Πώς να μιλήσεις για τον χρόνο που έφυγε; Τι να ελπίζεις από τον χρόνο που μπήκε; Στην αλλαγή του χρόνου κορυφώνεται το μεγαλύτερο έγκλημα του 21ου αιώνα, ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσα στη σιωπή των πολλών κορυφώνεται το έγκλημα, μέσα στην αδιαφορία, μέσα στους υπολογισμούς μικρών ή μεγάλων συμφερόντων των ισχυρών του κόσμου.
Ως την αλλαγή του χρόνου είχαν σκοτωθεί από τις ισραηλινές βόμβες, τον στρατό και τους παρακρατικούς εποίκους 22.000 Παλαιστίνιοι – μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες. Αλλοι τόσοι πιθανόν βρίσκονται θαμμένοι στα χαλάσματα των οικισμών της Γάζας. Πρόκειται για το 1,75% του συνολικού πληθυσμού. Εάν μεταφέραμε αυτό το θανατικό στα μέτρα της Ελλάδας (11.000.000 κάτοικοι), θα ισοδυναμούσε με 190.000 νεκρούς. Και κάθε μέρα προστίθενται κι άλλοι.
Τίποτε δεν φαίνεται να σταματά τη δολοφονική και καταστροφική μανία του Ισραήλ. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κιόλας ο ακροδεξιός ρατσιστής υπουργός οικονομικών του Ισραήλ δήλωσε ότι εάν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα περιοριστούν σε 100 ως 200 χιλιάδες, το πρόβλημα θα έχει επιλυθεί. Περισσεύουν λοιπόν περισσότεροι από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι… Πόσους τελικά σχεδιάζουν να σκοτώσουν η κυβέρνηση και ο στρατός του Ισραήλ;
Στις δυτικές πρωτεύουσες, τις κυβερνήσεις αλλά και σε μεγάλο μέρος αυτού που ονομάζουμε «κοινή γνώμη» τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη γίνονται αντιληπτά ως κακό όνειρο, ως θλιβερή είδηση από αυτές που εναλλάσσονται με καταπληκτική ταχύτητα στις οθόνες των τηλεοράσεων, των υπολογιστών και των κινητών τηλεφώνων. Ετσι, με τη λέξη «συγκλονίζει» μπροστά, αναγκαίο σχόλιο, ταιριαστό τόσο σε μια γενοκτονία, στη μεθοδική εξόντωση ολόκληρου λαού, όσο στην κακομεταχείριση ενός σκύλου ή μιας γάτας. Η βιομηχανία της «πληροφόρησης» δεν ιεραρχεί, δεν αποτιμά, δεν εξηγεί, δεν συγκινείται. Προϊόντα πουλά, «πληροφορίες», με την ποσότητα τα ζυγίζει. Οσο περισσότερο «συγκλονίζει» τόσο βελτιώνονται οι δείκτες της κατανάλωσης. Και οι πολλοί πείθονται ότι τα όσα συμβαίνουν είναι μακρινά και ξένα, δεν τους αφορούν. Η αντίδρασή τους περιορίζεται σε ένα «αν είναι δυνατόν!».
Και όμως το έγκλημα που συντελείται στη Γάζα δεν είναι μακρινό ούτε ξένο. Τις δικές μας ζωές, εκείνες των παιδιών μας αφορά. Οι αξίες, οι κανόνες του αυριανού κόσμου διαμορφώνονται και θεσμοποιούνται μέσα στα ερείπια της Γάζας και στο αίμα των Παλαιστινίων. Η γενοκτονία γίνεται θεμιτή πολιτική – παύει να είναι έγκλημα. Το διεθνές και το ανθρωπιστικό δίκαιο κουρελιάζονται, όπως οι «παραινέσεις» του ΟΗΕ. Το δίκαιο του ισχυρού, του φονιά, επισημοποιείται.
Πριν από λίγο περισσότερο από έναν αιώνα οι ισχυροί Ευρωπαίοι υπέβαλαν τους λαούς των αποικιών τους σε κάθε είδους μαρτύρια. Τους εξόντωναν αν ήθελαν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις εορταστικά υποδέχονταν ειδήσεις για την υποταγή μιας χώρας ή ενός λαού, για τη σφαγή όσων περίσσευαν ή ύψωναν το κεφάλι. Απόμακρα έλεγαν στην «κοινή γνώμη» ότι ήταν αυτά, δεν την ενδιέφεραν, στο όνομα του πολιτισμού γίνονταν, μόνο σε απολίτιστους ιθαγενείς ετούτα τα κακά συμβαίνουν.
Μετά ήρθε ο Α΄ Παγκόσμιος, μετά ήρθε ο ναζισμός, μετά ήρθε το Αουσβιτς. Οι πολιτικές, οι πρακτικές του αποικισμού έγιναν επίσημα εγκληματικές πολιτικές στην ίδια την πολιτισμένη Ευρώπη. Το κακό είχε ριζώσει, είχε γίνει πλέον κανονικότητα στη ζωή των ανθρώπων. Οπως ακριβώς γίνεται και σήμερα.
