Πριν από δέκα χρόνια ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), ως αντιμνημονιακή Αριστερά του… εφικτού, διεκδίκησε να γίνει κυβερνώσα δύναμη και κατάφερε να καταγραφεί τον Ιανουάριο του 2015 ως κόμμα-φαινόμενο την εποχή της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης που είχε απλωθεί παντού. Η «Πρώτη φορά Αριστερά» στην κυβέρνηση είχε ανέβει στο κύμα της λαϊκής δυσαρέσκειας την εποχή των μνημονίων, με την κοινωνική πλειοψηφία να φτωχοποιείται. Τα λαϊκά στρώματα, χωρίς προσδοκία, ένιωθαν στο πετσί τους αυτό που οι μαρξιστές πολιτικοί επιστήμονες λένε πιο περίπλοκα: η λιτότητα για δημοσιονομική «ανάταξη» ως επιβολή των κυρίαρχων τάξεων είχε πάρει μορφή μιας συνειδητής αναδιανομής πλούτου υπέρ των οικονομικά ισχυρών, για τους οποίους αστικά κόμματα έκαναν το σέρβις στην καπιταλιστική κρίση.
Είχε εγκολπωθεί πολιτικά τη δυναμική του «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» από το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, Γένοβα 2001, είχε εντάξει από αντικαπιταλιστικές συνιστώσες μέχρι και ελευθεριακά σχήματα. Τομή ήταν το 2008, με την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία και τη νεολαιίστικη εξέγερση για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Με την επίθεση των μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλκυσε ψηφοφόρους με αντισυστημική ρητορική αλλά με στρατηγική πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης. Από πέμπτο κόμμα με 4,60% και 13 βουλευτές το 2009 κατάφερε να γίνει πρώτο κόμμα, φτάνοντας στο 36,34% και στους 149 βουλευτές στις 25 Ιανουαρίου 2015, συγκροτώντας κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κρατήθηκε στην κυβέρνηση (35,46% και 145 βουλευτές) και μετά το δημοψήφισμα του 2015. Η «συνθηκολόγηση», η ήττα, ο συμβιβασμός, ανάλογα με την πολιτική ανάλυση που ο καθένας έχει, οι συνταγές του μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού και των προγραμμάτων λιτότητας που επέβαλαν η τρόικα, οι «θεσμοί» κ.ά. στοίχισαν στον αριστερό κόσμο.
Και τώρα το «κόμμα-φαινόμενο» και η «πτώση» αναλύονται είτε με πρόταγμα κοινωνικοπολιτικούς αγώνες με σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό όραμα απέναντι στη μοιρολατρία και στις «αυταπάτες» της όποιας συστημικής αριστεράς είτε σαν μάθημα «διαχειριστικών» λαθών των κομμάτων της κεντροαριστεράς που αναζητούν πεδίο εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, την ώρα που ακροκεντρώοι, δεξιοί και ακροδεξιοί λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στον καπιταλισμό.
Γράφει ο Ανδρέας Νεφελούδης
Γενάρης του 2015, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για πρώτη φορά και στην Ευρώπη, η Αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση της χώρας. Η ριζοσπαστική, σύγχρονη και ανανεωτική Αριστερά αναλαµβάνει να βγάλει την Ελλάδα από τα µνηµόνια και την επιτροπεία και να βάλει τη χώρα στις ράγες της ανάπτυξης. Κεντρικό µέληµα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να κλείσει τις πληγές που άνοιξαν οι µνηµονιακές κυβερνήσεις της ∆εξιάς και του ΠΑΣΟΚ στο σώµα, στην ψυχή και την καρδιά του κάθε Ελληνα πολίτη.
Τι βρήκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Καµένη γη στα ταµεία της χώρας, ένα άθλιο θεσµικό πλαίσιο κατάλυσης των εργασιακών σχέσεων, 42 δισ. περικοπών στις συντάξεις της τρίτης ηλικίας, µε λεηλατηµένα τα αποθεµατικά των ασφαλιστικών ταµείων, 40% µειώσεις στους µισθούς των δηµοσίων υπαλλήλων, αντίστοιχες µειώσεις στις απολαβές των εργαζοµένων στον ιδιωτικό τοµέα και οι νέοι αµείβονταν µε τον επαίσχυντο υποκατώτατο του Βρούτση των 450 ευρώ. Τσεκούρι σε επιδόµατα και δώρα, τσεκούρι και απολύσεις σε υπηρεσίες του δηµόσιου τοµέα, ένα απίστευτο πογκρόµ σε καθετί δηµόσιο και βέβαια το κερασάκι στην τούρτα η βροµιά της διαπλοκής και της διαφθοράς που ανέδιδε καθεµία κλειστή πόρτα, µέχρι τότε, της δηµόσιας διοίκησης.
