Η κινεζική γλώσσα έχει τις περισσότερες λέξεις για μυρωδιές και αρώματα. Τόσο πολλές που ο σοφός αυτός λαός καλωσορίζει κάθε καινούργια χρονιά με μια διαφορετική. Δεν περιμέναμε φυσικά οι αποσχισθέντες από τον ΣΥΡΙΖΑ να γνωρίζουν αυτήν τη λεπτομέρεια ώστε να δώσουν πρωτότυπο όνομα στην κοινοβουλευτική τους ομάδα. Ο νονός ωστόσο όφειλε να ξέρει ότι η Νέα Αριστερά είναι πολυχρησιμοποιημένη τόσο στην ημεδαπή όσο και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα, π.χ., εμφανίστηκε στη δεκαετία του ’60, ενεργό μέλος της οποίας υπήρξε και ο Σωτήρης Πέτρουλας. Δραστηριοποιήθηκε ως πολιτική οργάνωση και στη μεταπολίτευση με ιδεολογική και οικονομική εξόρμηση, έκδοση περιοδικού κ.λπ. Παρεμφερή τίτλο έχει και το ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα), που προήλθε από διάσπαση του ΚΚΕ και συμμετέχει στις εκλογές μαζί με διάφορες αριστερίστικες συσπειρώσεις που μετά βίας συγκεντρώνουν το 1%.
Το New Left στις ΗΠΑ ήταν περισσότερο κοινωνικό κίνημα παρά οργανωμένο κόμμα. Με πρωτεργάτη τον Μαρκούζε υπήρξε ένας από τους πυλώνες της αμφισβήτησης με μεγάλη απήχηση στα πανεπιστήμια. Υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των μαύρων, τάχθηκε κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και έδωσε αγώνες ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία. Στη Γαλλία ωστόσο το εγχείρημα της Nouvelle Gauche από τους εκδότες του «L’Observateur» έληξε άδοξα. Βασικός κανόνας λοιπόν του μάρκετινγκ είναι να μην καταφεύγεις σε κάτι που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί και μάλιστα έχει αποτύχει. Χωρίς φαντασία και με λογότυπο που κακές γλώσσες λένε ότι είναι κλεμμένος από εταιρεία της Ταϊλάνδης.
Διανύουμε ούτως ή άλλως μια εποχή με ρευστοποιημένες έννοιες. Αν παρά ταύτα οι αποσκιρτήσαντες είχαν χιούμορ, θα ονόμαζαν την κοινοβουλευτική τους ομάδα Μετα-Αριστερά, που και θα σηματοδοτούσε μια χρονική αφετηρία και θα παρέπεμπε σε μεταπολιτική, μεταδημοκρατία κ.λπ. Αντί επίσης να συνεχίζουν τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς «ψηφοφόροι του δίευρου» που ξανακούστηκαν στο Σεράφειο, μπορούσαν να επιστρατεύσουν τη γενναιότητα της αυτοκριτικής και της αυτοειρωνείας. Αρκετοί αριστεροί που βίωσαν διασπαστικά τραύματα και διαψεύσεις διέθεταν το όπλο του αυτοσαρκασμού για να τα ξεπερνούν. Πρώτος και καλύτερος ο Μανόλης Αναγνωστάκης, που με το ψευδώνυμο «Μανούσος Φάσσης» γράφει:
«Πόσες χιλιάδες ώρες πέρασαν με συνεδρίαση,
σ’ αχτίδες, κόβες και κομματικούς πυρήνες,
στο τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση
κι ο πονοκέφαλος δεν περνούσε μ’ ασπιρίνες».
«Μάθαμε απ’ όξω –βασικά– όλα τα προβλήματα
και την αναγκαιότητα της πάλης
και γίναμε δακτυλοδειχτούμενα βλήματα
κρατώντας τον Μαρξ – Εγκελς υπό μάλης».
«Πολιτική και λίγο σεξ
μας διαχωρίζουν απ’ το ΕΞ».
Προφανώς και είναι πολύ νωρίς για να κριθούν από ένα όνομα, όσο κι αν σημειολογικά δεν κομίζει γλαύκα. Το περιεχόμενο και οι πολιτικές θέσεις είναι αυτά που θα μετρήσουν. Το πρώτο δείγμα γραφής με τα τρία «παρών» σε αντίστοιχα άρθρα του νομοσχεδίου για τα «κόκκινα» δάνεια δεν ήταν ενθαρρυντικό. Πίσω από τον καθρέφτη της ιδεολογικής καθαρότητας στην οποία υπερθεματίζουν καραδοκούν οι σειρήνες των τετριμμένων διαπιστώσεων. Ο κόσμος που ασφυκτιά μες στα καθημερινά προβλήματα δεν θα αγοράσει πιο φτηνά το λάδι αν πει στον ταμία ένα μαρξιστικό τσιτάτο.
Αν επομένως η Νέα Αριστερά αντέξει στο σκοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα των ευρωεκλογών. Διαφορετικά θα επιβεβαιωθεί ο Σαίξπηρ: Πολύ κακό για το τίποτε.
