Είδα λίγο από την ομιλία του Κώστα Καραμανλή για τα εθνικά θέματα και θυμήθηκα πώς ήταν κάποτε η Δεξιά στην Ελλάδα. Μπορεί να τα έκανε ρόιδο στα οικονομικά, μπορεί να ήταν ένας ράθυμος -να το πω ευγενικά- άνθρωπος σε μία θέση που σε θέλει σε επαγρύπνηση 24 ώρες το 24ωρο, όμως είχε συγκροτημένο λόγο, εθνική στάση, ήταν ένας έντιμος πολιτικός.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μία τόσο μεγάλη και ιστορική παράταξη όπως η ΝΔ πέρασε από αυτό τον πολιτικό πολιτισμό στη σημερινή τερατώδη της μορφή. Πώς έθαψε τόσο βαθιά και τόσο γρήγορα μέσα της τον «μεσαίο χώρο» για να ξεθάψει το μετεμφυλιακό μίσος και τη μεταπολεμική ρεμούλα;
Οι ίδιοι άνθρωποι να χειροκροτούν σήμερα έναν αδίστακτο αριβίστα, έναν επαγγελματία πολιτικό απατεώνα, ένα απόλυτο τίποτα επενδεδυμένο με αγορασμένη -ξεπουλημένη καλύτερα- μιντιακή αστερόσκονη.
Ποτέ τόσο λίγοι άνθρωποι δεν «φόρεσαν» έναν τόσο λίγο πολιτικό σε τόσο πολλούς. Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις μαζί του.
Από τον τρόπο συμπεριφοράς; Που τον πλησίασε άνεργος και θίχτηκε ο εγωισμός του Λουδοβίκου;
Από τον χαρακτηρισμό του αιμόφυρτου χτυπημένου από τα ΜΑΤ φοιτητή ως «επαγγελματία τραυματία»;
Από τη συμμορία της διαφθοράς που έχει στήσει στο Μαξίμου, κάνοντας τη διοίκηση της χώρας οικογενειακή υπόθεση;
Από τα εξοπλιστικά της μίζας που αγοράζει σωρηδόν για να κρύψει το μέγεθος πολιτικού μυρμηγκιού που αποτελεί ο ίδιος σε διπλωματικό πεδίο;
Από το παρακράτος των πλαστογραφημένων εγγράφων και της τυφλής, κυβερνητικά εξαρτώμενης, δικαιοσύνης;
Από τη μετατροπή των αμετάφραστων και αδιευκρίνιστων απατεώνων σε τιμητές της δημόσιας ζωής;
Από την ομερτά των ολιγαρχών που στηρίζουν ένα πουκάμισο αδειανό επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους;
Από τα ακροδεξιά φασιστικά στοιχεία που έχει εξαπολύσει στο διαδίκτυο να εκφοβίζουν κάθε φορέα αντίθετης άποψης;
Από τις διώξεις και παρακολουθήσεις δημοσιογράφων που δεν του κάνουν τα χατίρια;
Τι είναι αλήθεια πιο επικίνδυνο; Τα καθημερινά φαινόμενα σήψης, παρακμής και διαφθοράς ή ότι η πλειοψηφία ενός λαού δε μαθαίνει τίποτα για αυτά;
Γράφω όσα γράφω και το μόνο που ακούω από δεξιούς φίλους είναι «πρόσεχε, θα σου κάνει κακό». Ακόμη και οι δεξιοί γνωρίζουν τι είναι ικανός να κάνει αυτός και το σύστημά του σε όποιον τολμά να υψώσει φωνή – παράφωνη της μιντιακής του μονοφωνίας. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι φτιαγμένος από ένα υλικό: της μοναρχικής εκδίκησης.
Πότε άλλοτε βαφτίστηκαν οι θάνατοι εκτός ΜΕΘ «επιτυχία στην πανδημία», πότε άλλοτε βαφτίστηκε το διπλωματικό μπάχαλο «ηγεσία», πότε άλλοτε βαφτίστηκε η κλοπή των μισθών μας από το ράλι της ακρίβειας «εξωγενείς παράγοντες»; Πότε άλλοτε στήθηκε στην Ελλάδα τέτοιο καθεστώς – τουλάχιστον μετά τη Μεταπολίτευση;
Είναι η πρώτη φορά που ντρέπομαι για πρωθυπουργό της χώρας μου. Τόσο καθολικά. Τόσο απόλυτα. Και η πρώτη φορά που φοβάμαι ότι αυτή η δυστοπία δε θα τελειώσει με εκλογές. Γιατί τα κόμματα ηττώνται στις εκλογές. Τα καθεστώτα όχι.
