Οταν οι κυβερνητικές αποφάσεις καταρρίπτονται από την ίδια την πραγματικότητα καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει τον θόρυβο που προκαλείται.
Για παράδειγμα, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει για την απόφασή της να απαγορεύσει τις δημόσιες συναθροίσεις άνω των 100 ατόμων σε ανοιχτούς χώρους όταν την ίδια ώρα ή ίδια επιτρέπει την είσοδο έως και 50 ατόμων στους μητροπολιτικούς ναούς (σε κλειστό χώρο) ή επιτρέπει τον συγχρωτισμό εκατοντάδων ατόμων για παράδειγμα στα πάρκα ανά την επικράτεια. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να στοχοποιεί πολίτες που βγαίνουν για τα ψώνια τους την ώρα που ο πρωθυπουργός πηγαίνει για mountain bike και φωτογραφίζεται περιχαρής χωρίς μάσκα με εντουράδες.
Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει έναν νέο άνθρωπο να μείνει σπίτι του όταν αφήνει ελεύθερα υπερήλικες να γλείφουν κοινό κουταλάκι στους ναούς, όταν ανοίγει ανεξέλεγκτα τα σύνορα το καλοκαίρι με χάπενινγκ στην καλντέρα της Σαντορίνης, όταν δεν φρόντισε να τοποθετήσει στα ΜΜΜ σύστημα καθαρισμού του αέρα, όταν ξανάνοιξε τα σχολεία όπως ακριβώς τα έκλεισε, όταν, όταν, όταν…
Ας μη μακρηγορώ, δεν υπάρχει λόγος, καταλαβαινόμαστε… Ξεκαθαρίζω ότι οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται αλλά και ο νομοθέτης οφείλει τα μέτρα που λαμβάνει να «εφάπτονται» στη λογική. Αλλιώς πριονίζει ο ίδιος τα πόδια της καρέκλας στην οποία καθόμαστε όλοι. Το κράτος είναι κατάκτηση και ο συντακτικός του χάρτης επίσης, τον οποίο πρέπει να διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού διότι διέπει τις μεταξύ μας σχέσεις.
Η ΝΔ μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις μιας ακραίας χρησιμοθηρίας, βάζοντας το άλογο της λογικής πίσω από το κάρο του κομματικού συμφέροντος, της επικοινωνιακής διαχείρισης και της επιλεκτικής αντιμετώπισης των «δικών μας» παιδιών.
