Μπορεί να βρισκόµαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και θεωρητικά να έχουµε µπει σε µια περίοδο «πολιτικής ηρεµίας», δεδοµένης και της µετάθεσης του εκλογικού ορίζοντα από τον πρωθυπουργό –κατά τα λεγόµενά του τουλάχιστον–, όµως παρ’ όλα αυτά ο κυβερνητικός αυταρχισµός είναι καθηµερινά παρών στους δρόµους και στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας και όχι µόνο.
Είναι σαφές πως παρότι ο κ. Μητσοτάκης είχε θέσει τον σκληρό κατασταλτικό µηχανισµό του κράτους σε περίοδο σχετικής αναστολής µετά τα γεγονότα της Νέας Σµύρνης και την «απόλυση» του πρώην υπουργού δήθεν Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, η «στρατηγική της έντασης» φαίνεται να επανέρχεται από το επιτελικό κράτος της Μητσοτάκης ΑΕ.
Προφανώς τα πράγµατα για την κυβέρνηση δεν πηγαίνουν και τόσο καλά σχεδόν σε κάθε πεδίο άσκησης της πολιτικής της και όσο τα αδιέξοδα του πρωθυπουργού µεγαλώνουν µε τις κάλπες αργά ή γρήγορα να πλησιάζουν, οι µαινόµενοι µατατζήδες που είδαµε το τελευταίο διάστηµα να δέρνουν τον κόσµο στους δρόµους µε εντολή της Μητσοτάκης ΑΕ δεν θα έχουν όρια.
Κι αυτό είναι κάτι που φαίνεται από τον τρόπο µε τον οποίο χτυπήθηκαν οι συγκεντρώσεις και οι πορείες για τον µέχρι πρότινος απεργό πείνας αναρχικό Γιάννη Μιχαηλίδη, αφού πρώτα η αστική ∆ικαιοσύνη τον είχε καταδικάσει ουσιαστικά σε θάνατο, αλλά και από το µένος των αντρών της ΕΛΑΣ να χτυπήσουν γυναίκες που διαδήλωναν εν µέσω καθηµερινών γυναικοκτονιών.
Τόσο πολύ ενοχλούν την κυβέρνηση γυναίκες που διαδηλώνουν ειρηνικότατα στο Σύνταγµα κατά της έµφυλης βίας; Τόσο πολύ θίχτηκε ο πρωθυπουργός όταν φεµινιστικές οργανώσεις διαδήλωσαν πριν από µερικές εβδοµάδες στα Εξάρχεια κατά των βιασµών; Τόσο πολύ ακόµη πείραξε τη Μητσοτάκης ΑΕ µια πορεία διαµαρτυρίας κατά του αντιπεριβαλλοντικού της νοµοσχεδίου;
Η πραγµατικότητα είναι πως όχι. Απλώς η κυβέρνηση επιλέγει αυτήν τη στιγµή, που είναι εξαιρετικά στριµωγµένη σε όλα τα µέτωπα, να «αντεπιτεθεί» µε νόµο και τάξη, µε µηδενική ανοχή και µε µια εντεινόµενη στρατηγική έντασης που θα στήσουν τα ψευτοδιλήµµατα της κάλπης µακριά και έξω από τα πραγµατικά προβλήµατα που πνίγουν καθηµερινά πολίτες και εργαζόµενους.
∆εν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλη αυτή η τακτική ξεκίνησε από το «δόγµα της βαριοπούλας» κατά των φοιτητών και φοιτητριών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης, συνεχίστηκε µε την επίθεση σε όσες και όσους τόλµησαν να πιάσουν στο στόµα τους τον εκλεκτό της κυβέρνησης για το Εθνικό Θέατρο ∆ηµήτρη Λιγνάδη και έφτασε στα… αγαπηµένα της Εξάρχεια.
Ο κ. Μητσοτάκης επιστρέφει την κυβέρνησή του εκεί απ’ όπου αυτή ξεκίνησε: στις καταλήψεις, στα πανεπιστήµια, στους δρόµους, παντού όπου µπορεί να συσπειρώσει τους «νοικοκυραίους» του έναντι των φερόµενων ως έκνοµων διαδηλωτών, φοιτητών, αγωνιστών, αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Οι «νοικοκυραίοι» όµως εξεγείρονται πια ακόµη και οι ίδιοι!
Πληρώνουν εξωφρενικό ρεύµα και ανατιµηµένα καύσιµα. Πηγαίνουν στο απλησίαστο σουπερµάρκετ. ∆εν µπορούν ούτε καν αυτοί πλέον να πάνε φέτος διακοπές, ενώ την ίδια ώρα καλούνται να πληρώσουν τις επιστρεπτέες προκαταβολές των προηγούµενων πανδηµικών χρόνων και την αυξηµένη πάλι και φέτος προκαταβολή φόρου. Τα πράγµατα λοιπόν δεν είναι απλά.
Οσο κι αν οχυρωθεί η κυβέρνηση πίσω από τον αυταρχισµό της, όσα εκβιαστικά διλήµµατα κι αν θέσει, η κοινωνία είναι οργισµένη και εξεγείρεται. Από τη νεολαία µέχρι τους «νοικοκυραίους». Ο κ. Μητσοτάκης λοιπόν θα λύνει διαρκώς τα χέρια στους µαινόµενους µατατζήδες, τα χέρια όµως αυτά όσο κι αν βαράνε δεν θα είναι ικανά πια να κλείσουν τα στόµατα.