«Τι γύρευαν όλοι αυτοί μαζί;». Εύλογες οι απορίες οκτώ δεκαετίες μετά, κυρίως από τους νεώτερους που έμαθαν για τον φονικότερο πόλεμο της Ιστορίας από αμερικάνικες ή ρώσικες ταινίες. Αλήθεια, λοιπόν, «τι γύρευαν» ένας ορκισμένος αντικομμουνιστής σαν τον Τσόρτσιλ. Ένας μεγαλοκαπιταλιστής σαν τον Ρούσβελτ. Κι ένας αφοσιωμένος μπολσεβίκος σαν τον Στάλιν;
Καμιά δύναμη δεν θα τους έφερνε στο ίδιο στρατόπεδο. Εκτός από την άμετρη κτηνωδία που έδειχνε το ναζιστικό καθεστώς από το 1933. Στρατόπεδα συγκέντρωσης των φυλετικά και ιδεολογικά «μολυσμένων». Άλωση χωρών, η μια μετά την άλλη. Υποταγή της Ευρώπης στο «Χιλιόχρονο Ράιχ».
Μέχρις ότου ο Αδόλφος – 22 Ιουνίου 1941 – επιχείρησε να «δαγκώσει» και τη Σοβιετική Ρωσία. Να απωθήσει 40.000.000 «κατώτερους Σλάβους» στα βάθη της Ασίας. Και να αρπάξει «Ζωτικό Χώρο» με εύφορα εδάφη και πετρέλαια. Και να δώσει την «Τελική Λύση» για εκατομμύρια Εβραίων.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, γραμμένα από ειδικούς επιστήμονες, θα παρελάσουν μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη. Μια τεράστια στρατιά ανθρώπων που εντάχθηκαν στον αντιναζιστικό αγώνα. Στρατιώτες, παρτιζάνοι, κατάσκοποι, εργάτες, καιροσκόποι, σαμποτέρ, άντρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά.
Τέτοιες μέρες πριν από 76 χρόνια η Σοβιετική Ένωση ζούσε τον απόλυτο εφιάλτη. Την κεραυνοβόλο προέλαση της Βέρμαχτ. Μέχρι τα Χριστούγεννα οι Γερμανοί θα αγνάντευαν τη Μόσχα με τα κιάλια. Όμως αποδείχτηκε πολύ σκληρή για τα δόντια του. Μετά ο Χίτλερ κόλλησε στη λάσπη της άνοιξης. Στον άγριο χειμώνα που ακολούθησε. Και στην απίστευτη μαχητικότητα του Κόκκινου Στρατού. Οι 42 επικοί μήνες που ακολούθησαν – Στάλινγκραντ, Κουρσκ, Βουδαπέστη, Βαρσοβία, Βιέννη – έφεραν την κόκκινη σημαία στον τρούλο του Ράιχσταγκ.
Από τον Χίτλερ είχε απομείνει μόνον μια καμένη …οδοντοστοιχία.
