Όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία οι μεγάλες μάχες δίνονταν στον πολιτικό στίβο.
Στον στίβο των ιδεών θα μπορούσε να πει κάποιος, έστω με μια δόση υπεραισιοδοξίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, έδιναν τη μάχη με όπλο τα προτάγματα του Σοσιαλισμού, του Κομουνισμού, της Ανανεωτικής Αριστεράς, του Φιλελευθερισμού, της Λαϊκής Δεξιάς…
Οι πολίτες ψήφιζαν και οι πολιτικοί νομοθετούσαν. Το δίπολο αυτό δούλευε. Με τα προβληματάκια του αλλά δούλευε. Η Δημοκρατία κουτσά στραβά λειτουργούσε. Και λειτουργούσε πολύ καλύτερα από τα πέτρινα χρόνια του πολέμου, του εμφυλίου και του σκληρού μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς.
Στη δεκαετία όμως του 2000, με απόφαση και ευθύνη των εκσυγχρονιστών του κ. Σημίτη, άρχισαν κάποιοι να του πριονίζουν τα πόδια. «Λαϊκιστές» όσοι νοιάζονταν για τον κόσμο της εργασίας και για τους φτωχοδιάβολους της ζωής και «καθηγητές» όσοι ερωτεύτηκαν την αμείλικτη λογική των αριθμών, όσοι νομοθετούσαν για τις αγορές κι όσοι έβαζαν μπροστά από το άλογο (άνθρωπος) το κάρο (οικονομία) και την ίδια ώρα έτρεχαν στους μαραθώνιους του life style για την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Αλλά ο καπιταλισμός ανέβασε στροφές. Χρέη για τα σπίτια, χρέη για αυτοκίνητα, για σπουδές, για διακοπές, για επιχειρήσεις, για όπλα, για μίζες, για, για, για…
Στη τέλη της δεκαετίας του 2000 «του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού» για μας για να μη ξεχνιόμαστε, χτύπησε την πόρτα των πιο αδύναμων κρατών η υπερχρέωση.
Και τότε με τη Δημοκρατία στο απόσπασμα και αποδυναμωμένη από τα Μιντιακά χτυπήματα του «η ζωή είναι μικρή, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» οι αγορές έπραξαν το αυτονόητο. Έκαναν στην μπάντα τους πολιτικούς, φόρεσαν γουνάκι και με όχημα το χρέος ανέλαβαν ρόλο νομοθέτη. Η χώρα μας βρέθηκε στον πυρήνα αυτής της αλλαγής.
Ακόμη και τώρα που πάμε να βγούμε από τα μνημόνια εξομολογούμαστε ψιθυριστά τους πιο μύχιους πόθους μας μπας και μας ακούσει η Standard and Poor’s και πάρει τον βούρδουλα των επιτοκίων.
Για πια αύξηση των μισθών, για πια μείωση της φορολογίας, για πια αύξηση των δημόσιων πόρων για Υγεία, Εκπαίδευση, Δημόσια Δίκτυα (όσα έχουν απομείνει) να μιλήσεις όταν καραδοκεί η Μοody’s.
Ο γνωστός Αμερικανός αρθρογράφος των Τάιμς της Νέας Υόρκης, Τόμας Φρίντμαν, έλεγε πριν από 20 χρόνια: «Κατά την γνώμη μου υπάρχουν δύο υπερδυνάμεις σήμερα στον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Moody’s. Οι ΗΠΑ μπορούν να σε καταστρέψουν με τις βόμβες τους και η Moody’s με την υποβάθμιση των ομολόγων σου. Και πιστέψτε με, δεν ξέρω ποια από τις δύο είναι η πιο ισχυρή.».
Κι άντε μετά να πείσεις τον πολίτη με τόσους κορσέδες να πάρει τα πόδια του και να πάει στις κάλπες. Κι αυτό είναι μέγα πρόβλημα για τη Δημοκρατία.
Να το συζητήσουμε ή να κάνουμε τη στρουθοκάμηλο και να βλέπουμε το τέλος του Ευρωπαϊκού οράματος να έρχεται καβάλα στους Όρμπαν του μετακομμουνισμού;
Να ζητήσουμε για παράδειγμα αν η πιστοληπτική γραμμή στήριξης θα είναι μια ασπίδα προστασίας όλων των Ευρωπαίων πολιτών από την προσπάθεια άλωσης της Δημοκρατίας από τους Διεθνείς Οίκους και όχι μια τιμωρητική πολιτική για τους «σπάταλους του Νότου»;
