Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει ανοίξει ο δημόσιος διάλογος για την εκλογή του επόμενου προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή, κατά την οποία τα εθνικά μας θέματα είναι πρώτιστης σημασίας, είναι σαφές ότι ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως διεθνής παραστάτης της χώρας, πρέπει να είναι πολιτικό πρόσωπο που θα έχει, εκτός των άλλων, και το κύρος να υπηρετήσει τον θεσμό του ύπατου αυτού αξιώματος στη συγκεκριμένη κρίσιμη εθνική συγκυρία.
Δεδομένης φυσικά της πρόσφατης συνταγματικής αναθεώρησης και της αποσύνδεσης της μη εκλογής προέδρου Δημοκρατίας από πρόωρες εθνικές εκλογές, αλλά και της δυνατότητας πλέον εκλογής προέδρου με μόλις 80 ψήφους, είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός οφείλει να προτείνει ένα πρόσωπο που θα τύχει ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης αλλά δεν θα είναι ένα πρόσωπο που θα ικανοποιεί τις εσωτερικές ισορροπίες και πτέρυγες της Νέας Δημοκρατίας.
Η θέση του Κινήματος Αλλαγής είναι σαφής: βούλησή μας για τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι να προέρχεται από τον χώρο της κεντροαριστεράς. Τούτο δε δεδομένου και του ιστορικού εθίμου να προτείνεται από την κυβερνητική πλειοψηφία για το αξίωμα του προέδρου πρόσωπο της αντίπαλης πολιτικής παράταξης, ώστε να υπάρχει ισορροπία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Εάν η Νέα Δημοκρατία λοιπόν προτείνει πρόσωπο προερχόμενο από τη δεξιά παράταξη, τότε εμείς θα προτείνουμε υποψήφιο πρόεδρο από τον χώρο της κεντροαριστεράς.
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας που οραματίζονται τη δήθεν διεύρυνση προς την κεντροαριστερά και που έλαβαν σημαντικό ποσοστό στις πρόσφατες εθνικές εκλογές δεν βρίσκουν να προτείνουν ούτε έναν υποψήφιο από τον χώρο της κεντροαριστεράς ή έστω και της Αριστεράς που ευαγγελίζονται, αλλά επιμένουν στη μοναδική επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου. Αυτή η επιλογή και η επιμονή φυσικά δεν είναι τυχαίες.
Από τη μία ο κ. Σκουρλέτης χαρακτήρισε προ ημερών τον κ. Παπανδρέου «τοξικό», ενώ από την άλλη το δίλημμα «Παυλόπουλος ή τίποτε» φανερώνει για άλλη μια φορά τους στενούς δεσμούς του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμένη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Εξάλλου αυτό ήταν ξεκάθαρο και κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο κ. Τσίπρας έκανε μια άλλη στρατηγική επιλογή, τη συμπόρευση με τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, τα απομεινάρια των οποίων έγιναν σήμερα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως δεν είναι διεύρυνση στην κεντροαριστερά αλλά στην καρδιά της Δεξιάς.
Το ερώτημα φυσικά παραμένει για όσους πρόθυμους πολιτικούς γυρολόγους εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ για να βρουν στασίδι στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας πόσα είχαν υποστεί από τους νυν συντρόφους τους που τότε τους τραμπούκιζαν, αλλά τώρα καλούνται να υπερασπιστούν τον κ. Παυλόπουλο παρότι τον κατακεραύνωναν ως υπουργό της κυβέρνησης Καραμανλή. Ολα στον βωμό μιας καρέκλας!