Είχαµε όραµα, είχαµε όνειρα πολλά, είχαµε τη διάθεση, είχαµε πολιτική. Αντισταθήκαµε όσο ήταν ανθρώπινα δυνατόν για να αλλάξουµε τις άθλιες δεσµεύσεις που είχαν συµφωνήσει οι κυβερνήσεις ∆εξιάς και ΠΑΣΟΚ σε µια σειρά από ζητήµατα (χρόνια ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση του ΕΚΑΣ κ.λπ.). Φτάσαµε µέχρι το χείλος του γκρεµού, δώσαµε τον σκληρό αγώνα του δηµοψηφίσµατος για να αποδείξουµε στη νεοφιλελεύθερη ελίτ της Ευρώπης την απέχθεια του λαού απέναντί της και το κερδίσαµε. Αναγκαστήκαµε να κάνουµε δύο βήµατα πίσω για να παλέψουµε µε γνώµονα την τιµιότητα της Αριστεράς στο ξαναχτίσιµο αυτής της χώρας. Και το πετύχαµε. Περάσαµε µέσα από χίλια κύµατα µε µόνο οδηγό µας το συµφέρον του Ελληνα πολίτη και βγάλαµε τη χώρα από τα µνηµόνια. Αποκαταστήσαµε την αξιοπρέπεια της εργασίας, πολλοί ακόµη µιλούν για τα νοµοθετήµατα του ΣΥΡΙΖΑ σε ειδικούς εργασιακούς χώρους (διανοµείς κ.λπ.), δεν αφήσαµε να υλοποιηθούν συµφωνίες των προηγούµενων που θα έστελναν στον Καιάδα της ανεργίας δεκάδες χιλιάδες εργαζόµενους και πετύχαµε συµφωνίες (π.χ. Σκλαβενίτης – Μαρινόπουλος), αναστήσαµε τη σχεδόν πεθαµένη Ελληνική Ναυπηγική Βιοµηχανία (η Σύρος τότε και η Ελευσίνα αργότερα ήταν δηµιουργήµατα των πολιτικών της κυβέρνησής µας) και κυρίως ανοίξαµε την κυβέρνηση και τη δηµόσια διοίκηση στους πολίτες, έφυγε η µπόχα, έγιναν οικονοµικότερες οι επενδύσεις και πολύ καθαρή και διαυγής η διαχείριση των δηµόσιων και ευρωπαϊκών πόρων, µε πρόσβαση όλων.
Βγήκαµε από τα µνηµόνια το καυτό 2018, διαπραγµατευτήκαµε το χρέος, δηµιουργήσαµε µια περίοδο ελεύθερη από δανειακές υποχρεώσεις κι ένα «µαξιλάρι» για να αποτρέψουµε κάθε κίνδυνο.
Παραδώσαµε µια χώρα-πυξίδα για τον πρωτοποριακό της ρόλο στην Ευρώπη, στην αλληλεγγύη των χωρών του νότου, στην ανάπτυξη µιας ανεξάρτητης, φιλειρηνικής και δηµοκρατικής εξωτερικής πολιτικής.
Αυτή ήταν η Αριστερά της κυβερνητικής θητείας της. Μιας θητείας που πολεµήθηκε όσο τίποτε άλλο από το πιο βρόµικο καθεστώς που τότε χτίστηκε για να κυβερνήσει, όπως κυβερνά ακόµη, διαλύοντας ψυχές και κατακτήσεις, βυθίζοντας τη χώρα και κυρίως τους πολίτες της σε βαθιά φτώχεια και ανέχεια, ενώ τα καρτέλ βασιλεύουν.
Και η Αριστερά; Η Αριστερά, πολύ παραπάνω η κυβερνητική Αριστερά, ή θα είναι ριζοσπαστική ή δεν θα υπάρχει. Αυτό είναι το δικό µου µήνυµα για τα δέκα χρόνια από τότε.
Διαβάστε επίσης:
Μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας από την ΕΡΤ
Ιωάννινα: Στον εισαγγελέα πέντε νεαροί για επίθεση σε ανήλικες
«Πόλεμος» για το TikTok: Μετά τον Μασκ και η Microsoft στο «παιχνίδι» για την εξαγορά του
