Με θεσμικές μεγαλοστομίες συσχέτισης ασύνδετων γεγονότων, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν την προθυμία τους στο σπάσιμο του εμπάργκο στον ΣΚΑΪ την στιγμή που ο ιδιοκτήτης του καναλιού τους αποκαλεί ηθικούς αυτουργούς του χτυπήματος και ο Μ. Βορίδης τους περιγράφει ως «εκτροφείς» εξτρεμιστικών συμπεριφορών.
Σε κείμενο που διοχετεύτηκε εντός Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο εμπνεύστηκαν δύο βουλευτές, κερδίζοντας μία ακόμα συνυπογραφή και παραλίγο μία ακόμα, θεωρούν ότι η απάντηση στην άμεση στοχοποίηση και ταύτιση με την τρομοκρατία είναι η νομιμοποίηση της συκοφαντίας και της πολιτικής εργαλειοποίησης μίας βομβιστικής επίθεσης.
Τονίζουν ότι η Αριστερά έχει τα εχέγγυα να λειτουργήσει σε καθεστώς κριτικής και πως αντιλαμβάνεται τη Δημοκρατία ως θεμελιώδη προϋπόθεση, ως συνθήκη που πρέπει διαρκώς να επιβεβαιώνεται και να κατακτιέται. Ορθή η επισήμανση, αλλά ποιος την αμφισβήτησε; Μήπως, εννοούν ότι η αποστροφή στα fake news μαζικής παραγωγής σημαίνει αυτομάτως αντιδημοκρατική πρακτική; Μήπως, τελικά, η έμμεση αποδοχή της διαστρέβλωσης ιεραρχείται υψηλότερα στη Δημοκρατία προκειμένου να μην εγκαλούνται πολιτικοί χώροι για στρεψοδικία και υποχώρηση;
«Υπό αυτούς τους όρους πρέπει να ερμηνευτεί η απόλυτα καταδικαστική στάση μας απέναντι στη τρομοκρατική πράξη στον ΣΚΑΙ, και κάτω από αυτές τις συνθήκες οφείλουμε να στηρίξουμε την πολιτική μας εκφώνηση και την πολιτική μας πρόταση, σε όλα, τα δημοκρατικά ΜΜΕ, χωρίς εξαιρέσεις» σημειώνουν στον ατελή συμψηφισμό του επιλόγου.
Τα αντανακλαστικά κυβέρνησης και κόμματος ήταν ακαριαία μετά την είδηση της επίθεσης στο κανάλι του Φαλήρου, καταδικάζοντας απερίφραστα όσους μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη του χτυπήματος. Αυτό που ίσως δεν αντιλαμβάνονται όσοι συνέταξαν το κείμενο και υιοθετούν αυτό το βαθιά ενοχικό σκεπτικό είναι ότι το εμπάργκο δεν επήλθε εξαιτίας ενός δημοσιογραφικού ατοπήματος εν μέσω της τραγωδίας στο Μάτι αλλά λόγω της ακατάπαυστης και στοχευμένης παραποίησης γεγονότων για λόγους μιντιακής αρωγής σε συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα.
Ευτυχώς, στην απόπειρα αυτοενοχοποίησης αρκετοί βουλευτές αντέδρασαν επισημαίνοντας ότι η άρση του εμπάργκο όχι μόνο αποτελεί έμμεση αποδοχή της κατηγορίας του Αλαφούζου περί ηθικής αυτουργίας, αλλά παράλληλα ανοίγει το δρόμο για να μετατραπεί σε αποτελεσματικού τύπου εγχείρημα ο πολιτικός εκφοβισμός δια της τρομοκρατίας.
Η αυτοενοχοποίηση είναι ένα από τα πολλά σύνδρομα που ακολουθούν πεισματικά την Αριστερά. Η μεμψιμοιρία που μετατράπηκε σε άφθαρτο σαράκι ήταν ταυτοτικό χαρακτηριστικό που πλαισιωνόταν και σερβιριζόταν με τη βολική επιλογή της θεωρίας του ώριμου φρούτου το οποίο θα πέσει μαζί με τις ώριμες κοινωνικές συνθήκες. Το 2015 οι συνθήκες δεν ωρίμασαν, ωρίμασε όμως η κοινωνική οργή για ανατροπή της πολιτικής πραγματικότητας που οδήγησε στη μνημονιακή λαίλαπα.
Τώρα λοιπόν που η Αριστερά παραμέρισε τη διαμαρτυρία και πορεύεται με όρους άσκησης εξουσίας, παρεμβαίνοντας στην πραγματικότητα και όχι σε αυτό που κάποιοι αντιλαμβάνονταν ως τέτοια, υπάρχουν αυτές οι φωνές που ασυνείδητα θέλουν να την ξανά βάλουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου. Και λέω ασυνείδητα γιατί δεν πιστεύω πως κανένας από τους συντάκτες του κειμένου θεωρεί εαυτόν ηθικό αυτουργό για τα δέκα κιλά δυναμίτη στο Φάληρο.
