«Υπάρχει ένα πολύ καλύτερο επίπεδο οργάνωσης και συντονισμού σε σχέση με αυτό που συνέβαινε στο παρελθόν». Αυτή ήταν η ατάκα του πρωθυπουργού έξω από το Κέντρο Επιχειρήσεων του Υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας λίγες ημέρες πριν σχετικά με την καταστροφική πυρκαγιά της Πεντέλης, εφάμιλλης αθλιότητας μόνο εκείνη που ακολούθησε λίγα δευτερόλεπτα μετά. «Προφανώς η Ελλάδα δεν είναι η μόνη που πλήττεται αυτήν την εποχή από πυρκαγιές. Στην υπόλοιπα Νότια Ευρώπη έχουμε πολύ πιο μεγαλύτερες, πολύ πιο καταστροφικές πυρκαγιές», συμπλήρωσε ο άνθρωπος που το 2018 υποσχόταν συνοδεία «ειδικών» πως με τη Νέα Δημοκρατία στο τιμόνι της χώρας το Μάτι σε είκοσι λεπτά.
Η δήλωση δεν αποτελεί τόσο μια ένδειξη της κυνικότητας και της αλαζονείας του ανδρός όσο συνοψίζει την πολιτική γραμμή που ακολουθεί η κυβέρνησή του σε οτιδήποτε δεν αφορά την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Δύο στοιχεία διέπουν αυτό το ιδιότυπο σκεπτικό που διαπερνά την (νέο)μητσοτακική περίοδο, από τον κορονοϊό και την ενεργειακή πολιτική έως τα εθνικά ζητήματα και την κλιματική αλλαγή. Το πρώτο συνίσταται στην αναπαραγωγή μιας διαρκούς σύγκρισης με το πρόσφατο παρελθόν, σε μια σκυταλοδρομία μεταξύ τυμβωρυχίας και ευθυνοφοβίας που σκοπό έχει να αντιπαραβάλει διαρκώς το κακό χθες με το καλύτερο σήμερα. Το δεύτερο αφορά την ένταξη των ελληνικών κρίσεων στο ευρύτερο διεθνές πλαίσιο, σε μια λογική «είμαστε καλύτεροι από τους άλλους που τα πάνε χειρότερα».
Πρόκειται όμως για λογική που δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το όποιο βραχυπρόθεσμο εκλογικό όφελος, αλλά αποκτά συγκεκριμένες προεκτάσεις αν παρακολουθήσει κανείς τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Έτσι, θα ήταν «λειψή» μια ανάλυση που δεν συνδέει την αντικατάσταση της αντιπυρικής πρόληψης και πυρόσβεσης από τις εκκενώσεις με την πραγματικότητα του περιβαλλοντοκτόνου νομοσχεδίου Χατζηδάκη, όπως θα ήταν δυσεξήγητη μια ερμηνεία της πρόσληψης χιλιάδων αστυνομικών και της μονιμοποίησης χιλιάδων ιερέων αν δεν συναρτηθεί με την διαρκή απαξίωση του επιστημονικού και ερευνητικού προσωπικού. Παρομοίως, ο ψυκτικός από το Περιστέρι και ο υγειονομικά και οικιστικά «υπεύθυνος πολίτης» δεν αποτελούν απλά φληναφήματα των επικοινωνιολόγων του χιλιοτραγουδισμένου τσιτάχ -Μωυσή- Τσώρτσιλ της Ελλάδας, εκφράζουν και εμπεδώνουν ανθρωπότυπους που φανερώνουν τις ιεραρχήσεις μιας ομάδας ανθρώπων αποφασισμένων να εκποιήσουν τη χώρα ενόσω οι ίδιοι απολαμβάνουν τα ωφελήματα των αξιωμάτων τους.
Πίσω από τις εκκενώσεις που αναγορεύονται σε αντιπυρική πολιτική και τις δικαιολογίες που προσπαθούν να μας πείσουν πως ο Μητσοτάκης είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε κρύβεται μια δέσμη πολιτικών δομικά σχεδιασμένων να προτιμούν το ελάχιστο για τις υποτελείς τάξεις και το μέγιστο για τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Το «κάποια στιγμή το δάσος θα καεί» που ξεστόμισε ανερυθρίαστος ο πρωθυπουργός-αγρότης στον Ερημίτη το 2020 ταιριάζει γάντι με το δόγμα της φυγής που εφαρμόζεται ως αντίδοτο σε κάθε είδους αντιπυρική δράση. Υπό αυτή την έννοια και σε μια τριπλή εναλλαγή των χαρακτηριστικών που προαναφέρθηκαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης διεκδικεί έναν ακόμη -ομολογουμένως πρωτότυπο για επικεφαλής κυβέρνησης- τίτλο για τη θητεία του: Πρωθυπουργός εκκενώσεων, δικαιολογιών και συμφερόντων.
