Πως θα «προπονήσεις» το μυαλό σου να «αντέχει» στις μεγάλες αποστάσεις

Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο “Psychology Research and Behavior Management”, ενώ οι δρομείς μικρότερων αποστάσεων συνήθως έχουν ως κίνητρο κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα, όπως τη νίκη σε αγώνες, οι υπερμαραθωνοδρόμοι βρίσκουν σκοπό στο να πιέζουν τη δική τους πνευματική και σωματική αντοχή, ενώ αναπτύσσουν δεσμούς με όσους κάνουν το ίδιο. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι αυτό μπορεί να έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής που απαιτεί ο υπερμαραθώνιος.

Ο Laney λέει ότι τρέχει πολύ, πολύ μακριά επειδή απολαμβάνει πραγματικά τα πάντα σε αυτό. “Λατρεύω το τρέξιμο”, δηλώνει. “Λατρεύω τη σκληρή προπόνηση. Λατρεύω το να είμαι στα βουνά. Στόχος μου είναι να εστιάζω απόλυτα σε αυτό που κάνω. Όπως είπε ο Churchill, θέλω να ‘διατάζω τη στιγμή να παραμένει’”.

Στο μεταξύ, η McRae υποστηρίζει αυτό το κίνητρο της συντροφικότητας που αναγνωρίστηκε στη μελέτη και υποβαθμίζει ενεργά τα μετάλλια που έχει κερδίσει (στα οποία περιλαμβάνονται έντεκα μετάλλια πρώτης θέσης). “Αυτό που με κάνει να συνεχίζω είναι ότι όταν τρέχω έναν υπερμαραθώνιο, συνδέομαι με άλλους δρομείς από ολόκληρο τον κόσμο”, αναφέρει. “Λατρεύω το ότι μπορώ να χρησιμοποιώ το άθλημά μου για να συναντώ νέους ανθρώπους και, αν όλα πάνε καλά, να τους εμπνέω και να τους ενθαρρύνω στην πορεία. Για εμένα, αυτό ήταν πάντα πιο σημαντικό από οποιοδήποτε μετάλλιο”.

Σκέψου τον υπερμαραθώνιο μεταφορικά ως έναν οποιονδήποτε μακροπρόθεσμο στόχο, είτε πρόκειται για μια πρόκληση υγιεινής διατροφής διάρκειας 30 ημερών είτε για την εκμάθηση μιας νέας γλώσσας. Αν βρεις κίνητρο στην ίδια την εμπειρία αντί για την έκβαση ή αν αναπτύξεις έναν δεσμό με κάποιον που ακολουθεί μια παρόμοια διαδρομή, ίσως είναι πιθανότερο να πετύχεις αυτόν τον μεγάλο στόχο.

2. Προετοιμάσου για τα χειρότερα

“Για να αντέξεις σε έναν υπερμαραθώνιο, πρέπει να περιμένεις ότι θα αντιμετωπίσεις πρωτόγνωρες προκλήσεις”, λέει η McRae. “Όταν φτάνεις στο 114ο χλμ. και ξεσπά καταιγίδα, όταν πρέπει να ανέβεις ακόμα ένα βουνό ή όταν το στομάχι σου δεν είναι καλά, αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν. Έτσι, πρέπει να έχεις προετοιμαστεί πνευματικά για αυτά”.

Ένας τρόπος με τον οποίο ο Laney προπονεί το μυαλό του για να χειρίζεται καλύτερα τον αναπόφευκτο πόνο που θα βιώσει κατά τη διάρκεια ενός αγώνα είναι τα συχνά παγόλουτρα. “Γεμίζω μια μπανιέρα με παγωμένο νερό και απλώς κάθομαι εκεί”, αναφέρει. “Σε πέντε λεπτά, παλεύω με το μυαλό μου που με προτρέπει να βγω από εκεί μέσα. Αλλά απλώς κάθομαι και απορροφώ αυτές τις σκέψεις, μερικές φορές για μέχρι και 15 λεπτά. Ηρεμώ την αναπνοή μου. Φτάνω σε ένα σημείο όπου σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και ότι όλα είναι εντάξει”.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις παγάκι για να βελτιώσεις τη δύναμη της θέλησής σου. Μπορείς να ξεκινήσεις εξασκώντας μια τεχνική της ψυχολογίας που ονομάζεται “ρεαλιστική αισιοδοξία”, δηλαδή το να κάνεις μια πνευματική απογραφή κάθε μικρού πράγματος που θα μπορούσε να πάει στραβά και να αναπτύξεις ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για καθένα από αυτά. Με αυτόν τον τρόπο, όταν αντιμετωπίσεις κάτι που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, οι πιθανότητες να βγεις εκτός πορείας είναι μικρότερες.

3. Δες το πριν το κάνεις

Όπως οι περισσότεροι κορυφαίοι δρομείς, τόσο η McRae όσο και ο Laney χρησιμοποιούν κάποια μορφή οραματισμού πριν από έναν αγώνα. “Λατρεύω να κάνω αναγνώριση της πορείας”, αναφέρει η McRae. “Φαντάζομαι κάθε κομμάτι της πορείας καθώς πηγαίνω για ύπνο: πού βρίσκεται κάθε λόφος, πού βρίσκονται οι σταθμοί βοήθειας. Με φαντάζομαι να τρέχω προς τους σταθμούς βοήθειας και τι ακριβώς θα κάνω σε καθέναν από αυτούς”.

Στο μεταξύ, η προσέγγιση του Laney είναι αυτό που θα περίμενες από έναν αθλητή που κάθεται σε παγωμένο νερό για να ενισχύσει τη θέλησή του. “Πηγαίνω κατευθείαν στο πρόβλημα”, λέει. “Ξέρω ότι δεν χρειάζεται να κάνω εξάσκηση στο να νιώθω καλά. Έτσι, με φαντάζομαι να νιώθω απίστευτη ζέστη και δίψα και το στομάχι μου να είναι χάλια. Και να είμαι 8 χλμ. μακριά από έναν σταθμό βοήθειας”.

Οι μέθοδοι οραματισμού και των δύο δρομέων εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό: την προετοιμασία του μυαλού τους για το αναμενόμενο και το απροσδόκητο, ώστε όταν έρθει η ώρα, τα αντανακλαστικά τους να είναι πιο οξεία και η συγκέντρωσή τους πιο δυνατή. Και αυτό δεν εφαρμόζεται μόνο σε επικές διαδρομές. Το βράδυ πριν από το πρωινό σου τζόκινγκ, δοκίμασε να φανταστείς κάθε στροφή της πορείας σου, το αεράκι στο δέρμα σου και κάθε τραγούδι στην playlist σου. Όταν δένεις τα κορδόνια σου το πρωί, δες αν κινείσαι λίγο γρηγορότερα ή αν απλώς διασκεδάζεις περισσότερο.

4. Γίνε προπονητής του εαυτού σου