Στη μόδα είναι το πράσινο, αλλά δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Ο σκεπτικισμός για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και η αύξηση των ρύπων προκαλούν ανησυχία αλλά και ευκαιρίες για τις εταιρείες να πουλήσουν «πράσινα» και οικολογικά, από ραπανάκια έως σακούλες και αυτοκίνητα.
Ευκαιρία και για τους πολιτικούς και αρκετά κόμματα να υιοθετήσουν εκφράσεις και λογικές που «ταιριάζουν» στις ανησυχίες των πολιτών χωρίς αναγκαστικά να τους προστατεύουν ή να υπόσχονται μεγάλες αλλαγές.
Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση με μια φιλική Αθήνα, που θα σέβεται το περιβάλλον που θα έχει λιγότερους ρύπους, περισσότερο ελεύθερο χώρο και επίκεντρο τον πολίτη.
Για το λόγο αυτό η επάνοδος της πρότασης για επαναφορά του πράσινου δακτυλίου στην Αθήνα από τον δήμαρχο Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη δεν μπορεί να προκαλέσει πολλές ενστάσεις, μπορεί όμως να προκαλέσει πολλές αμφιβολίες.
«Δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να μην έχουμε “πράσινο” δακτύλιο μέσα στην πόλη. Όχι μόνο γιατί έχουμε πολύ αυξημένη κίνηση που την αντιμετωπίζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας, αλλά και γιατί ο δακτύλιος που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, αποτέλεσε μία ελληνική καινοτομία, την οποία υιοθέτησαν πάρα πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο. Γιατί; Επειδή “δούλευε”», ανέφερε χθες ο Κώστας Μπακογιάννης..
Και αφού το ανέφερε – αν κρίνουμε και από την προσπάθεια του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να «πουλήσει» μερικές πρίζες για ηλεκτρικά αυτοκίνητα της Volkswagen κάνοντας φιέστα στην Αστυπάλαια – το πιθανότερο είναι να γίνει πραγματικότητα.
Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι πως θα πρόκειται για έναν δακτύλιο γύρω από το κέντρο της Αθήνας όπου θα επιτρέπεται η είσοδος μόνον σε ηλεκτρικά ή υβριδικά αυτοκίνητα, προφανώς με χαμηλούς ή ανύπαρκτους ρύπους.
Μόνον που τα όμορφα σχέδια έχουν και άλλες επιπτώσεις:
Πρώτα και κύρια δεν λύνουν το πρόβλημα ουσιαστικά αλλά μερικά.
Δεύτερον η αγορά ενός τέτοιου αυτοκινήτου σημαίνει μεγαλύτερες εισαγωγές άρα και άνοιγμα της ψαλίδας εισαγωγών-εξαγωγών.
Τρίτον, σημαίνει ένα «δώρο» στους εισαγωγείς και στις αυτοκινητοβιομηχανίες με τη Γερμανία να κατέχει προεξέχουσα θέση.
Και τέταρτο και τελευταίο σημαίνει μια ταξική προσέγγιση. Ποιος θα αγοράσει ένα σχετικά έως πολύ πανάκριβο ηλεκτρικό ή υβριδικό όχημα; Ο εργαζόμενος των 500-700 ευρώ;
Τέλος, και επίσης ουσιαστικό, αν θέλουμε πράσινο και μεγαλύτερο ποσοστό πρασίνου στην Αθήνα, ή μείωση της θερμοκρασίας –όπως παραδέχθηκε ο κ. Μπακογιάννης – δεν μας αρκούν οι ζαρντινιέρες, τα παρκάκια τσέπης και τα συντριβάνια που τοποθετεί ο κ. Μπακογιάννης και με μεγάλη χαρά μας τα παρουσιάζει.
Ούτε αρκεί ένα σχέδιο μονιμοποίησης των παρεμβάσεων στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς κανείς να ξέρει πως θα είναι…
Θέλει μόνιμες παρεμβάσεις με εξεύρεση μεγάλων εκτάσεων ώστε να μετατραπούν σε πάρκα και χώρους άθλησης και ξεκούρασης.
Και επειδή ο κ. Μπακογιάννης ανήκει στην ευρύτερη πολιτική οικογένεια (τζάκι) θέλει άλλη προσέγγιση της εργασίας, της κατοικίας, της δανειοδότησης.
Θέλει μισθούς για καλύτερα σπίτια, πιο πράσινα, πιο αντισεισμικά, για παράδειγμα…
Θέλει καλύτερες συγκοινωνίες για να μπορούν οι πολίτες να κινούνται άνετα, με ασφάλεια και χαμηλό κόστος…
Θέλει κοινωνική πολιτική και σεβασμό στην εργασία ώστε τα κέρδη να μην πηγαίνουν μόνον στο 1% του πληθυσμού…
Ωραία τα πράσινα λόγια, κάνουν αίσθηση, τα παίζουν τα κανάλια, φαντάζει ως ορθός λόγος… αλλά είναι κενός περιεχομένου!
Υστερόγραφο: Α, και να μην καίγονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους. Γιατί αν προσθέτουμε τρία στέμματα και αφαιρούμε εκατομμύρια δέντρα, τότε δεν μας σώζουν τα αιρκοντίσιον περιβάλλοντος που έβαλε στην… Ομόνοια!
