Η πλευρά Λιγνάδη επιδόθηκε σε µια προσπάθεια πολιτικοποίησης της διαδικασίας, µε τον ίδιο, τους φίλους του που κατέθεσαν υπέρ του, αλλά και τον συνήγορό του να κάνουν λόγο για µεθοδεύσεις που στόχο έχουν κατά κύριο λόγο την κυβέρνηση.
Η πρώην υφυπουργός Παιδείας ηθοποιός και καλή του φίλη Ελένη Κούρκουλα απέδωσε τις κατηγορίες για βιασµό σε µένος κατά της κυβέρνησης της Ν∆, συνδέοντας τον ∆. Λιγνάδη µε την υπουργό Πολιτισµού Λίνα Μενδώνη και τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη.
Απαντώντας σε ερώτηση του εισαγγελέα εάν είχαν λόγο οι καταγγέλλοντες να βλάψουν τον κατηγορούµενο υπογράµµισε πως αυτό συνέβη «επειδή ήταν διευθυντής του Εθνικού ήθελαν να τον πλήξουν» και συµπλήρωσε: «Για να πλήξεις την υπουργό, τον ίδιο, ακόµη και τον πρωθυπουργό. Η υπουργός τον επέλεξε».
Η ίδια µάλιστα στην κατάθεσή της επέπληξε την υπουργό Πολιτισµού λέγοντας: «Η κ. Μενδώνη κακώς χρησιµοποίησε τη φράση ότι οι ηθοποιοί εξαπατούν. Είναι λάθος της», ενώ συνέχισε λέγοντας ότι η υπουργός «φοβούµενη το πολιτικό κόστος για να υπερασπίσει τον εαυτό της και την κυβέρνηση, εξανάγκασε σε παραίτηση τον ∆. Λιγνάδη».
Το παραπάνω συµπέρασµα της Ελ. Κούρκουλα έρχεται σε πλήρη αντίθεση µε ό,τι κατέθεσε ο αδερφός του, Γιάννης Λιγνάδης, ο οποίος ξεκαθάρισε σε όλους τους τόνους πως κανείς από την κυβέρνηση δεν ζήτησε την παραίτηση του ∆. Λιγνάδη από το Εθνικό Θέατρο αλλά ήταν δική του προσωπική απόφαση.
Ο ίδιος ο ∆. Λιγνάδης από την πρώτη στιγµή µάλιστα προσπάθησε να αποδώσει πολιτικό κίνητρο στις καταγγελίες σε βάρος του. Συγκεκριµένα, στο απολογητικό του υπόµνηµά είχε ισχυριστεί ότι ουσιαστικά δέχεται «πόλεµο» επειδή «οι ως άνω επιλογές µου δεν ήταν “αριστερές”, ήταν διαφορετικές από τις επιλογές της προηγούµενης διοίκησης επί Κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ […]. Αλλωστε ήδη πριν την ανάληψη των καθηκόντων µου είχα ασκήσει σκληρή κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τις επιλογές των παραγωγών στο Εθνικό Θέατρο. Αποκορύφωµα της έκφρασης της αγάπης µου για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισµό που ενδεχοµένως να ενόχλησε τους αριστερίζοντες θιασώτες του µεταµοντέρνου, ήταν η επιλογή µου να φιλήσω το οµοίωµα του Παρθενώνα µετά το τέλος της περσινής παράστασης “Πέρσες” στην Επίδαυρο».
Μεροληπτική δικαιοσύνη και όχι τυφλή
Η δικαιοσύνη λένε είναι τυφλή. Το τελευταίο διάστηµα όµως φαίνεται πως φορώντας τα µυωπικά γυαλιά της καταφέρνει και βλέπει. Το θέµα είναι το προς τα πού κοιτάει. Κοιτάει από τη µεριά εκείνων που της φόρεσαν τα πολύτιµα βοηθήµατα όρασης ή προς τη µεριά του δικαίου;
Η λέξη «ντροπή» ακούστηκε τις τελευταίες ηµέρες όσο καµία. Ντροπή για την ελληνική ∆ικαιοσύνη. Είναι όµως η πρώτη φορά που ο κόσµος ντρέπεται; Οχι. Οι δικαστικές αποφάσεις-πρόκληση δυστυχώς δεν είναι κάτι πρωτοφανές για την Ελλάδα, πόσο µάλλον για την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων.
Τελευταία παρατηρείται µία σειρά περίεργων αποφυλακίσεων κατηγορουµένων ή καταδικασθέντων, οι οποίοι όµως ανήκουν σε ένα συγκεκριµένο ταξικό και κοινωνικό φάσµα, πράγµα το οποίο εγείρει ερωτήµατα σε ένα τεράστιο µέρος της ελληνικής κοινωνίας και δηµιουργεί ένα δικαιολογηµένο κλίµα αµφισβήτησης ως προς τον θεσµό της ανεξάρτητης ∆ικαιοσύνης.
Εδώ δεν µιλάµε για µια κοινότοπη και γραφική θέση σχετικά µε την ύπαρξη παρακράτους και συντεχνιών που «κουκουλώνουν» ό,τι συµφέρει την οικονοµική και πολιτική ελίτ της χώρας, αλλά χειροπιαστά παραδείγµατα που κάνουν µέχρι και τους πλέον δικαιολάγνους να αµφισβητούν τις κρίσεις της «τυφλής» δικαιοσύνης.
