Η πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Αναισθησιολόγων, Άννα Μαλισιώβα, εξηγεί στο documentonews.gr, τους λόγους για τους οποίους νοσοκομεία του ΕΣΥ έφτασαν σε σημείο να αναστείλουν τακτικά χειρουργεία λόγω της έλλειψης αναισθησιολόγων, αλλά και γιατί οι ίδιοι οι αναισθησιολόγοι επιλέγουν να εργάζονται στο εξωτερικό.
Η κ. Μαλισιώβα σημειώνει ότι οι συνθήκες που επικρατούν στο ΕΣΥ οι αμοιβές των γιατρών αλλά και η μονοθεματικότητα των δημόσιων νοσοκομείων στην πανδημία είναι οι βασικοί λόγοι που «έδιωξαν» από το ΕΣΥ τους αναισθησιολόγους. Προτείνει ως λύση την σωστή στελέχωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ώστε να είναι καλύτερες οι εργασιακές συνθήκες, να τηρούνται τα ωράρια και ο χρόνος εργασίας της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας, αλλά και την αύξηση της αμοιβής των γιατρών του ΕΣΥ κάνοντας σαφές οτι το νοσοκομείο χωρίς αναισθησιολόγους και χωρίς χειρουργεία μετατρέπεται σε ένα Κέντρο Υγείας.
Γιατί το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν έχει αναισθησιολόγους;
Ήδη, μετά την μνημονιακή μείωση των μισθών του ΕΣΥ το 2012 κατά 50% παρατηρήθηκε μία ελάττωση του αριθμού των αναισθησιολόγων ειδικευμένων
και ειδικευόμενων. Τα τελευταία χρόνια οι υψηλές αμοιβές των ιατρών στα Ευρωπαϊκά κράτη και την Κύπρο οδήγησε ένα μεγάλο αριθμό αναισθησιολόγων εκεί. Κατά την περίοδο του COVID, η διακοπή της λειτουργίας των τακτικών χειρουργείων στα Δημόσια Νοσοκομεία όπως και η μη νοσηλεία ασθενών
COVID στα ιδιωτικά θεραπευτήρια οδήγησαν ένα μεγάλο αριθμό ασθενών στον Ιδιωτικό Τομέα της Υγείας. Η κατάσταση αυτή αύξησε την ζήτηση της ειδικότητας της Αναισθησιολογίας με συνεπακόλουθο την αύξηση των προσφερόμενων αποδοχών και μετακίνηση Αναισθησιολόγων από τον Δημόσιο στον Ιδιωτικό Τομέα. Επίσης οι νέοι γιατροί που αποκτούν τον τίτλο της ειδικότητας προτιμούν τις ανωτέρω λύσεις που προσφέρουν καλύτερες αποδοχές. Αυτό οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο διότι η μείωση του αριθμού των Αναισθησιολόγων στα Δημόσια Νοσοκομεία αυξάνει τον όγκο δουλειάς και τον αριθμό των εφημεριών κάνοντας το ΕΣΥ μη ελκυστικό σε συνδυασμό με τις χαμηλές αποδοχές.
Είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα;
Ναι σε πολλές χώρες του αναπτυγμένου κόσμου υπάρχει αυτό το πρόβλημα όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθούν να το λύσουν με διάφορους τρόπους. Στις χώρες του τρίτου κόσμου η κατάσταση είναι τραγική.
Πού κυμαίνονται οι αμοιβές των αναισθησιολόγων σε άλλες χώρες της Ευρώπης και πού στην Ελλάδα;
Κατά πληροφορίες ο εισαγωγικός μισθός στην Ρουμανία είναι περίπου 3.000, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Γερμανία οι επιμελητές αμείβονται περίπου με 10.000 ευρώ. Στην Ελλάδα ο νεοδιοριζόμενος επιμελητής Β΄ παίρνει αρχικό μισθό περίπου 1.000 ευρώ ενώ ο μισθός Διευθυντή του ΕΣΥ είναι 2.000 ευρώ. Από τον Ιούλιο του 2021 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2022 το Υπουργείο έχει δώσει ένα επίδομα αφορολόγητο στους ειδικευόμενους Αναισθησιολόγους 250 ευρώ και στους ειδικευμένους 400 ευρώ.
