Προφασιζόμενος ότι προστατεύει το πολίτευμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να δηλώσει ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας πως δεν αναγνωρίζει τον Νίκο Παππά ως εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης λόγω της καταδίκης από το ειδικό δικαστήριο.
Το αβίαστο αντεπιχείρημα είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ως πολιτειακή απειλή το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα με την κατηγορία της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων στη Μολδαβία εναντίον του Νίκου Γεωργιάδη και γι’ αυτό του είχε διαμηνύσει να «κάτσει λίγο πίσω», όπως είχε αποκαλύψει ο πρώην στενός του συνεργάτης κατά τη διάρκεια της πρωτόδικης δίκης.
Παράλληλα, ο πρωθυπουργός φέρει ακέραια πολιτική ευθύνη για το πολύκροτο σκάνδαλο των υποκλοπών. Ακόμη κι αν παραβλέψουμε το πόρισμα – κουρελόχαρτο του Αρείου Πάγου για το σκέλος του Predator, η παρακολούθηση από την ΕΥΠ πολιτικών αντιπάλων, ηγεσίας Ενόπλων Δυνάμεων και στενών του συνεργατών, όπως ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Αλέξανδρος Διακόπουλος, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Στο ίδιο μοτίβο εντάσσονται η κατρακύλα της χώρας στην ελευθερία του Τύπου, η λίστα Πέτσα για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης και η άδικη δίωξη δημοσιογράφων, όπως επίσης η προσπάθεια επιρροής της κρίσης του πρώην ανώτερου αρεοπαγίτη Χρήστου Τζανερίκου, από μέλος του υπουργικού συμβουλίου και όχι μόνο.
Θα μπορούσε κανείς να συμπεριλάβει τη συγκάλυψη του εγκλήματος και του μπαζώματος των Τεμπών, τις ωμές παρεμβάσεις στις ανεξάρτητες αρχές, την άρση της προστασίας των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος, τον τρόπο που «αξιοποιήθηκαν» τα προσωπικά δεδομένα ασθενών Covid-19, μαθητών και αποδήμων μέσω της Palantir, της Cisco και του Μισέλ-Gate αντίστοιχα για να καταλήξει με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως αν ο κ. Μητσοτάκης έπρεπε σώνει και ντε να χαρακτηριστεί προστάτης, τότε θα ήταν του καθεστώτος και όχι του πολιτεύματος.