Ξεκίνησε χθες Σάββατο η συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2020.
Μετά την προεκλογική ευφορία και τη δημιουργία υπεραισιόδοξων προσδοκιών για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, κάτι που συνεχίζεται στα λόγια ακόμη και σήμερα, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να προσαρμοστεί, έστω καλυμμένα, στην πραγματικότητα. Κατέθεσε λοιπόν έναν προϋπολογισμό στον οποίο έχει ξεχάσει την αύξηση της ανάπτυξης κατά 4% και τις τερατώδεις επενδύσεις από το εξωτερικό και στηρίζει την ανάπτυξη του ΑΕΠ κατά 2,8% στη μείωση της φορολογίας (των επιχειρήσεων βέβαια μόνο) και την αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης.
Τίποτε από όλα αυτά, εκτός της μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων, δεν πατά σε στερεή βάση.
Κύριο στοιχείο για το μέλλον της οικονομίας είναι ότι ο διεθνής παράγοντας ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει στάση μετά την πολιτική αλλαγή του Ιουλίου.
Η βιωσιμότητα του χρέους, σημείο-κλειδί για τη μείωση των πλεονασμάτων στην οποία πόνταρε προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία, θα επανεκτιμηθεί με τον νέο χρόνο και δεν φαίνεται να βρίσκει ευήκοα ώτα σε Βερολίνο και Βρυξέλλες.
Η ελληνική επιχειρηματικότητα δεν βλέπει να έρχεται βοήθεια από τις τράπεζες. Το σχέδιο «Ηρακλής» για τα «κόκκινα» δάνεια θα πάρει χρόνο για να αρχίσει να αποδίδει καρπούς.
Η μεσαία τάξη δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε από την υποσχόμενη μείωση της φορολογίας εισοδήματος.
Η χώρα γυρίζει στο 2010, με την κυβέρνηση της Δεξιάς να ευνοεί μόνο τους παραδοσιακά δικούς της ανθρώπους.
Είναι στα χέρια της αντιπολίτευσης και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξει τους στόχους του προϋπολογισμού του 2020. Απαιτείται να το κάνει για να στηρίξει και να αναδείξει έστω μετεκλογικά τα επιτεύγματα της διακυβέρνησής του.
