Υπάρχει ένα περίεργο φαινόμενο στις παρυφές της ελληνικής Δεξιάς και πολύ περισσότερο της πολύ πολύ Δεξιάς. Οι ιδεολογικοί απόγονοι όσων υποστήριζαν μετ’ επιτάσεως πως η Ρωσία ήταν η καταστροφή του κόσμου και σφαγέας της υφηλίου, με κονσερβοκούτια παρακαλώ, σήμερα βεβαιώνουν πως είναι η σωτηρία της Ελλάδος.
Αυτό δεν το βεβαιώνει μόνο ο γραφικός Βελόπουλος στα διαλείμματα των τηλεπωλήσεων ιδιόχειρων επιστολών του Ιησού, αλλά δήμαρχοι, παράγοντες, κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, ιερωμένοι και πολυπράγμονες της εθνικής πολιτικής. Και για του λόγου τους το αληθές επιστρατεύονται ο Παΐσιος με τις προφητείες του και ο Εφραίμ με τις ενορατικές ιδιότητες και τις μαγγανείες του. Τι συνέβη και οι Ρώσοι μετατράπηκαν από σφαγείς του κόσμου σε ομόθρησκους συμμάχους που θα συντρίψουν τους εχθρούς της Ελλάδας και θα τη μετατρέψουν σε παράδεισο; Πώς το καλοκαίρι μετά τον ψυχρό πόλεμο οι Ρώσοι κομμουνισταράδες μεταμορφώθηκαν στο γοητευτικό ξανθό γένος της σωτηρίας;
Θεωρίες συνωμοσίας, θα μου πείτε, τώρα που έπεσαν τα τείχη και οι άνθρωποι υψώνουν τα δικά τους μέσα στον ίδιο τους τον εγκέφαλο. Τρελοί, γραφικοί, απεγνωσμένοι, ανασφαλείς που θέλουν κάποια ανώτερη δύναμη να αναλαμβάνει τις δικές τους ευθύνες συμμαχούν για να φτιάξουν τον νέο μύθο ενός μαρμαρωμένου βασιλιά με ξανθές ανταύγειες και κοφτερή γαλάζια ματιά. Και δίπλα στους περίεργους συντάσσονται οι ιστορικά περίεργοι, αυτοί οι οποίοι αντιλαμβάνονται τη Ρωσία του Πούτιν ως κρυφό συνεχιστή της σοβιετικής αυτοκρατορίας, ως σύντροφό τους στον μοναχικό ιδεολογικό αγώνα που κάπου κρύβει το σφυροδρέπανο μέχρι να έρθει η ώρα να το ξαναβγάλει.
Γεγονός είναι πως στη χώρα υπάρχει μια δεξιόστροφη κυρίως, ιδιόμορφη ρωσοφιλία, στον αντίποδα του ιστορικού μίσους για την κομμουνιστική Ρωσία. Στις συζητήσεις στα καφενεία συναντάς ανθρώπους που υπονοούν πως η ρωσική υπερδύναμη θα βάλει τέλος στην παντοδυναμία του χρήματος, της αδικίας και των δυτικών φορέων τους. Στην πραγματικότητα εύχονται το τέλος της αμερικανικής και πολλές φορές αιμοσταγούς κυριαρχίας επί των λαών και την παγιώνουν ως κρυφό και αδιόρατο δεδομένο.
Φυσικά ούτε η πολιτική ούτε η διπλωματία γράφεται με αφηγήσεις καφενείου και τηλεπωλήσεων σε στιλ Αδωνη και Λιακόπουλου. Η αποκάλυψη πως οι μυστικές υπηρεσίες του ξανθού γένους, της FSB, παρεμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο για να μην υπάρξει λύση στο μακεδονικό, δηλαδή νατοϊκή επικράτηση στα Βαλκάνια γι’ αυτούς, προσγειώνει από το πεδίο της γραφικότητας σε αυτό της σκληρής πραγματικότητας. Η Ρωσία, μία από τις χώρες που αναγνώρισαν την πΓΔΜ ως Μακεδονία, επιχειρεί να μην υπάρξει σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία» γιατί ενδιαφέρεται όχι φυσικά για τα ελληνικά ιστορικά κεκτημένα αλλά για την αστάθεια η οποία μπορεί να τη βολέψει γεωστρατηγικά.
Ελληνες πατριώτες και μάλιστα ιεράρχες φαίνεται πως δεν είναι τόσο πατριώτες όσο εισπράκτορες. Κρατώντας στο χέρι τα ρούβλια που την εποχή μετά τον εμφύλιο στοίχειωναν την ελληνική πολιτική σκηνή, εμφανίζονται σαν μακεδονομάχοι και υπερπατριώτες. Για να καλύψουν αυτό που σε απλά ελληνικά είναι προδοσία και συνεργασία με ξένη δύναμη, έχουν διαμορφώσει στο μυαλό τους και στο περιβάλλον τους ένα ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας – Ρωσίας που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με όσα πραγματικά συμβαίνουν στη διπλωματία. Το νταραβέρι με τους ξένους πράκτορες το περιβάλλουν με την ιστορία του Καποδίστρια και της Φιλικής Εταιρείας και το αλισβερίσι με το χρήμα το παρουσιάζουν σαν ενίσχυση του εθνικού αγώνα. Οταν όμως λένε εθνικός αγώνας δεν εννοούν την επίσημη γραμμή του ελληνικού κράτους, αλλά ενός άλλου εικονικού και σκοτεινού κράτους, παρακράτους στην πραγματικότητα, του οποίου είναι θεματοφύλακες. Με ραντεβού με ξένους πράκτορες και με το αζημίωτο φυσικά.
Ενισχύουν τις βλέψεις ενός άλλου κράτους γιατί έχουν πείσει τον εαυτό τους πως αυτές οι βλέψεις συμβαδίζουν με τον μεγάλο σκοπό, ο οποίος όμως παρότι μεγάλος δεν έχει ούτε πολιτική ούτε κοινωνική νομιμοποίηση. Αποδίδουν στον εαυτό τους τα χαρακτηριστικά του καλού χριστιανού, του πατριώτη, του νέου Φιλικού, ο οποίος έχει κάθε δικαίωμα να αντιπαλέψει με κάθε τρόπο τους «προδότες της κυβέρνησης». Και τα λένε όλα αυτά κρατώντας βαλίτσες με δολάρια από ένα ξένο κράτος. Πράκτορες και εισπράκτορες.
