«Αναγνώριση Μελών ΔΕΠ του ΤΠΕΒ στο 2% των Κορυφαίων Επιστημόνων Παγκοσμίως» είναι ο τίτλος πολύ πρόσφατης ανακοίνωσης από τμήμα περιφερειακού πανεπιστημίου μας που έδινε συγχαρητήρια σε πέντε, παρακαλώ, διδάσκοντές του. Στη δημόσια σφαίρα ωστόσο επικρατεί μεθοδευμένα η αντίληψη ότι τα δημόσια ΑΕΙ είναι άντρα ανομίας. Αποκρύπτονται οι επιτυχίες των δημόσιων πανεπιστημίων στον διεθνή περίγυρό τους. Αποσιωπάται ότι οι καθηγητές είναι περιζήτητοι. Πλήθος στην ελίτ των διδασκόντων σε πεδία αιχμής στις ΗΠΑ με alma mater τα ελληνικά δημόσια ΑΕΙ, ενώ σε κάποιες ειδικότητες είναι περισσότεροι κι από καταγόμενους από Αφρική ή Λατινική Αμερική. Πλήθος οι άριστοι απόφοιτοι που διαπρέπουν σε προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Σκανδιναβία, Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά.). Παρ’ όλα αυτά, εδώ δίνουμε περισσότερη αξία στη μεταγραφή ενός (πολύ καλού) Ελληνα αθλητή στο εξωτερικό.
Στον δημόσιο λόγο όμως επανήλθε η τιμωρητική διαγραφή των «αιώνιων φοιτητών» που δεν κοστίζουν τίποτε στον προϋπολογισμό καθώς έχουν ήδη χάσει όλα τα δικαιώματα για δωρεάν παροχές. Σαφής πρόθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη η τέρψη των εκπαιδευμένων σε άκριτα αυταρχικά μέτρα συντηρητικών ψηφοφόρων –και η εξύψωση των ιδιωτικών–, αλλά κραυγάζει η απουσία αντίθετης άποψης. Πολλοί πανεπιστημιακοί την έχουν διατυπώσει με συγκροτημένο λόγο, ωστόσο δεν εισακούγονται από κόμματα της αντιπολίτευσης. Φοβούνται οι βουλευτές να τις ενστερνιστούν και να τις προβάλουν; Φοβούνται μήπως τους κακοκαρδίσουν τα ΜΜΕ και πάνε με το ρεύμα της συναίνεσης και του (ανύπαρκτου) κέντρου;
Αν σε απλά ζητήματα κυριαρχεί η φοβική αντιπολίτευση, τι να περιμένουμε στις αλά καρτ τροποποιήσεις του νομικού πλαισίου, στη θεσμική εκτροπή και στους απροκάλυπτους πολιτικούς εκβιασμούς, στη μονοφωνία της ενημέρωσης, τη μυστική διπλωματία των «εθνικών θεμάτων»; Απόμακροι και παραιτημένοι παρατηρητές τώρα που ελευθερία ανάπηρη πάλι τάζουν.