Ακούσαμε με ενδιαφέρον τον δίσκο «Pillow shifter» της Demetria.
Πώς μπορούν να αποδοθούν στα ελληνικά οι λέξεις pillow shifter; Αν ο συνδυασμός αφορά κάποιον που στροβιλίζεται στο μαξιλάρι του στην προσπάθεια να φτάσει σε κατάσταση ύπνωσης, το μουσικό concept άλμπουμ της 21χρονης Θεσσαλονικιάς Demetria που κυκλοφορεί από την Puzzlemusik με τον τίτλο «Pillow shifter» φαίνεται να συναντά τις προσδοκίες της δημιουργού του, η οποία δηλώνει πως κάθε τραγούδι στον δίσκο εξιστορεί ένα επεισόδιο/όνειρο περιπλάνησης.
Κι αυτό γιατί στον πλούσιο οργανικό κόσμο που συντίθεται και αποτελείται από πιάνο, πλήκτρα, κιθάρες, μελόντικα και άλλα toy instruments καθένα από τα συνολικά έντεκα τραγούδια μοιάζει όντως με ταξίδι. Ταξίδι ανάμεσα στο χορευτικό («Kids are chasing the fox») και το υπνωτικό («Dreams are holes») και από την αυτάρκεια του πιάνου («Welcome to my necropsy») στη γεμάτη ενέργεια πολυοργανικότητα («Royal blood», «Who killed the pig»). Ταξίδι ωστόσο που παρά τις τόσο διαφορετικές εκφάνσεις του έχει στέρεα βάση την ικανότητα της νεαρής μουσικού να αξιοποιεί διεθνείς επιρροές για να δημιουργήσει σε επίπεδο σύνθεσης και στιχουργικής μια σειρά από όνειρα και εφιάλτες τα οποία δένει αρμονικά η ευέλικτη και γήινη φωνή της ίδιας.
Σε δύο στοιχεία τής πολύ ενδιαφέρουσας προσπάθειας αξίζει να σταθεί κανείς. Αφενός στον αγγλικό στίχο που υπηρετεί το όλο ονειρικό εγχείρημα από τις πλέον εσωτερικές και χαμηλόφωνες έως τις πιο τρανταχτές πλευρές – ενδεικτικό και κορυφαίο εδώ, κατά τη γνώμη μας, το παράδειγμα του «Cinderella». Αφετέρου στις αξιοθαύμαστες ενορχηστρώσεις, που καθιστούν τη διαρκή –από τραγούδι σε τραγούδι αλλά αρμονική εν συνόλω– εναλλαγή του ρυθμού και της ηχητικής δυναμικής κομμάτι μιας μεταβολής εναρμονισμένης με την όλη θεματική του δίσκου. Είναι ακριβώς αυτή η δυνατότητα της πολυτάλαντης δημιουργού –της οποίας το καλλιτεχνικό φάσμα δημιουργίας καταλαμβάνει εκτός της μουσικής το ευρύτερο πεδίο της οπτικής απεικόνισης (artworks, video art και mini animations)– να κατορθώνει μια πρωτόγνωρη για την ηλικία της πανοραμική σύλληψη του πονήματος που αφήνει πολλές προσδοκίες για όσα η ίδια κομίζει σε ό,τι αφορά την alternative pop σκηνή των επόμενων χρόνων. Υπό αυτή την έννοια, η άρτι αφιχθείσα δουλειά της Demetria τής δίνει δίκαια τον τίτλο του παιδιού-θαύματος (wonderkid) και παράλληλα μας γεμίζει ελπίδα για το γεγονός ότι έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της.
