Στην ελληνική πολιτική ιστορία η δηµοκρατική-προοδευτική προοπτική της χώρας έπεφτε πάντα θύµα της εφευρετικότητας των κέντρων εξουσίας, µέσα και έξω από τη χώρα, για την επιβολή συγκυριακών εκλογικών συστηµάτων. Αυτός ο λαός έχει υποστεί κάθε είδους «ενισχυµένες» αναλογικές, µέχρι το αλήστου ιστορικής µνήµης τριφασικό, εκλογικά συστήµατα που µπορούσαν να πετύχουν το πρώτο κόµµα να έχει λιγότερες έδρες από το δεύτερο κ.ο.κ. Χάρη στην παγκόσµια πρόοδο, τις τελευταίες δεκαετίες η εφευρετικότητα περιορίζεται κυρίως σε δύο σηµεία αυθαιρεσίας: στο όριο εισόδου στη Βουλή, που ακυρώνει εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους πολιτών και τους στερεί την εκπροσώπηση, και στον αριθµό του ληστρικού µπόνους, που χαρίζει στο πρώτο κόµµα έδρες που δεν αντιστοιχούν στην ψήφο των πολιτών.
Αυτές οι µεθοδεύσεις καλύπτονται πάντα πίσω από µια πολιτική ψευτοεπιχειρηµατολογία που δηλώνει απροσχηµάτιστα ότι η δηµοκρατική λαϊκή έκφραση έρχεται σε δεύτερη µοίρα. Οτι υποχωρεί µπροστά στην προβαλλόµενη ανάγκη για «ισχυρές κυβερνήσεις». «Ισχυρή» θεωρείται η µονοκοµµατική κυβέρνηση που στηρίζεται σε έδρες όσο χρειάζεται αναντίστοιχες προς τη λαϊκή ψήφο, η οποία υποτίθεται ότι είναι ιερή για τη δηµοκρατία. Ετσι, οι µειοψηφίες στον λαό γίνονται παντοδύναµες πλειοψηφίες στη Βουλή και δηµιουργούνται κατά πλάσµα δικαίου οι µειοψηφικές αλλά αυτοδύναµες κυβερνήσεις. Ο µύθος της µονοκοµµατικής ισχυρής κυβέρνησης εξυπηρετεί στην πραγµατικότητα ένα και µόνο σκοπό: τη δυνατότητα ανέλεγκτης άσκησης εξουσίας από µια κυβέρνηση που αν και µειοψηφική «δικαιούται» πλέον να λαφυραγωγεί το κράτος.
Αυτό που αποτελεί κανόνα λειτουργίας σε όλες τις δηµοκρατίες της Ευρώπης (οι κυβερνήσεις συνεργασίας) παρουσιάζεται από την ελληνική αταβιστική και εξουσιοµανή ∆εξιά, µέσω του κ. Μητσοτάκη, σαν «τερατογένεση». Στην πραγµατικότητα προτάσσει µε περισσή αυταρέσκεια αλλά και ιδιοτέλεια ένα κατασκευασµένο δίληµµα: ή εγώ ανεξέλεγκτος ή το χάος! Αυτό το πλασµατικό δίληµµα είναι η έσχατη θέση άµυνας µιας κυβέρνησης που έχει πλήρη συναίσθηση των συνεπειών της πολιτικής της για την κοινωνία.
Σε αυτό το πλαίσιο αναδεικνύεται σήµερα περισσότερο από ποτέ µια θεµελιώδης υποχρέωση για την Αριστερά και την προοδευτική παράταξη γενικότερα: να υποστηρίξει εµπράκτως τις δηµοκρατικές εξελίξεις µε βάση την ανόθευτη έκφραση της λαϊκής ψήφου, όπως αυτή αποτυπώνεται και κοινοβουλευτικά, µέσω της απλής αναλογικής.
Αυτό όµως δεν σηµαίνει υποχρεωτικότητα στις συνεργασίες. Οι συνεργασίες χωρίς αρχές ούτε κοινό προσυµφωνηµένο πρόγραµµα αποτελούν κι αυτές µια άλλη µορφή απάτης στη διακυβέρνηση, όσο και η κατασκευή µειοψηφικών µονοκοµµατικών κυβερνήσεων.
Μπροστά στην επίθεση που έχει εξαπολύσει εναντίον της κοινωνίας η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι απόλυτα φυσικό να αναδεικνύεται η ανάγκη για την προοπτική της λεγόµενης «προοδευτικής συγκυβέρνησης».
Στο ΜέΡΑ 25 εδώ είµαστε καθαροί: δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουµε συµµέτοχοι σε µια διαδικασία διακυβέρνησης χωρίς δεσµεύσεις. Πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να συνεργήσουµε σε καµιά κυβέρνηση που επικαλούµενη δυσκολίες και αυταπάτες θα προδώσει για µια ακόµη φορά την εµπιστοσύνη του ελληνικού λαού.
Λέµε «όχι» στα µετεκλογικά παζάρια και στις παρασκηνιακές συναλλαγές. Και προτείνουµε σε βαθµό απαίτησης, δηλαδή ως αναγκαία προϋπόθεση για τη δική µας συµµετοχή, την προεκλογική προγραµµατική συµφωνία. Εχουµε θέσει, και µε απόφαση του συνεδρίου µας, τα 7+1 κοµβικά για µας σηµεία πολιτικού προγράµµατος τα οποία θεωρούµε αναγκαία για την επόµενη µέρα στην Ελλάδα. Αυτά δεν τα θέτουµε για να επιβάλουµε το πρόγραµµά µας σε οποιοδήποτε άλλο κόµµα. Θεωρούµε ότι αποτελούν τις αναγκαίες προτεραιότητες ως προς τις οποίες πρέπει να υπάρξει διάλογος για να προκύψει, µε βάση αυτές και όχι µε την υποχρεωτική αποδοχή όλων, η οποιαδήποτε προγραµµατική συµφωνία.
Οχι, λοιπόν, στις λευκές επιταγές. Κυβερνητικό πρόγραµµα και µε εχέγγυα ότι θα τηρηθεί. Οχι άλλη νοσηρότητα στο ελληνικό πολιτικό σύστηµα. ∆εν έχουν περιθώρια πια ούτε η χώρα ούτε ο λαός της. Σε λίγο η κατάσταση θα είναι µη αναστρέψιµη.
Η Σοφία Σακοράφα είναι βουλευτής Β3 Νότιου Τομέα Αθηνών ΜέΡΑ25, αντιπρόεδρος της Βουλής
