Στην καθομιλουμένη της πολιτικής ζωής γλωσσικοί οδοστρωτήρες ισοπεδώνουν ορολογίες. Τα ΜΜΕ αφήνουν αφύλακτες τις σκοπιές της κοινής λογικής.
Η διαδικασία αντιγραφής/επικόλλησης (νεοελληνιστί copy/paste) διασπείρει τη σύγχυση υπηρετώντας εχθρούς της δημοκρατίας, όσης τέλος πάντων έχει απομείνει να αναπνέει σε καιρούς χρόνιας κρίσης.
Στην Αυστρία για παράδειγμα ο καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς μπόλιασε τη ρητορική του Λαϊκού Κόμματος με αυξημένη δόση ρατσισμού, ξενοφοβίας και, ελαφρώς πιο αυτοσυγκρατημένα, ευρωσκεπτικισμού. Το «συντηρητικό» του κόμμα μπάταρε προς την ακροδεξιά. Εκεί συνάντησε το νεοναζιστικών καταβολών Κόμμα της Ελευθερίας του Χανς-Κρίστιαν Στράχε, αγαπήθηκαν και σχημάτισαν κυβέρνηση. Αρκετοί έσπευσαν, από πονηριά, αφέλεια ή άγνοια, να την αποκαλέσουν «κεντροδεξιά». Όμως η κυβέρνηση της Βιέννης δεν έχει ίχνος κεντρώας, μετριοπαθούς ή συμβιβαστικής πολιτικής νοοτροπίας.
Η κατάσταση ξέφυγε με τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία. «Κεντροδεξιά» ανέβαζαν, «κεντροδεξιά» κατέβαζαν πολλοί εκφραστές δημόσιου λόγου την τριπλή συμμαχία της «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι με την «Λέγκα του Βορρά» του Σαλβίνι και τους νοσταλγούς του Μουσολίνι του κόμματος «Αδελφοί Ιταλοί».
Πότε έγιναν οι φασίστες κεντροδεξιοί; Όταν μιλούν οι άσχετοι είναι η εύκολη απάντηση. Δεν συμφωνώ. Τα ίδια τα μισαλλόδοξα ακροδεξιά κόμματα είναι που φορούν τον ξεσκισμένο κεντροδεξιό μανδύα. Αυτά παίζουν το επικοινωνιακό παιχνίδι του λύκου που φόρεσε προβιά και προσποιείται τον αμνό. Σαν τον καρδιακό φίλο των δανειστών, ο οποίος κάποτε μίλησε για το ενδεχόμενο μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Εκείνης που θα έπιανε διαμέρισμα στην καθ’ ημάς δεξιά πολυκατοικία. Λίγο μετά δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας.
