Σαν σήμερα, πριν από τρία χρόνια, ένας πρωθυπουργός αποφάσιζε να χάσει τις επόμενες εκλογές αλλά να κερδίσει μία θέση στην Ιστορία, υπογράφοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Τι θα είχε γίνει χωρίς αυτή;
-Η γειτονική χώρα θα συνέχιζε να ονομάζεται «Μακεδονία» και να αποκαλείται έτσι από περισσότερες από 140 χώρες στον κόσμο – ανάμεσά τους οι πιο ισχυρές.
-Το αεροδρόμιο της Βόρειας Μακεδονίας θα συνέχιζε να φέρει το όνομα «Μέγας Αλέξανδρος» και η εθνική της οδός το όνομα «Αλέξανδρος ο Μακεδόνας».
-Οι κάτοικοι της Βόρειας Μακεδονίας θα συνέχιζαν να θεωρούν κομμάτι της Ιστορίας της χώρας τους την Ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας, ενώ τώρα ρητά ορίζεται ότι αυτή αφορά στην ελληνική Μακεδονία.
-Η Βόρεια Μακεδονία θα είχε προσδεθεί στο μουσουλμανικό – τουρκικό τόξο βόρεια της χώρας μας, ενώ σήμερα τα ελληνικά αεροσκάφη επιτηρούν τον εθνικό εναέριο χώρο της.
Είναι κι άλλα, αλλά αρκούν αυτά. Αρκεί ότι κανένας έλληνας πρωθυπουργός δεν κατάφερε ποτέ να πείσει άλλο κράτος να αλλάξει όνομα, σύνταγμα και σύμβολα χωρίς πόλεμο.
Γι’ αυτή και μόνο την πράξη, ο Αλέξης Τσίπρας θα καταγραφεί μεταξύ των μεγάλων Ελλήνων πολιτικών. Λίγοι ήταν. Λίγοι, που είχαν το θάρρος να πάρουν τέτοιο ρίσκο. Οι πολλοί, οι άλλοι έλεγαν «άσ’ το για αργότερα».
Ρίσκο, γιατί ο Τσίπρας ήξερε ότι με την απόφασή του να λύσει το «μακεδονικό» έχανε 4-5 μονάδες πανελλαδικά στις επόμενες εκλογές. Κι αν το 32% του ΣΥΡΙΖΑ ήταν 37%, το 40% της ΝΔ δε θα το βλέπαμε ποτέ…
Ο Αλέξης Τσίπρας ήξερε ότι θα είχε απέναντί του όλους εκείνους τους αναθρεμμένους με την πεποίθηση ότι η γειτονική χώρα λέγεται Σκόπια, την ώρα που όλοι την έλεγαν Μακεδονία.
Και ήξερε επίσης ότι απέναντί του είχε έναν πολιτικό απατεώνα, ο οποίος πανεύκολα θα έφευγε από την εθνική γραμμή για να υποδαυλίσει περικεφαλαίες, ασπίδες και οπίσθια προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και να κάνει τις μπίζνες του.
Τι κι αν το «μακεδονικό» μάς το φόρτωσε η παράταξη της ΝΔ; Τι κι αν ο Τσίπρας πέτυχε μία συμφωνία που ο Καραμανλής ούτε είχε τολμήσει να ονειρευτεί; Η δεξιά είναι πάντα δεξιά και τώρα μάλιστα πιο πολύ από ποτέ. Και ξέρει καλά πώς να πουλάει τη χώρα για ένα οικόπεδο εξουσίας.
Θα νόμιζε κανείς ότι ο Τσίπρας θα δικαιωνόταν έπειτα από χρόνια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Όμως η ζωή το’ φερε, τρία χρόνια μετά, να είναι ήδη δικαιωμένος. Με την κυβέρνηση της ΝΔ να «τηρεί» και να «τιμά» τη Συμφωνία, με τα στελέχη της -τώρα που κατάφεραν να γίνουν υπουργοί- να παραδέχονται ότι «η συμφωνία είναι καλή», με τον Δένδια να φωνάζει «τηρήστε τη Συμφωνία των Πρεσπών!» όταν κάποιοι ιδιώτες της γείτονος, όπως η ποσισφαιρική ομοσπονδία, χρησιμοποιούν το «Μακεδονία» σκέτο.
Ο Τσίπρας έχασε τις εκλογές για αυτή τη Συμφωνία. Χωρίς αυτή, όλα παίζονταν. Προσωπικά, προτιμώ έναν ηγέτη που λύνει ένα εθνικό πρόβλημα της χώρας του από έναν πρωθυπουργό που κοιτάζει πώς θα παραμείνει στην καρέκλα. Και είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο αισθάνομαι ότι του χρωστάω την ψήφο, την επάνοδο και την εκλογική δικαίωση.
