Η Ρωσία ακόμα και πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία είχε λίγους «φίλους», κι αυτούς από συμφέρον (τυχαία κοιτάω εσένα, Γερμανία). Πόσο μάλλον μετά την εισβολή για την… «απελευθέρωση» των ρωσόφωνων πληθυσμών που καταπιέζονταν στα νοτιοανατολικά (αλήθεια, τη θυμάται κανείς αυτή την αφορμή;). Έτσι, η Μόσχα προσπαθεί να πιαστεί από διπλωματικά «σωσίβια» ώστε να επιπλεύσει στη μοναχική πλοήγησή της στον αντιαμερικανισμό. Ναι, ο κόσμος δε θέλει να απομονωθεί διπλωματικά από τις ΗΠΑ, άσχετα με τα αισθήματα που προκαλεί στους δημοκρατικούς πολίτες ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, που έχει συμβάλει στην αποσταθεροποίηση ολόκληρων περιοχών από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου κι έπειτα.
Έτσι, η Ρωσία είναι μια από τις λίγες χώρες που έχουν ακόμα διπλωματικές σχέσεις με το ισλαμικό κράτος του Αφγανιστάν, δηλαδή με τους Ταλιμπάν. Ο ρώσος πρέσβης, Ντμίτρι Ζιρνόφ, ήταν ο πρώτος διπλωμάτης που ήρθε σε επαφή με τους Ταλιμπάν, παρά το γεγονός ότι η Μόσχα τους έχει στη λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Η συγκυρία ομοιάζει με την προσέγγιση της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ με το Αφγανιστάν, επί εποχής Ψυχρού πολέμου. Η ΕΣΣΔ από τη δεκαετία του 50’ μέχρι τα τέλη εκείνης του 80’ είχε ισχυρή παρουσία στη χώρα, με την κατασκευή έργων υποδομής, την αποστολή βιομηχανικού εξοπλισμού και αυτοκινήτων, ενώ τα ρώσικα είναι ακόμα μια δημοφιλής δεύτερη γλώσσα για τους μεγαλύτερους σε ηλικία αφγανούς. Η τωρινή επαναπροσέγγιση των δύο χωρών ξαναφέρνει στο μυαλό την εποχή που ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε Ανατολή και Δύση, με τα πράγματα στη σημερινή διεθνή συγκυρία να διαμορφώνονται με παρόμοιους όρους.