλλά η καρδιά µου βρίσκεται πάντα στη Βηρυτό την οποία επισκέπτοµαι συνέχεια. Επιτέλους ο τόπος µου γυρίζει σελίδα µε όλες τις κινητοποιήσεις που έχουµε ξεκινήσει ενάντια σε κάθε είδους διαφθορά.
INFΟ
8-10/11 (20.30), Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
