Ο Ραϊμόντ Κοπά έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών την Παρασκευή (3/3) και το documentonews.gr γράφει για τον μικρόσωμο μετανάστη από την Πολωνία που κατέκτησε τη Μαδρίτη.
Όταν ήταν μικρός, δύσκολα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως θα κάνει καριέρα στο ποδόσφαιρο. Γεννήθηκε μικρόσωμος, ασθενικός, ενώ πριν ακόμα αρχίσει να κλοτσά το τόπι έχασε τον αντίχειρά του σε ατύχημα στα ορυχεία που εργαζόταν για να βγάλει τα προς το ζην, δουλεύοντας ήδη από 14 ετών. Είχε όμως κάποια στοιχεία που θα τον βοηθούσαν να υπερκεράσει όλα τα προβλήματα. Την ταχύτητα. Στη σκέψη και στα πόδια. Καθώς και τον τρόπο που κινούταν με τη μπάλα. Γεννημένος από Πολωνούς μετανάστες στη Γερμανία, οι γονείς του κατέληξαν στη Γαλλία μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το αρχικό Κοπαζέφσκι έγινε Κοπά στο γαλλικό σχολείο.
Ξεκίνησε την καριέρα στην Ανζέ μετά την επιτυχία του στις δοκιμές της γαλλικής Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, αφού έβλεπε την ασπρόμαυρη θεά ως μέσο διαφυγής. Δύο χρόνια μετά πήγε στη Ρεμς, η οποία του έδωσε την ευκαιρία να λάμψει. Εκεί συνάντησε τον Ανρί Μισέλ και τον Λέον Γκλοβάσκι, κάνοντας εκπληκτικά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Ταχύτατοι και ντριμπλαδόροι, χάρισαν στη Ρεμς δύο πρωταθλήματα. Το στιλ τους πήρε το όνομα «ποδόσφαιρο της Σαμπάνιας», θέλοντας με αυτό τον τρόπο οι συμπατριώτες του να περιγράψουν την αίγλη που έβγαζε η ομάδα μέσα στο χορτάρι.
Η εφημερίδα Marca χάρισε στον Κοπά το παρατσούκλι «Μικρός Ναπολέων» από την πρώτη στιγμή που έπαιξε μπροστά σε ισπανικό κοινό, σε μια αναμέτρηση της Εθνικής Γαλλίας με τη Ρόχα το 1955. Κοντόσωμος και ευφυής. «Στρατηγός» για την ομάδα του και επικίνδυνος όσο λίγοι για τον αντίπαλο. Την επόμενη χρονιά η Ρεμς έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου και συνάντησε τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι Γάλλοι έχασαν 4-3 από την ομάδα του Ντι Στέφανο. Ο Γάλλος δεν βρήκε δίχτυα, αλλά όσα είδαν οι Μαδριλένοι από εκείνον ήταν αρκετά. Λίγο μετά το σφύριγμα της λήξης, του κατέθεσαν πρόταση. Ο θρύλος θέλει τον ίδιο τον Σαντιάγο Μπερναμπέου να κατεβαίνει στα αποδυτήρια της Ρεμς με συμβόλαιο.
Σύντομα στο πλάι του προστέθηκε ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας. το μείγμα ήταν εκρηκτικό. Ριάλ, Χέντο, Ντι Στέφανο, Κοπά, Πούσκας σε μια 11άδα που προκαλούσε δέος σε όποιο γήπεδο κι αν έπαιζε. Η Ρεάλ κατέκτησε τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης. Ο Κοπά έγινε ο πρώτος Γάλλος που σηκώνει την μεγάλη ευρωπαϊκή Κούπα, ενώ στον τελικό του 1959 τέθηκε αντιμέτωπος με την πρώην του ομάδα. Ο τεράστιος ανταγωνισμός ωστόσο έκανε για μια ακόμα φορά τα πράγματα δύσκολα για τον κοντούλη μέσο, αφού αναγκαστικά μετακινήθηκε από δεκάρι δεξιά, προκειμένου να έχει πλήρη ελευθερία ο Ντι Στέφανο. Κι εκεί όμως ήταν εκπληκτικός.
«Άρκούσε να δώσεις τη μπάλα στον Κοπά. Ντρίμπλαρε, ντρίμπλαρε και ποτέ δεν την έχανε», έλεγε ο Μαρκίτος. Ισορροπημένος, μαγνήτιζε τη μπάλα και είχε εκπληκτική διορατικότητα στις πάσες, συνδυάζοντας αρμονικά τη δημιουργία με την εκτέλεση. Το περιοδικό World Football τον συμπεριέλαβε στη λίστα με τους 100 κορυφαίος του 20ου αιώνα.
Τα τρία ονειρικά χρόνια στη Μαδρίτη έδειχναν ότι θα συνεχίσει την τεράστια καριέρα του στο Μπερναμπέου, όμως η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια. Ένας ξαφνικός τραυματισμός, ο θάνατος του γιου του και η σύζυγός του, σύμφωνα με την οποία «ποτέ δεν προσαρμόστηκε στη Μαδρίτη», τον έκαναν να πει όχι σε ένα άκρως δελεαστικό συμβόλαιο πέντε ετών και να επιστρέψει στη χώρα του. Προορισμός του ξανά η Ρεμς. Εκεί, κατέκτησε δύο ακόμα πρωταθλήματα.
Ο Κοπά το 1958 πήρε τη «Χρυσή Μπάλα» όχι μόνο για τα επιτεύγματά του με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και λόγω των εκπληκτικών εμφανίσεών του με την εθνική Γαλλίας στο Μουντιάλ της Σουηδίας. Είχε όμως την ατυχία να πέσει στα ημιτελικά με τη Βραζιλία του Πελέ και του Γκαρίντσα. Μολονότι ο Φοντέν σημείωσε 13 γκολ σε εκείνη τη διοργάνωση, η συνολική σεζόν του «Μικρού Ναπολέοντα» του χάρισε το βαρύτιμο ατομικό βραβείο. Ο συνολικός αριθμός των τερμάτων του συμπαίκτη στους τρικολόρ, άλλωστε, οφειλόταν σε ένα σημαντικό βαθμό στις εμπνεύσεις του Κοπά, από τα πόδια του οποίου ξεκινούσαν οι περισσότερες επικίνδυνες φάσεις της εθνικής του.
Παρά τις δυσκολίες που του παρουσιάστηκαν σε όλη του τη ζωή και την καριέρα, αλλά και τις τεράστιες επιτυχίες με τις οποίες συνέδεσε το όνομά του, ο Κοπά ήταν πάντα ταπεινός, εργατικός και προσηλωμένος στους στόχους του. Δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του και έβαλε το δικό του λιθαράκι σε μια εντελώς διαφορετική εποχή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. «Το σημερινό ποδόσφαιρο είναι τόσο επαγγελματικό, που καταντά αηδιαστικό», έλεγε χαρακτηριστικά, ζώντας στις τελευταίες του μέρες την τρέλα του σύγχρονου παιχνιδιού…
