Στην Ισπανία η «El País» έγραψε την Παρασκευή που µας πέρασε ότι η ΕΚΤ «αυξάνει τα επιτόκια στο 3% και στέλνει ένα επιθετικό µήνυµα για τον πληθωρισµό». Η «El Mundo», από διαφορετική σκοπιά αλλά για το ίδιο θέµα, έγραψε ότι «τα γεράκια της ΕΚΤ δεν χαλαρώνουν και τα στεγαστικά δάνεια αυξάνονται κατά 300 ευρώ τον µήνα».
Το θέµα ανέδειξαν στα πρωτοσέλιδά τους την ίδια ηµέρα και δύο εφηµερίδες στην ηµεδαπή. Η «Εφηµερίδα των Συντακτών» και η «Καθηµερινή». Η τελευταία µάλιστα βλέπει αποκλιµάκωση από το 2024 και µετά!
Αργά αλλά σταθερά ο Τύπος στρέφει το ενδιαφέρον του σε ένα θέµα που για την πλειονότητα των πολιτών είναι από τα πιο σοβαρά. Αρκεί και µόνο η υπενθύµιση ότι η µηνιαία δόση ενός µέσου στεγαστικού δανείου έχει ανέβει 30% τους τελευταίους µήνες. Με απλά λόγια, η µηνιαία δόση ενός µέσου δανείου της τάξης των 100 ή 150 χιλιάδων ευρώ µε χρόνο αποπληρωµής 15 ή 30 έτη αυξήθηκε από 100 έως και 170 ευρώ! Με τον µέσο µισθό στη χώρα λίγο πάνω από τα 1.000 ευρώ οι πολίτες έχασαν 1,5 µισθό ετησίως.
∆υσβάσταχτο το κόστος για τα νοικοκυριά στη χρεοκοπηµένη, θυµίζω, χώρα. Προσθέστε αυξήσεις στο καλάθι του σουπερµάρκετ που τρέχουν µε ρυθµό διπλάσιο του πληθωρισµού (στο 15%) και τις αυξήσεις στην ενέργεια (καύσιµα και ρεύµα) για να καταλάβετε τι γίνεται στη χώρα µε τους χαµηλότερους µισθούς στην Ευρώπη – αν εξαιρέσουµε τη Βουλγαρία και δυο τρεις ακόµη χώρες του πρώην ανατολικού µπλοκ που σιγά σιγά µάς ξεπερνούν κι αυτές.
Με πιο απλά λόγια, η αγοραστική δύναµη της ελληνικής οικογένειας µειώνεται έτι περαιτέρω, µε ό,τι µπορεί να σηµαίνει αυτό για την οικονοµία της χώρας, όπως για παράδειγµα χαµηλοί ρυθµοί ανάπτυξης, ανεργία κ.λπ.
Αργά αλλά σταθερά η χώρα µετατρέπεται σε Ελ Ντοράντο των πάσης φύσεως άυλων κεφαλαίων, που µε όχηµα τη χρεοκοπία της και την ελαστικοποίηση της κείµενης –µνηµονιακής σε µεγάλο βαθµό– νοµοθεσίας παράγουν και διαχειρίζονται αέρα κοπανιστό. Αέρα που παράγει φρέσκο χρήµα, µικρό µέρος του οποίου µε τη σειρά του παραµένει στη χώρα για να επενδυθεί στη διαιώνιση της διατήρησης του υπάρχοντος καθεστώτος. Αυτό µε τη σειρά του ενισχύει τη διαπλοκή και όχι την παραγωγική –για παράδειγµα– οικονοµία και µεγαλώνει το έλλειµµα εµπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική ηγεσία, παράγοντας και πολιτικό αποτέλεσµα. Αυτό –για όποιον και όποια καταλαβαίνει– σε βάθος χρόνου είναι ίσως και το πιο επικίνδυνο…