Πέρα από την αποφυλάκιση του ∆. Λιγνάδη, ακόµη µία αποφυλάκιση, εκείνη του Πέτρου Φιλιππίδη, ο οποίος κατηγορείται και δικάζεται για βιασµό και απόπειρες βιασµού και ήταν προφυλακισµένος εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, έρχεται να ταράξει την εµπιστοσύνη του κόσµου στις δικαστικές αρχές. Μάλιστα ο ηθοποιός αποφυλακίστηκε µε το σκεπτικό ότι δεν αποτελεί κίνδυνο, αφού η δηµοσιοποίηση των κατηγοριών σε βάρος του αποκλείει την πιθανότητα µετάβασής του στο θέατρο έτσι ώστε να τελέσει εκ νέου έκνοµες πράξεις, λες και µόνο στον συγκεκριµένο χώρο θα µπορούσε να τελέσει κάποιο αδίκηµα.
Την ίδια ώρα το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Λαµίας αναγνώρισε το ελαφρυντικό του σύννοµου βίου στον Επαµεινώνδα Κορκονέα, δολοφόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τον αποφυλακίζει εκ νέου παραβιάζοντας το σκεπτικό της απόφασης της Ολοµέλειας του Αρείου Πάγου, γεµίζοντας µε οργή την ελληνική κοινωνία.
Ακόµη µία κραυγαλέα αποφυλάκιση είναι εκείνη του Αθανάσιου Χορταριά, του µεσίτη ο οποίος καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια για το φονικό λιντσάρισµα του Ζακ Κωστόπουλου µόλις πριν από δύο µήνες. Αξίζει να σηµειωθεί πως η αποφυλάκισή του ήρθε προτού καλά καλά καθαρογραφεί η απόφαση του ΜΟ∆ που τον καταδίκασε.
Εξοργιστική για την κοινή γνώµη ήταν και η απόφαση της µη προφυλάκισης των αστυνοµικών –που είχαν στο πλευρό τους τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη– που γάζωσαν µε σφαίρες το ΙΧ που επέβαινε ο 18άχρονος Νίκος Σαµπάνης ο οποίος και έχασε τη ζωή του.
∆ύο µέτρα και δύο σταθµά φαίνεται ότι υπάρχουν και σε ό,τι αφορά τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των κρατουµένων. Για παράδειγµα ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος, που πέρασε πολλές µέρες στη ΜΕΘ έχοντας κορονοϊό, µεταφέρθηκε άµεσα σε κέντρο αποκατάστασης, σε αντίθεση µε τον ∆ηµήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος έπειτα από 66 ηµέρες απεργίας πείνας είχε επίσηµη σύσταση από τους γιατρούς του ότι επιβάλλεται η µεταφορά του σε κέντρο αποκατάστασης που όµως δεν έγινε δεκτή.
Αθώοι στον σταυρό, Πιλάτοι στους νιπτήρες
Ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης, που νοσηλεύεται εδώ και περίπου ένα µήνα στο νοσοκοµείο Λαµίας, έπειτα από 55 ηµέρες απεργίας πείνας βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του διεκδικώντας το νόµιµο δικαίωµά του στην υφ’ όρων απόλυση, πράγµα που οι δικαστικές αρχές του αρνούνται επανειληµµένα.
Παράλληλα ο Βαγγέλης Σταθόπουλος βρίσκεται στη φυλακή έχοντας καταδικαστεί σε 19 χρόνια ως µέλος τροµοκρατικής οργάνωσης χωρίς να υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν την ενοχή του.
Προσωρινά κρατούµενος είναι και ο Πάνος Καλαϊτζής, ο οποίος κατηγορείται και εκείνος µε τον 187Α χωρίς να αναφέρεται καν το όνοµά του στο σύνολο της δικογραφίας, πέραν της αρχής που αναγράφονται τα στοιχεία του.
Αλλο ένα δικαστικό παράδοξο είναι αυτό που έγινε µε την πολύκροτη δίκη των Σεπολίων. Εκεί κατηγορούµενοι ήταν οι συλληφθέντες από την πορεία της 17 Νοεµβρίου, οι οποίοι είχαν ξυλοκοπηθεί ανηλεώς από την αστυνοµία. Αφού η δίκη έφτασε στην τελευταία της ηµέρα και από την αποδεικτική διαδικασία είχε αναδειχτεί η πλήρη αθωότητά τους, οι κατηγορούµενοι πληροφορήθηκαν ότι η πρόεδρος του δικαστηρίου παύθηκε και ότι η δίκη θα διεξαχθεί από την αρχή.
Πριν από λίγες ηµέρες µόνο ένας πολίτης µε µειωµένο καταλογισµό κρίθηκε ένοχος γιατί είχε κλέψει… µερικές µπουγάτσες.
Ολα τα παραπάνω είναι µόνο µερικά από όσα κάνουν τον κόσµο να γράφει µε σπρέι στους τοίχους: «Η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει µόνο τους ξυπόλυτους».
