Τον έχω στηρίξει από την πρώτη στιγμή. Και πιο έντονα όχι στα εύκολα, που οι υποστηρικτές είναι πολλοί. Στα δύσκολα.
Προχθές ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ μ’ ένα αυθόρμητο «άι σιχτίρ» την ώρα που έβαζα το ψηφοδέλτιο στον φάκελο.
Για να ψηφίζω εγώ έτσι, φαντάσου πώς ψήφισαν άλλοι…
Το έχω πει -και το επαναλαμβάνω- ότι την Ιστορία δεν θα τη γράψει η προπαγάνδα. Και η Ιστορία θα δικαιώσει τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό.
Όσο και να σκούζετε, όταν θα γκουγκλάρουν οι επόμενες γενιές «ποιος πρωθυπουργός έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια;», η απάντηση θα είναι «Ο Αλέξης Τσίπρας τον Αύγουστο του 2018».
Και θα βγαίνει το ίδιο όνομα όταν θα ρωτάει κανείς στο μέλλον ποιος ρύθμισε το χρέος της Ελλάδας, ποιος έλυσε το Μακεδονικό τηρώντας κατά γράμμα την πάγια ελληνική θέση, ποια ήταν η μόνη κυβέρνηση που άφησε γεμάτα ταμεία και δεν καταχράστηκε ούτε ένα ευρώ.
Αυτός ήταν ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός, τα τεσσεράμισι χρόνια που κυβέρνησε, 2015-2019, με ιστορικά επιτεύγματα παρά τα λάθη.
Ποιος όμως ήταν ο Τσίπρας της αξιωματικής αντιπολίτευσης 2019-2023;
Ένας ριζοσπαστικός, μαχητικός πολιτικός που τον έπεισαν ότι αν πολιτευτεί σαν να έχει πάρει μία καρτέλα ζάναξ, θα πείσει ένα φαντασιακό Κέντρο να τον ψηφίσει και να τον ξανακάνει πρωθυπουργό, γιατί την Αριστερά την είχε ήδη «στο τσεπάκι του».
Τέσσερα χρόνια μπήκε στο παιχνίδι μίας μετριοπάθειας που έγινε νύστα. Έφτασε να πηγαίνει στα κανάλια -που τον δολοφονούν πολιτικά επί οκτώ χρόνια- και να ακολουθεί την ατζέντα τους, και να τους χαμογελάει, και στο τέλος να τους ευχαριστεί «γιατί είναι πάντα ενδιαφέρουσα η συνέντευξη μαζί σας».
Αποκορύφωμα; Η τελευταία προεκλογική του συνέντευξη, όπου απαντούσε σαν απόμαχος πρώην πολιτικός, σαν σχολιαστής της επικαιρότητας, δύο μέρες πριν από την κάλπη!
Τέσσερα χρόνια λάθη.
Και με αυτά πας στις εκλογές του Μαΐου. Και με μία καταστροφική καμπάνια παίρνεις 20%.
Και τι κάνεις μετά;
Πας και προσλαμβάνεις ήπιο κεντροδεξιό campaigner, να σε πάει σιγά σιγά και προσεκτικά, μην τυχόν και χάσεις καμιά ψήφο από το 20%!
Και επιμένεις να περιμένεις ευλαβικά τι θα δείξουν τα focus group για να αρθρώσεις μια λέξη. Τα focus group όμως είναι συνοδευτικό εργαλείο μίας συνολικής στρατηγικής, όχι Ευαγγέλιο.
Αλήθεια, Αλέξη, όταν συγκλόνισες την ελληνική κοινωνία με τη φράση «κυβέρνηση της Αριστεράς», την πέρασες από focus group πριν την πεις; Ε, λοιπόν, αν την πέρναγες, δε θα την έλεγες ποτέ.
Σε ποιο διακεκριμένο επικοινωνιολόγο στον πλανήτη θα πεις «είμαι 20 μονάδες πίσω» και δε θα σου πει «φουλ επίθεση!»; Σε ποιο διακεκριμένο επικοινωνιολόγο θα περιγράψεις τη δυσμενή κατάστασή σου και θα σου πει: «Λοιπόν, το σλόγκαν σου θα είναι Δίκαιη Κοινωνία – Ευημερία για όλους και η αφίσα σου θα είναι σαν ρεπουμπλικανού γερουσιαστή που κατεβαίνει στο Κεντάκι»;
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο Τσίπρας του 2023 έχει πολύ λίγα στοιχεία από τον Τσίπρα του 2012, του 2015, ακόμα και του 2019.
Και ταυτόχρονα δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες του 2023.
Γιατί 2023 σημαίνει και πολιτικό image making, και styling, και νέα μέσα, και σύγχρονο – στακάτο λόγο, και επικοινωνία ισότιμη της ουσίας, και αυτοσαρκασμό, και tiktok που να μη θυμίζει ούτε ΥΕΝΕΔ ούτε ρεπορτάζ πρωϊνάδικου, την ώρα που του Μητσοτάκη είναι MTV.
Και τι σημαίνουν εντέλει όλα αυτά; Ότι ο χαρισματικός λαγός που αρνείται να τρέξει στην εποχή, χάνει από τη χελώνα.
Γιατί η χελώνα υπό την μπαγκέτα Γκρίνμπεργκ κατάφερε να παίξει πειστικά όλους τους ρόλους: Από του αυστηρού ηγέτη του «δε θα επιτρέψω» μέχρι του μεταμελημένου πολιτικού του «ζητώ συγγνώμη», και μετά του ετοιμόλογου, σπιρτόζικου (βάσει σεναρίου) tiktoker που ενθουσιάζει τους νέους. «Τρέλανέ μας, Κυριάκο!». «Τα σπας, δε σου το ‘χα, θα με κάνεις να σε ψηφίσω!».
«Το μέσο είναι το μήνυμα», που έλεγε ο ΜακΛούαν και που στην εποχή του διαδικτύου αποκτά νέα διάσταση, σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον πολιτικό περιεχόμενο χωρίς την εικόνα του.
Ο Τσίπρας έχει λανθασμένη αντίληψη για την Επικοινωνία. Νομίζει ότι είναι κάτι γύρω του, κάτι που τον περιβάλλει και όχι που τον περιέχει. Κάτι που τον καταγράφει και όχι που τον διαμορφώνει.
Σνομπάρει την επικοινωνία, παραγνωρίζοντας ότι, όταν σάρωνε το 2012-2015, ήταν ο ίδιος ένα πολιτικό icon, απλώς σε άλλη εποχή με άλλα ζητούμενα.
Ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή καλείται να αλλάξει το κόμμα του. Να κάνει ετεροχρονισμένα αυτό που του ζήτησε ο λαός το 2019 και δεν τον άκουσε. Να πετάξει τη σαβούρα, να τα γκρεμίσει όλα και να τα χτίσει από την αρχή.
Πολύ δύσκολα όλα αυτά.
Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι πρέπει να κάνει κάτι ακόμα πιο δύσκολο, για το οποίο δεν έχει δείξει ως τώρα έτοιμος. Να αλλάξει τον εαυτό του.
