Το μεσημέρι της Δευτέρας οι πρόσφυγες του καμπ στον Ελαιώνα κάλεσαν σε ενημέρωση Τύπου για την σταδιακή αναγκαστική εκκένωσή του. Η παρουσία των Μέσων που παρευρέθηκαν ήταν υποτυπώδης. Το γεγονός αυτό λειτουργεί ως απόδειξη της πνιγηρής θεσμικής και μιντιακής σιωπής γύρω από το προσφυγικό ζήτημα. Το documentonews.gr βρέθηκε στην ενημέρωση και συνομίλησε με τους ίδιους τους πρόσφυγες, οι οποίοι μεταφέρουν την αγωνία για το μέλλον τους που παραμένει άγνωστο.
Ο Κασάλα, ένας 44χρονος πρόσφυγας από το Κονγκό ξεκίνησε την ενημέρωση λέγοντας πως: «Μπορεί να μην ήμαστε έλληνες πολίτες, είμαστε όμως πολίτες του κόσμου και έχουμε δικαίωμα να ζούμε όπως όλοι οι άνθρωποι». Προσέθεσε ότι «θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας για την αδικία που βιώνουμε».
Πολιτειότητα σημαίνει να αναγνωρίζεται κανείς ως πολίτης. Στην περίπτωση των προσφύγων του Ελαιώνα οι αρχές χρησιμοποίησαν την έννοια της πολιτειότητας εκβιαστικά. Ο Κασάλα ενημέρωσε τους παρεβρισκόμενους στην ενημέρωση πως στις τρεις η ώρα το πρωί της Δευτέρας, αστυνομικές δυνάμεις εισήλθαν στο καμπ και προχώρησαν σε αναγκαστική εκκένωση προτείνοντας στους ανθρώπους από το Αφγανιστάν και τη Σομαλία να φύγουν αν θέλουν να ανανεωθούν τα χαρτιά τους, ή να αλλάξει το απορριπτικό αποτέλεσμα των αιτήσεών τους.
Η Μπάκγκου Μανκινσάνγκα είναι 27 χρονών, από το Κονγκό. Δεν θεωρείται ούτε έχει νιώσει ποτέ πολίτης αυτού του κράτους. Είναι τρία χρόνια στην Ελλάδα. Δεν έχει λάβει απορριπτική απόφαση για την αίτηση του ασύλου που έχει καταθέσει. Δεν έχει όμως ούτε χαρτιά. Έχει δύο κορίτσια, το ένα επτά χρονών και το άλλο τριών. Κανένα από τα παιδιά της δεν έχει αναγνωριστεί από το ελληνικό κράτος. Το μικρότερο παιδί της γεννήθηκε μάλιστα στην Ελλάδα. «Δεν δικαιούμαι ούτε φαγητό ούτε νερό για τα παιδιά. Από τότε που γεννήθηκε το παιδί δεν έχει εγγραφεί ούτε στην Υπηρεσία Ασύλου. Δεν δικαιούμαι επίδομα. Βασίζομαι μόνο στους αλληλέγγυους για να έχω φαγητό για εμένα και τα παιδιά μου. Πήγαινε η κόρη μου στο σχολείο χωρίς να έχει φαγητό. Έπρεπε να ζητήσω από τους αλληλέγγυους. Πήγα να ζητήσω από την δομή και με διώξανε».
Σε ότι αφορά τους μη-πολίτες τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα για την κυβέρνηση. Εκείνοι είναι αόρατοι. Υπάρχουν μόνο στο σκοτάδι. Δεν αναγνωρίζονται. Ο χώρος στον οποίο κατοικούν, θυμίζει κατώφλι ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο. «Ξέρουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι σωστό γι αυτό το κάνουν τη νύχτα», συμπληρώνει ο Κασάλα για να καταλήξει στο αίτημα των προσφύγων: «Ζητάμε από την κυβέρνηση να σκεφτεί ανθρώπινα. Δεν θέλουμε να απομονωθούμε. Αν μας προσφέρουν διαμερίσματα εντός του αστικού ιστού θα πάμε να μείνουμε εκεί».
Το γεγονός πως στον πυρήνα του κυβερνητικού σχεδιασμού για το προσφυγικό βρίσκεται η μεταφορά των δομών εκτός αστικού ιστού μαρτυρά ακριβώς αυτό: πως δηλαδή η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης αναφορικά με το προσφυγικό δεν στοχεύει στην ένταξη αλλά στον αποκλεισμό. Η κυβερνητική πολιτική για το προσφυγικό αναγνωρίζει τους πρόσφυγες ως μη- πολίτες, ως άτομα που πρέπει να εκτοπιστούν.
Ο Κασάλα μιλώντας στο documentonews.gr είπε «Η αστυνομία όταν έρχεται λειτουργεί ως το οπλισμένο χέρι της κυβέρνησης, κάνουν ότι τους ζητηθεί. Όλες οι πρακτικές που εφαρμόζουν είναι αντί-προσφυγικές και ρατσιστικές επειδή καθρεφτίζουν τον χαρακτήρα της κυβέρνησης. Γι αυτό σας καλέσαμε σήμερα εδώ, γιατί δεν έχουμε ορατότητα ακόμα και τώρα που μας πετάνε στον δρόμο. Δεν έχουμε καμία πρόσβαση σε καμία πληροφορία που αφορά το μέλλον μας, ούτε και το μέλλον των παιδιών μας. Δεν ενημερωνόμαστε ούτε για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι αιτήσεις μας». «Το να είσαι πολίτης σημαίνει να λαμβάνεις αποφάσεις για τη ζωή σου. Εμείς δεν λαμβάνουμε. Δεν έχουμε πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες, δεν υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι στο καμπ. Δεν έχουμε δικαίωμα στη στέγη. Όσοι κάναμε αίτηση για να φύγουμε από εδώ και να πάμε σε διαμερίσματα, έπρεπε να περιμένουμε τρεις μήνες για να πάρουμε την απόφαση. είμαστε παντελώς αποκομμένοι από κάθε κομμάτι της κοινωνικής ζωής στην Αθήνα. Δεν ξέρουμε την γλώσσα και έτσι δεν μπορούμε να ενταχθούμε».
Οι πρόσφυγες ζητούν την στήριξη της τοπικής κοινωνίας και των οργανώσεων αλληλεγγύης. Ζητούν μαζική προσέλευση κόσμου στο καμπ του Ελαιώνα στις 16 Αυγούστου προκειμένου να αποτραπεί η εκκένωσή του.
Είναι οι χωρικές πολιτικές εκτοπισμού, όπως η εκκένωση του καμπ στον Ελαιώνα και τα μυριάδες pushbacks στο Αιγαίο η μόνη κυβερνητική πολιτική για το προσφυγικό; Γιατί μέχρι τώρα το μόνο που βλέπουμε είναι μια κυβέρνηση που προσπαθεί να αποκρύψει την ύπαρξη των προσφύγων καθιστώντας τους αόρατους, εγκλωβίζοντάς τους στην συνθήκη του μη- πολίτη και εκθέτοντας τις ζωές τους σε κίνδυνο.
