Το θέμα δεν είναι ότι κατηγορούν πολλάκις τον Πολάκη. Αυτήν τη φορά το θέμα είναι ποιοι τον κατηγορούν.
Είναι δικαστές του ΣτΕ που, νοικιάζοντας κουτοπονηριά από τα αδωνικά τηλεπαράθυρα, και δεν τον κατονόμασαν αλλά και παρέμειναν οι ίδιοι καλυμμένοι πίσω από τη συνδικαλιστική ανωνυμία που «υπερασπίζεται τον κλάδο και τον θεσμό». Τα έσουραν δηλαδή και, χάριν της ψευτοευπρέπειας που δήθεν δεν τους αφήνει να πουν ονόματα, τον περιέγραψαν αρκετά ώστε να κάνουν τη βρόμικη δουλειά τα κανάλια. Αυτά ντε, που είναι παράνομα κατά το ΣτΕ αλλά δεν το ενοχλεί κιόλας ούτε η παρανομία τους ούτε η νομική σχιζοφρένεια που παρήγαγε με τις αποφάσεις του, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν παράνομα για να… μη λειτουργούν παράνομα μετά τον διαγωνισμό που ακύρωσαν. Μύλος, και οι ίδιοι μυλόπετρες που αλέθουν το κοινωνικό συμφέρον, το οποίο αντιλαμβάνονται σαν σκόνη πάνω στην τήβεννο. Ετσι, όταν αποφασίζουν για τα μνημόνια, που έκδηλα αποτελούν εξουσία πάνω από το σύνταγμα και την ίδια την εθνική ανεξαρτησία, τα βρίσκουν συνταγματικά για «λόγους εθνικού συμφέροντος». Οταν κόβονται οι μισθοί το βρίσκουν συνταγματικό αλλά όταν κόβονται οι δικοί τους μισθοί είναι άκρως αντισυνταγματικό.
Αποκάλεσαν έναν υπουργό «αστοιχείωτο» αλλά οι μαχαλόμαγκες της νομικής ευελιξίας δεν είπαν το όνομά του, άρα δεν πρέπει να σηκώσουν το βάρος ούτε του χαρακτηρισμού ούτε της εξήγησης. Το έγκλημα του Πολάκη ήταν να χαρακτηρίσει την απόφαση του ΣτΕ για τις λίστες των φοροφυγάδων άδικη και έξω από το δημόσιο αίσθημα.
Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μερικά πράγματα προτού καταλήξουμε υποτελείς σε αυτοανακηρυγμένη δικαστική δικτατορία.
Οι αποφάσεις των δικαστηρίων είναι εφαρμόσιμες αλλά δεν είναι απαραίτητα και σεβαστές για τον απλό λόγο ότι δεν είναι απαραίτητα όλες και δίκαιες ή σωστές. Τις αποφάσεις μπορεί να τις κρίνει ο κάθε πολίτης, όπως και τους δικαστές. Οι εξουσίες είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένα ανώτατο δικαστήριο όπως το ΣτΕ θα αντιστρατεύεται συστηματικά το νομοθετικό έργο μιας κυβέρνησης, γιατί αυτό κάνει εδώ και δύο χρόνια. Αυτή η πρακτική δεν το κάνει ανεξάρτητο από την εξουσία αλλά εξαρτημένο από την εξουσία του γούστου του.
Η Δικαιοσύνη πρέπει να απολαμβάνει σεβασμό τον οποίο οφείλει να κερδίζει και όχι να επιβάλλει. Μέτρο αυτού του σεβασμού είναι η εναρμόνιση των δικαστικών αποφάσεων με την κοινωνική αποδοχή. Οι άνθρωποι της Δικαιοσύνης δεν έχουν αυτοδίκαια την αποδοχή που έχει ο θεσμός. Αντιθέτως, έχουν μεγάλη ευθύνη για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία. Αν λειτουργούσε η Δικαιοσύνη –και δεν εννοώ την αφήγηση καλής λειτουργίας που εκφράζουν συχνά σε ανακοινώσεις οι δικαστές και οι εισαγγελείς– η χώρα θα ήταν διαφορετική. Η διαφθορά δεν θα κυριαρχούσε, οι διεφθαρμένοι δεν θα κατείχαν εξουσίες αλλά κελιά και οι πολίτες δεν θα ήταν συνεχώς με την επωδό «δεν υπάρχει δικαιοσύνη».
Επιπλέον η Δικαιοσύνη δεν αποφασίζει να μιλά προς την κοινωνία μόνο όταν της πατήσουν τον κάλο, αλλά και όταν οι Βενιζέλοι ψηφίζουν συντάγματα συγκεκριμένων προδιαγραφών και νόμους ατιμωρησίας, όταν το Κοινοβούλιο με συντεταγμένες πλειοψηφίες ψηφίζει νόμους που αμνηστεύουν λωποδύτες τούς οποίους εισαγγελείς με μεγάλο κόπο οδήγησαν στη Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη πρέπει να μιλά και να θορυβεί όταν ο έμπορος ναρκωτικών του «Noor 1» καταδικάζεται σε ποινή με αναστολή αλλά η Ηριάννα μπαίνει φυλακή χωρίς αναστολή επειδή ο σύντροφός της πιθανόν να είχε σχέση με τρομοκράτες (που το δικαστήριο απεφάνθη ότι δεν είχε). Η Δικαιοσύνη και οι άνθρωποί της πρέπει να έχουν λόγο όταν υπουργοί κατεβάζουν νομοσχέδια που παραγράφουν ευθύνες των επωνύμων αντί να παριστάνουν τους εφαρμοστές του νόμου για τον οποίο δεν έχουν άποψη και γνώμη.
Και φυσικά η Δικαιοσύνη και οι άνθρωποί της πρέπει να έχουν λόγο όχι μόνο στην έδρα, αλλά και όταν οι επίορκοι συνάδελφοί τους κρύβουν δικογραφίες ή δημιουργούν τρύπες για να ξεφύγουν οι ένοχοι.
Ας αναρωτηθούν λοιπόν οι ευαίσθητοι περί τον Πολάκη δικαστές αν το επικίνδυνο είναι να λέει ένας υπουργός την άποψή του ή να κρύβει ένας εισαγγελέας δικογραφία για τα εξοπλιστικά. Ποιο είναι πιο απειλητικό και επικίνδυνο; Είναι προβληματική η ανησυχία του Πολάκη που εκφράζει το κοινό αίσθημα αλλά όχι ο τρόπος που χειρίστηκαν τις δικογραφίες του Βγενόπουλου ή του Λιακουνάκου; Είναι απειλή για την ελεύθερη Δικαιοσύνη η κριτική, αλλά όχι η κατάντια του ανώτατου δικαστή που βαθμολογεί στις εξετάσεις την ερωμένη του και την κάνει μέλος του ανώτατου δικαστηρίου;
Ας αφήσουμε τα περί διαγραμμάτων και κυρίως την υποκρισία. Ο καθένας τον ρόλο του και τον σεβασμό τον κερδίζει. Ας αναρωτηθούν λοιπόν οι πολλάκις διαμαρτυρόμενοι στη Δικαιοσύνη ότι το πρόβλημα είναι ο Πολάκης ποιο είναι το πρόβλημα που έχει κοινωνία μαζί τους. Το εξής ένα: δεν αντιπροσωπεύουν την κοινωνία. Λίγη σημασία έχει αν αυτό προκύπτει επειδή είναι διεφθαρμένοι ή δειλοί. Δικαστές και εισαγγελείς δεν κρίνονται μόνο από τη νομική επάρκεια, αλλά από το κουράγιο που έχουν να είναι επαρκείς.
