Από τη Δευτέρα 4 Μαΐου άρχισε η σταδιακή άρση των μέτρων απαγόρευσης σχετικά με τον Covid 19. Η διαδικασία αυτή, όσο κι αν ακούγεται ως επιστροφή στην ομαλότητα της ζωής μας και στην προ κορονοϊού εποχή δεν είναι ακριβώς έτσι.
Το γεγονός πως ξαφνικά, αναγκαστήκαμε να μπούμε σε μία κατάσταση η οποία αν και αναγκαία δεν παύει να είναι ανορθόδοξη για τη φύση του είδους μας, και να κλειστούμε μέσα στα σπίτια, αφήνοντας απ’ έξω, ό,τι κάναμε στη μέχρι τότε ζωή μας έχει ήδη προκαλέσει στον ψυχισμό των περισσότερων ένα σοκ.
Το ίδιο ακριβώς πρόκειται να κάνει και η έξοδος. Όσο κι αν τη θεωρούμε επιστροφή στα παλιά, είναι μία νέα κατάσταση που χρειάζεται διαχείριση.
«Η καραντίνα είναι μία συνθήκη που ανέτρεψε την καθημερινότητα μας όπως την είχαμε δομήσει, δημιουργώντας συναισθήματα περιορισμού, ανελευθερίας και απομόνωσης. Είναι λογικό να ανυπομονούσαμε να τελειώσει αυτή η συνθήκη και ένα κομμάτι μας να προσδοκά ότι θα επιστρέψει γρήγορα στο γνώριμο στο οικείο και στη ζωή πριν από όλα αυτά» δηλώνει στο Documento η Θεοδώρα Παπανικολάου, Ψυχολόγος (MSc) – Ψυχοθεραπεύτρια και συμπληρώνει:
«Μετά όμως, συνειδητοποιούμε ότι δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που μέχρι πρότινος γνωρίζαμε και θα χρειαστεί να διαχειριστούμε και να προσαρμοστούμε σε μία νέα κανονικότητα μέσα στην οποία ο κίνδυνος της μόλυνσης από τον νέο κορονοϊο είναι ακόμα υπαρκτός και μας φέρνει σε επαφή με τους βαθύτερους φόβους μας, της αρρώστιας και του θανάτου».
Η κα Παπανικολάου σημειώνει πως «σε πολλά επίπεδα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά» ενώ τονίζει πως η απώλεια της κανονικότητας μπορεί να πυροδοτήσει ακόμα και αντιδράσεις πένθους.
«Η αίσθηση της ασφάλειας τόσο για τον καθένα μας ξεχωριστά όσο και συνολικά έχει υποστεί πλήγμα και βιώνουμε αβεβαιότητα για το τι επιφυλάσσει το μέλλον. Είναι αναμενόμενο αυτή η απώλεια της κανονικότητας όπως τη γνωρίζαμε να μας προκαλεί έντονα συναισθήματα αγωνίας και θλίψης και να πυροδοτεί ακόμα και αντιδράσεις πένθους», είπε συγκεκριμένα.
Ακόμα όμως και με χαλαρότερα μέτρα , αρχικά δεν θα είμαστε σε θέση να κάνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο από όλα. Να έρθουμε κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους.
«Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε για καιρό ακόμα είναι για παράδειγμα η κοντινή επαφή με άλλους ανθρώπους. Η επαφή αυτή θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνη και ως εκ τούτου θα πρέπει να την αποφεύγουμε. Αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο καθώς οι άνθρωποι όπως όλα τα θηλαστικά όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον κίνδυνο έχουμε μια ενστικτώδη τάση να αποζητούμε τη συντροφιά και την επαφή με τους άλλους προκειμένου να ανακουφιζόμαστε και να επουλώνουμε τις πληγές μας», υπογραμμίζει η κα Παπανικολάου εξηγώντας πως:
«Ο καθένας μας βιώνει τα συναισθήματα αυτής της περιόδου με διαφορετικό τρόπο και προκειμένου να διαχειριστεί τον φόβο και την αίσθηση της απειλής, επιστρατεύει τις άμυνες του. Για κάποιους ανθρώπους αυτή η άμυνα μπορεί να είναι η αποφυγή ή η άρνηση του προβλήματος».
Εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι το οποίο πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό είναι ότι η προσαρμογή στη νέα συνθήκη της εξόδου δεν χρειάζεται να γίνει γρήγορα. Η επιστροφή στην κανονικότητα θέλει τον χρόνο της.
«Μία ενδεχόμενη άρνηση του προβλήματος συναντάμε σε κάποιον για παράδειγμα που λόγω της εξόδου, έχει την αίσθηση ότι πια δεν κινδυνεύει και κατά συνέπεια δεν τηρεί τα μέτρα προστασίας καθώς βιάζεται να επιστρέψει στη ζωή του πριν από αυτό», προσθέτει η κα Παπανικολάου.
Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα
«Όταν αντιμετωπίζουμε μια συνθήκη αβεβαιότητας, το βασικότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εστιάζουμε στο εδώ και στο τώρα, στα πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε, μπορεί να είναι κάτι που να μειώνει το άγχος μας», υπογραμμίζει η Θεοδώρα Παπανικολάου και συμπληρώνει πως, «είναι σημαντικό να παραμένουμε συνδεδεμένοι με τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για εμάς, ακόμα και από απόσταση και να φροντίζουμε τους εαυτούς μας».
Κλείνοντας η ίδια εξήγησε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να «επιτρέψουμε στον εαυτό μας να έχει και δύσκολα συναισθήματα αυτή την περίοδο. Να αποδεχτούμε τον φόβο που μπορεί να αισθανόμαστε ή ακόμα και το πένθος».
