Σήµερα Κυριακή 15/10 έχουµε τον δεύτερο γύρο στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Αθήνας. Ναι, η γεύση για την Ανοιχτή Πόλη είναι πικρή, ναι, υπάρχει αίσθηµα στεναχώριας, ναι, θα θέλαµε και θα µπορούσαµε εµείς να ήµασταν στον δεύτερο γύρο. Οµως τα πράγµατα ήρθαν διαφορετικά και θα έχουµε όλο τον χρόνο να συζητήσουµε το πώς και το γιατί.
Οταν έχεις µπροστά σου να επιλέξεις µεταξύ Μπακογιάννη και ∆ούκα η απάντηση είναι προφανής. Θεωρώ αστείες και εκτός τόπου και χρόνου τις απόψεις που λένε «εµπιστεύοµαι την κρίση σας, διαβάστε τα προγράµµατα» και «λευκό – άκυρο – αποχή» σε µια διαδικασία που στον πρώτο γύρο είχαµε ρεκόρ αποχής. Συµµετοχή και ψήφος απέναντι στην αποτυχηµένη διοίκηση Μπακογιάννη είναι η απάντηση.
Αυτό δεν σηµαίνει ότι δεν έχουµε διαφορές µε τον Χάρη ∆ούκα και την παράταξή του ούτε ότι συµφωνούµε µαζί του σε όλα ή οτιδήποτε άλλο. Είµαστε διακριτοί χώροι µε διαφορετικά προγράµµατα που έχουν συµπτώσεις και αντιθέσεις. Αυτή όµως είναι η παράδοσή µας, από όποια εκδοχή της Αριστεράς κι αν προέρχεται κανείς, από τη σοσιαλιστική ως την κοµµουνιστική σε όλη την Ευρώπη. Αυτή είναι η νικηφόρα παράδοση της κεντροαριστεράς και της Αριστεράς στην αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα. Συνεργασίες και συνέργειες στον δεύτερο γύρο, συνεργασίες και από τον πρώτο γύρο. Οτιδήποτε άλλο δείχνει πολιτικά κόµπλεξ, πολιτική µιζέρια, απέραντο εγωισµό. Αυτά δεν έχουν καµιά θέση στην ιστορία και τη διαδροµή της Ανοιχτής Πόλης.
Το δυσµενές εκλογικό αποτέλεσµα µας δίνει µια µεγάλη ευκαιρία να αποδείξουµε στην πράξη ότι αυτά που λέµε για τις συνεργασίες δεν είναι λόγια του αέρα, αλλά τα εννοούµε. Η άλλη όχθη του ίδιου ποταµού δεν είχε την πολιτική µεγαλοψυχία να δηλώσει ότι εάν τα πράγµατα ήταν αντίστροφα, θα έπραττε το ανάλογο. Και δεν το έκανε τώρα που «είναι τζάµπα».
Κάνουµε αυτό που µας αντιστοιχεί στον ∆ήµο Αθηναίων και θα συνεχίσουµε να το κάνουµε τα πέντε επόµενα χρόνια, παίρνοντας θέση στα µεγάλα ζητήµατα της πόλης και της καθηµερινότητας των κατοίκων.
Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάµεων στην αυτοδιοίκηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ρηγµατωθεί η ηγεµονία της συντηρητικής παράταξης.
