Με μεγάλη προσοχή παρακολουθήσαμε δηλώσεις και απόψεις πολιτικών αλλά και αρθρογράφων σε παγκόσμιο επίπεδο σχετικές με τη μετατροπή σε τζαμί της Αγια-Σοφιάς στην Πόλη.
Το πολύπαθο αριστούργημα τής βυζαντινής αρχιτεκτονικής βρέθηκε για ακόμα μια φορά στο προσκήνιο τής επικαιρότητας με αφορμή τη γνωστή απόφαση του Προέδρου της Τουρκίας να μετατρέψει αυτό το υπέροχο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε χώρο λατρείας.
Κοινό φόντο, σχεδόν σε όλες τις απόψεις αυτές, είναι η χλιαρή έως απαθής στάση απέναντι στα πολιτικά παιχνίδια της Τουρκίας, μιας χώρας που καθοδηγείται από έναν ηγέτη ο οποίος πλέον βρίσκεται σε παρακμή οδηγώντας ολόκληρη την περιοχή τής ανατολικής Μεσογείου σε μια επικίνδυνη ταλάντευση. Εκείνο όμως που δε διαβάσαμε και που δεν έγινε ξεκάθαρο είναι το γιατί στ’ αλήθεια η διεθνής κοινότητα επέτρεψε στο κράτος τής Τουρκίας να μεταβάλει το χαρακτήρα της Αγια-Σοφιάς από μουσείο σε τέμενος.
Η Ελλάδα, ως μια γεωγραφικά φυσική συνέχεια του Βυζαντίου, αποτελεί το σύνορο μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης, αν και στις μέρες μας αυτό φαίνεται πως δεν είναι ξεκάθαρο καθόσον το όριο αυτό μάλλον βρίσκεται σε κάποιο απροσδιόριστο σημείο μεταξύ Άγκυρας και Βερολίνου, σε κάποιο τηλεφωνικό καλώδιο ίσως!
Η ιστορική συνέχεια είναι γνωστή, η Ελλάδα, ο πρόγονος του Βυζαντίου, που γέννησε τις Τέχνες και δημιούργησε τρόπους σκέψης πρωτοπόρους και μοναδικούς, βρέθηκε υπόδουλη για τετρακόσια χρόνια σε μια πολεμοχαρή φυλή που πάντα αισθανόταν (ενδεχομένως και να εξακολουθεί να αισθάνεται) μειονεκτικά απέναντί της. Η απομίμηση ενός δήθεν μεγαλείου την εποχή εκείνη, η Οθωμανική αυτοκρατορία, παλεύει στις μέρες μας να γίνει πάλι μια κακή παραποίηση εκείνου του παρελθόντος. Και δυστυχώς, ο δυτικός κόσμος με τις πολιτικές του αποφάσεις και την ανοχή του άτοπα ποιεί ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την έλευση μιας επικίνδυνης κοσμοθεωρίας ένα βήμα πιο κοντά στην εξώθυρά του.
Η μετατροπή σε τζαμί της Αγια-Σοφιάς ελάχιστα έχει να κάνει με ζήτημα θρησκευτικής πίστεως στο βάθος της ουσίας του. Έχει κυρίως να κάνει με την επιβολή πολιτικής σε διεθνές επίπεδο κάνοντας χρήση ενός ισχυρού συμβόλου και μάλιστα με όρους bulling κι εκφοβισμού απέναντι στην Ελλάδα, η οποία το τελευταίο χρονικό διάστημα μοιάζει να είναι ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης, και βεβαίως δι’ αυτής και σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα.
Διότι ο ναός αυτός είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας θρησκευτικός ναός, είναι το απάνθισμα μιας ιστορικής συνέχειας και μιας φιλοσοφίας την οποία η γείτονα χώρα παλεύει να αποκαθηλώσει από την Ιστορία στο όνομα μιας πολιτικής έχοντας μάλιστα για μάρτυρες και το σύνολο σχεδόν των ηγετών του δυτικού κόσμου. Μπορεί να πέρασαν τελικά περισσότεροι από ένας θεοί μέσα από το επιβλητικό κτήριο της Αγιας-Σοφιάς, αλλά γεγονός παραμένει πως αυτή κατασκευάστηκε χάρη στο πνεύμα το ελληνικό και πάντα αυτό θα συμβολίζει. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε απλώς με έναν ακόμα Ηρόστρατο ή όχι; Το σημαντικότερο ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Είναι η αδυναμία της Ελλάδας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων αλλά και η στάση της Δύσης. Μια στάση ντροπής και ενοχής που δεν ταιριάζει σε ανθρώπους γεννημένους μέσα από τη μήτρα του Διαφωτισμού, πέφτει η ασημαντότητά τους βροχή!