Τι είναι αυτό που οδηγεί τους Έλληνες φοιτητές να μην ακολουθούν αυτή την ειδικότητα; Έχει αλλάξει το τελευταίο καιρό αυτή η τάση;
Είναι μία ειδικότητα σχετικά αφανής, έχει πολύ μεγάλο τμήμα ευθύνης του χειρουργικού περιστατικού και δεν έχει την δυνατότητα απογευματινών
ιατρείων ώστε ο ιατρός να συμπληρώνει το εισόδημά του. Πολλές φορές σε ατυχή συμβάντα έχει συμβεί να φορτωθεί την ευθύνη ο
αναισθησιολόγος σε μερίδιο μεγαλύτερο από αυτό που του αναλογεί αν όχι εξ ολοκλήρου. Σήμερα από τις 463 θέσεις ειδικευόμενων αναισθησιολόγων είναι
κατειλημμένες οι 150. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ειδικευόμενων είναι σχετικά σταθερός. Προτιμώνται τα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία όπως και τα
μεγάλα Νοσοκομεία του ΕΣΥ όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός περιστατικών άρα περισσότερες ευκαιρίες εκπαίδευσης και όπου τηρείται το νέο
Πρόγραμμα της ειδικότητας που είναι συμβατό με τις κατευθυντήριες αρχές της UEMS. Σε αυτά τα Νοσοκομεία πιθανόν να υπάρχει και αναμονή.
Υπάρχει λύση ώστε να σταματήσουν οι αναισθησιολόγοι να επιλέγουν να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα αλλά και σε άλλες χώρες;
Νομίζω ότι η πρώτη λύση είναι η αύξηση των αποδοχών στο ΕΣΥ. Όταν στελεχωθούν σωστά τα Νοσοκομεία θα είναι και οι εργασιακές συνθήκες καλύτερες ώστε να τηρούνται τα ωράρια και ο χρόνος εργασίας της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας. Επίσης η Ελληνική Αναισθησιολογική Εταιρεία μαζί με την Ελληνική Εταιρεία Αλγολογίας και την Ελληνική Εταιρεία Αναισθησιολογίας και Εντατικής Ιατρικής Βορείου Ελλάδος έχουν καταθέσει στο ΚΕΣΥ τα προγράμματα εξειδίκευσης στην Αλγολογία, της μετεκπαίδευσης (fellowship) στην Παιδιατρική Αναισθησιολογία, στην Μαιευτική Αναισθησιολογία και στη Καρδιοθωρακική Αναισθησιολογία και αναμένουμε να γίνουν ΦΕΚ. Αυτά πιθανόν να είναι ποιοτικά κριτήρια που πιθανόν θα μπορούσαν να ελκύσουν τους νέους γιατρούς σε συνδυασμό με την βελτίωση των αποδοχών και του εργασιακού περιβάλλοντος.
Η επιλογή της μετακίνησης αναισθησιολόγων από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ή η προκήρυξη συγκεκριμένων και όχι όλων των κενών θέσεων λύνει το πρόβλημα;
Η μετακίνηση Αναισθησιολόγων δεν λύνει τα προβλήματα, αντίθετα τα επιτείνει γιατί υποστελέχωση σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό έχουν όλα τα Νοσοκομεία. Το 2012 με τους μνημονιακούς νόμους μειώθηκαν οι οργανικές θέσεις των Γιατρών στους Οργανισμούς των Νοσοκομείων. Πρέπει να επικαιροποιηθούν οι Οργανισμοί των Νοσοκομείων ώστε οι οργανικές θέσεις των Αναισθησιολόγων και φυσικά και των άλλων ειδικοτήτων που θα προκηρυχθούν να καλύπτουν τις τρέχουσες ανάγκες. Οι αναισθησιολόγοι σήμερα καλούνται να χορηγήσουν αναισθησία και καταστολή σε πλήθος παρεμβατικών πράξεων εκτός του χειρουργείου όπως: διαδερμικές αλλαγές βαλβίδων καρδιάς (πχ TAVI), Eνδοσκοπική παλίνδρομη Χολαγγειο-Παγκρεατογραφία (ERCP), εμβολισμούς κλπ. Επίσης οι Αναισθησιολόγοι από το υστέρημα του χρόνου τους λειτουργούν τα Ιατρεία Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας σε όλη την Επικράτεια προσφέροντας ανακούφιση σε χιλιάδες ασθενείς. Σημειωτέον ότι τα Ιατρεία Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας δεν είναι αναγνωρισμένα από την πλειονότητα των Οργανισμών των Νοσοκομείων.
Από πότε χρονικά ξεκίνησαν οι αναισθησιολόγοι να προτιμούν να μην εργάζονται στο ΕΣΥ;
Το τοποθετώ χρονικά μετά το 2010-12.
Ανησυχείτε ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα “στερέψει” από αναισθησιολόγους αλλά και άλλες ειδικότητες;
Ναι ανησυχώ αρκετά. Χωρίς αναισθησιολόγους τα χειρουργεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν για να μην αναφερθώ και στους άλλους τομείς όπου
εμπλέκονται όπως επείγουσες διασωληνώσεις, ανακοπές, τοποθετήσεις κεντρικών φλεβικών γραμμών κλπ. Αν και αφανής, η ειδικότητα είναι πολύ σημαντική για τον χώρο του Νοσοκομείου. Το Νοσοκομείο χωρίς αναισθησιολόγους και χωρίς χειρουργεία πλέον μετατρέπεται σε ένα Κέντρο Υγείας.
