Το Ισραήλ συγκρότησε κυβέρνηση ενότητας με τη συμμετοχή κομμάτων από όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμη και του αραβοϊσραηλινού κόμματος Ραάμ. Η συγκεκριμένη κινητοποίηση είχε έναν και μόνο στόχο, την έξωση του Νετανιάχου από τον πρωθυπουργικό θώκο. Πώς φτάσαμε όμως εκεί;
Τα σκάνδαλα διαφθοράς, η αυταρχικότητα της διακυβέρνησης και κυρίως η ήττα της σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους χρεώνονται στον Νετανιάχου προσωπικά. Ο πάλαι ποτέ ισχυρός πρωθυπουργός έπαιξε τη ρελάνς του εκβιάζοντας τη σύγκρουση στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Στην αρχή διαφαινόταν ότι η θέση του Νετανιάχου ισχυροποιούταν στον εσωτερικό πολιτικό στίβο ενόσω η διεθνής θέση του Ισραήλ υποσκαπτόταν.
Τα ισχυρά ερείσματα που απολάμβανε ο Νετανιάχου στον Λευκό Οίκο, η μιντιακή ανοχή (αν όχι υποστήριξη) και η διπλωματική στήριξη δεν έκαναν την διαφορά στη στιγμή της σύγκρουσης. Αυτό διότι η μορφή της σύγκρουσης ήταν διαφορετικής υφής και μορφής.
Η στρατιωτική μέθοδος της Χαμάς προέβλεπε έναν πρωτογονισμό με την τεχνολογική βαλλιστική εξέλιξη. Φθηνά τούνελ συνδυάστηκαν με φθηνούς πυραύλους. Το Ισραήλ μπορούσε να καταρρίψει τους πυραύλους με αξιοσημείωτη επιτυχία αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει την ηθική καταρράκωση των ισραηλινών πολιτών και τους ακροδεξιούς όχλους στους δρόμους. Παράλληλα ο Νετανιάχου, εξαιτίας της επιτυχίας της αεράμυνας δίσταζε να εισβάλλει, διότι δεν ήθελε να ρισκάρει πτώματα πριν τις εκλογές, ενώ αν εισέβαλε πάλι δεν θα κέρδιζε οριστικά.
Κυρίως όμως, δεν κατάφερε να πείσει τη διεθνή γνώμη και τη διεθνή κοινότητα για την αποτελεσματικότητα και χρησιμότητα των ατέρμονων βομβαρδισμών ακριβείας (;) της ισραηλινής αεροπορίας και πυροβολικού. Η πανίσχυρη Μοσάντ δεν έδωσε το απαιτούμενο συγκριτικό πλεονέκτημα της πληροφορίας ώστε να πληγούν οι κρίσιμες εγκαταστάσεις της Χαμάς.
Έτσι, οδηγηθήκαμε στο εξής δίλημμα. Ή θα εισέβαλε το Ισραήλ στη Γάζα αλά 2009 με ότι συνεπαγόταν μία τέτοια απόφαση ή θα κλιμάκωνε περαιτέρω τους βομβαρδισμούς δίχως ουσιαστικά αποτελέσματα. Η αεράμυνα του Ισραήλ (Iron Dome) κέρδισε τις εντυπώσεις, έχασε όμως στρατηγικά. Μπορεί να κατέρριπτε τους αυτοσχέδιους πυραύλους της Χαμάς, όμως αυτοί «πετούσαν» μέχρι την ανακωχή. Και αυτό είναι που έχει σημασία πολιτικά. Αυτό πλήρωσε εν τέλει και ο Νετανιάχου.
Ο Νετανιάχου έχασε επικοινωνιακά, έχασε διπλωματικά, δεν κέρδισε στρατιωτικά και συνετρίβη πολιτικά. Ενοποίησε τους εχθρούς του και δεν κατάφερε να τους διαιρέσει. Οι Παλαιστίνιοι απολαμβάνουν πρωτοφανής ενοποίηση και αίγλη από τη νίκη τους ενόσω οι εσωτερικοί αντίπαλοι του Νετανιάχου ενώθηκαν και τον ανέτρεψαν. Πάντως, το Ισραήλ έχει βρεθεί σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο που δημιούργησε το ίδιο και αργά ή γρήγορα θα αναζητηθεί μία πολιτική λύση στο Παλαιστινιακό.
