Κόλλησε η βελόνα εδώ και ένα χρόνο. Πόσο αποτελεσματικά μπορεί να είναι τα τόσο επαναλαμβανόμενα και αναμενόμενα σλόγκαν;
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή χωρίς να θέλουμε να κουράσουμε.
Από τον πρώτο μήνα της πανδημίας (2020) ήταν γνωστό τι περιμέναμε και παράλληλα «άγνωστος» ο νέος ιός.
Οι συνταγές πολλές, ανάλογα με την ιδεολογική και «ταξική» προσέγγιση στην πανδημία.
Οι αγκυλώσεις επίσης αφού το ιδεολογικό πρόσημο έδινε και ανάλογες λύσεις:
- Ευκαιρία για πλιάτσικο και αλλαγές εν κρυπτώ χωρίς αντιδράσεις
- Ευκαιρία για χρήσιμες μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία και στις δομές της οικονομίας με μεγαλύτερη συναίνεση
Εννοείται πως ως χώρα και ως πολιτική εξουσία δεν είμαστε εξαίρεση. Οι ίδιες καταστάσεις σχεδόν παντού, οι ίδιες ιδεολογικές σημαίες και τα ίδια αναμενόμενα «λάθη».
Οπότε και οι κατόπιν εορτής συγκρίσεις ήταν χαμένες από χέρι!
Εδώ επέλεξαν αυτό που ήξεραν και έκαναν για δεκαετίες.
Και ας ανατρέξουμε και στο βάθος εδώ και δύο αιώνες. Τόση είναι η ιστορία του «σύγχρονου» (μη γελάτε) ελληνικού κράτους.
Από τα πρώτα δάνεια που έφαγαν, τους προεστούς που έτρωγαν έως και σήμερα.
Μόνον που από εκείνους που διατυμπανίζουν επιτελικά κράτη και αριστεία περιμένεις περισσότερα από εκθέσεις δημοτικού, λιτανείες, μπαλώματα και «τρέχω και δεν φτάνω».
Περιμένεις για παράδειγμα «εθνική συναίνεση» που σημαίνει πως περιμένουμε Αρμαγεδδώνα και οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε με εξυπνάδα και όχι επικοινωνιακές κουτοπονηριές.
Που σημαίνει πως καλείς όλα τα κόμματα σε σύσκεψη, καταγράφεις απόψεις και ενστάσεις, βρίσκεις κοινές συνιστώσες και λύσεις.
Σημαίνει πως μπροστά στην καταστροφή δεν γίνεσαι Θάτσερ και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε.
Σημαίνει πως έχεις την εξυπνάδα να αναθεωρήσεις για το κοινό όφελος λύσεις που «θα ήθελες» ταξικά.
Τη συγκέντρωση πλούτου για παράδειγμα στους πιο ισχυρούς, την κατάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης ή της δημόσιας υγείας.
Δεν μπορείς να μην ξέρεις τι γίνεται εκεί που τα προτίμησαν αυτά.
Πως οι μεσαίες και οι χαμηλότερες τάξεις βγήκαν εκτός συστήματος και ψάχνουν στον ήλιο μοίρα.
Αντίθετα επέμεινες να επιβάλεις την νεοφιλελεύθερη και ταξική σου ατζέντα περνώντας νόμους ανάλογους, φτωχοποιώντας ακόμα περισσότερο, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον τη Δημόσια Υγεία.
Τι κι αν επικοινωνιακά όλα ή σχεδόν όλα είναι δικά σου;
Τρέχεις και δεν φτάνεις για να προσθέσεις 10,20,30 ΜΕΘ. Προσπαθείς να πολλαπλασιάσεις τους εργαζόμενους στο ΕΣΥ σαν να ήσουν ο θεάνθρωπος στον γάμο της Κανά…
Εμ, δεν γίνονται αυτά!
Με επικοινωνιακές εκθέσεις δημοτικού και δάκρυα υπουργών δεν λύνεις το πρόβλημα.
Σπας τα νεύρα, απαξιώνεις την ίδια την εξουσία και την πολιτική.
Ακόμα και οι δικοί σου σε χλευάζουν και σου γυρίζουν την πλάτη.
Αντί να δώσεις βήμα στα μυαλά των ειδικών, τους εργαλειοποιείς και προσπαθείς να κερδίσεις χρόνο, ταξικά και κομματικά οφέλη.
Δεν «έτυχε», απλά «απέτυχε»!
